από τον Tim Otter
Για κάποιο λόγο πάντα είχα την εικόνα ότι τα 3 τελευταία άλμπουμς των Jethro Tull στη δεκαετία του 70, είχαν … εποχιακή διάθεση. Κι αν το Heavy Horses (1978) μύριζε υγρό φθινοπωρινό χωράφι και το Stormwatch (1979) ζωγράφιζε χιονοθύελλες στη Βόρειο Θάλασσα, τότε το Songs from the Wood μύριζε Μάη και άνοιξη κι έφερνε στο μυαλό ξωτικά και γυμνά κορίτσια να χορεύουν στα δάση και στα λιβάδια.
Songs from the wood to make you feel much better φωνάζει ο τροβαδούρος Ian Anderson και το φλάουτο οδηγεί μπροστά, ανοίγει δρόμο όσο ο Μartin Barrè και η υπόλοιπη μουσική κουστωδία πλέκουν progressive μελωδίες σαν τα κλαδιά των αιωνόβιων δέντρων γύρω απ το μονοπάτι. Και μήπως είδατε τριγύρω τον Jack-in-the-Green,τον Πράσινο Άνθρωπο, το πνεύμα του δάσους, την δύναμη της αλλαγής της φύσης, αυτόν που σε κοιτά βαθειά μέσα σου καθώς εισδύεις μες το αρχέγονο δάσος;
Ή μήπως τη μικρή ξωτική μορφή που παιχνιδίζει μέσα στα χόρτα και στις φτέρες κ κουβαλά την άνοιξη μέσα στο βαρύ χειμώνα;
Ήρθε η Πρωτομαγιά, έστω και λίγο αργά, may I make my fond excuses for the lateness of the hour, but we accept your invitation and we’ll bring you Beltane’s Flower.
Εύθυμος φολκ ροκ παγανισμός, φλάουτα και ακουστικές κιθάρες, χαλαρά progressive γυρίσματα και ποίηση. Ένας φόρος τιμής στη γη, στο χώμα, στο δάσος, στην τελετή, στη σοφία, στο ποτό, στον ερώτα
pass the word and pass the lady,
and pass the plate to all who hunger,
pass the wit of ancient wisdom,
pass the Cup of crimson Wonder
Και άντε τρέξε τώρα ψάξε το Κορίτσι του Κυνηγίου, μέσα σε γητευτηκές μελωδίες, κιθάρες φλάουτα και μπαρόκ όργανα σε συνοδεύουν μικρέ. Πρόσεξε όμως μην την ενοχλήσεις, μην ενοχλήσεις την Βασίλισσα του Δάσους γιατί θα χαθείς.
Και μετά ,πλακά μας κάνεις, ξαφνικά βουτιά πίσω στο χειμώνα με ένα ολίγον … διαφορετικό χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι, Ring out, Solstice Bells, χτυπάτε δυνατά καμπάνες του Ηλιοστασίου και καλωσορίστε το νέο μακρινό Ήλιο και την αδελφή Σελήνη, χτύπα και το πιάνο σου εσύ John Evan να ρθεί σιγά σιγά η Άνοιξη.
Έλα να περπατήσεις πάνω στο Πράσινο Βελούδο, χωρίς καμία έγνοια, πέσε κάτω στο Βελούδο, χωρίς έγνοια, με τα πόδια ψηλά στον αέρα, παίξε στα λιβάδια και τα δάση του βορρά, μύρισε τα κόκκινα τριαντάφυλλα, ξεδίψασε τον ερώτα σου, και πες στη μαμά σου ότι όλο το βράδυ περπατούσες πάνω σε Πράσινο Βελούδο. Και βρες αν ήταν μόνο ηδονή ή αγάπη…
Νάτος ξαφνικά με up tempo ο μπάρμπα Ιan με τη φλογέρα του να σε τσιγκλάει ως άλλος μαγικός αυλητής να τον ακολουθήσεις, κελτικές μελωδίες, μαγικά λόγια και γλυκιά αύρα στο The Whistler, χορός κι εκτόνωση, πριν την απόρριψη και τη θλίψη που ακολουθεί.
Pibroch είναι η αγγλοποιημένη απόδοση της κελτικής piobaireachd που σημαίνει τραγούδι με γκάιντες. Ο μέγας Μartin Barre ηχογραφεί ανάποδα, η κιθάρα κραυγάζει τον πόνο του άντρα που γυρνάει πίσω στην αγαπημένη του μετανιωμένος γι’αυτό που έχει κάνει (παλαιοαγγλικά cap in hand, το καπέλο στο χέρι) ο Αnderson παίζει τα βήματα του μες το σκοτάδι καθώς γυρνάει σπίτι μέσα στο δάσος, ο μαέστρος David Palmer στήνει το πικρό σκηνικό …
catching breath as he looks through the dinning room window,
candle lit table for two has been laid,
strange slippers by the fire,
strange boots in the hallway,
put my cap in my hand,
I turn and walk away…
Σαν να ξορκίζει το κακό, ο δίσκος κλείνει με το Fire at Midnight και τη γλυκιά σπιτική θαλπωρή του να γυρνάς πίσω δίπλα στη φωτιά με την αγαπημένη σου, γλυκό φινάλε μετά τη θλίψη του προηγούμενου άσματος , ζεστασιά, σβήσιμο στον καναπέ και το τζάκι να σιγοκαίει…
Το Songs from the Wood είναι ένας φόρος τιμής στην παγανιστική φύση, στην αιώνια τελετή, στη μυστική σοφία, μια progressive folk μυσταγωγία, άλλοτε χαρούμενη κι άλλοτε θλιμμένη, σαν την ιδία την εναλλαγή, το απρόοπτο το φευγαλέο μιας φύσης που δεν είναι καλή και αγαθή, είναι πάντα όμως εκεί για να σου θυμίζει αυτό που κρύβεις μέσα σου, σκληρό, τρυφερό, οδυνηρό, φιλήδονο.
Απλά βαλτέ τη βελόνα στο πικάπ η ότι άλλο θέλεις, κι αφεθείτε στη μαγεία μιας άλλης εποχής, αγκαλιαστείτε, χορέψτε κι ανοίξτε και τα πόδια σας, όλες και όλοι μέρες που είναι…cheers
