της Γλύκας Παυλίδου
Θα μπορούσε να είναι ένα παραμύθι- και αν ήταν παραμύθι, δε θα μπορούσε να είναι άλλο από τα «Ρούχα του Βασιλιά». Αλλά σε αυτό το παραμύθι υπήρξαν πολλοί βασιλιάδες, υπερβολικά πολλοί βασιλιάδες που ζούσαν σε επιβλητικά παλάτια – υπερβολικά πολλά παλάτια για μια τόσο μικρή χώρα.
Στην Ελλάδα όλοι ονειρεύονταν να γίνουν βασιλιάδες και να χτίσουν το δικό τους παλάτι- τώρα. Στη χώρα αυτή, οι πλούσιοι περιγράφονταν σαν αυτούς που έχουν λεφτά και όχι σαν αυτούς που έκαναν λεφτά. Φαίνεται ότι η ιδιότητα να έχεις ήταν πιο σημαντική από το την ικανότητα να μπορείς να αποκτήσεις. Καθόλου τυχαίο, για τους πολίτες μιας χώρας δεμένους σε διακοποδάνεια, εορτοδάνεια και πιστωτικές κάρτες- πολίτες με βασικό μισθό και κάμπριο αυτοκίνητα στην πυλωτή της πολυκατοικίας. Στόχος ήταν να αποκτήσεις, να έχεις- ακόμα και αν αυτό σήμαινε να γίνει το απόκτημά σου το χρυσό κλουβί σου- κλουβί μεν, αλλά χρυσό οπωσδήποτε.
Από ποιον μαγικό αυλό ζαλισμένοι αυτοί που ζούσαν στη χώρα με τις ομορφότερες θάλασσες θεωρούσαν απαραίτητη την πισίνα στον κήπο τους;
Στη χώρα που γεννήθηκε η φιλοσοφία, κυβερνούσε η εικόνα. Να φαίνεσαι, να δείχνεις, να δημιουργείς εντυπώσεις. Η εικόνα έγινε η νέα δικτατορία – πρέπει να ζεις σύμφωνα με την εικόνα. Να ταιριάζεις στην εικόνα. Με οποιοδήποτε τίμημα.
Ένας από τους λόγους που η οικονομική κρίση έφερε τόσο φόβο και αγωνία είναι ακριβώς αυτός. Γκρέμισε την εικόνα. Η εικόνα τελικά δεν ήταν τίποτα- δεν ήταν καν δικό μας δημιούργημα. Ίσως πάντα το γνωρίζαμε αλλά ποτέ δεν το παραδεχτήκαμε. Τώρα ο θυμός μας πέφτει πάνω σε καθρέφτες- δεν έχει που να στραφεί και τελικά στριφογυρίζει μέσα μας. Αναζητούμε με αγωνία να κατηγορήσουμε και να καταδικάσουμε κάποιον και ξεχνάμε ότι μπορεί ο θύτης και το θύμα να έχουν το ίδιο πρόσωπο- το δικό μας. Δεν υπάρχει μόνο η συλλογική ευθύνη, υπάρχει πρώτα η ατομική ευθύνη: δεν αρκεί να έχεις, πρέπει να μπορείς να αποκτήσεις. Η ιδιότητα χωρίς την ικανότητα είναι σαν τη χρυσόσκονη. Λαμπυρίζει αλλά δε δίνει φως.
Πρέπει να μάθουμε να ανάβουμε πάλι φωτιές…
