Ο Χρήστος Βογιατζίδης γεννήθηκε και ζει στην Καβάλα, σπούδασε Ηλεκτρονικός Μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές στην καινοτομία νέων τεχνολογιών και την επιχειρηματικότητα. Είναι 35 χρονών και εργάζεται σε εταιρία τηλεπικοινωνιών. Στη γενικότερη φιλοσοφία του είναι να βρίσκει λύσεις σε δύσκολα προβλήματα και να αντιμετωπίζει τη δυσκολία ως πρόκληση. Στον ελεύθερό του χρόνο ασχολείται με το τρίαθλο. Ένα από τα πιο απαιτητικά αθλήματα που υπάρχουν. Ο Χρήστος μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του στον παγκόσμιο αγώνα τριάθλου IRONMAN, που πραγματοποιήθηκε στις 13 Αυγούστου στο Αμβούργο. Κολύμπησε 3,8 χλμ., ποδηλάτησε 180 χλμ και έτρεξε άλλα 42, 2 χλμ στη σειρά.
Αρχή φόρμας
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα που εξέλαβα απ τον αγώνα καθώς η επιρροή τους ακόμα δεν έφυγε από μέσα μου!
H εμπειρία του IronMan
“Όταν στάθηκα στην εκκίνηση ένιωσα τόσο τυχερός και χαρούμενος που μπόρεσα τελικά υγιής, να πετύχω έναν μακροπρόθεσμο στόχο. Ήθελα απλά να σταθώ, να αφουγκραστώ και να βιώσω τα μέγιστα. Οι δικοί μου άνθρωποι από δίπλα, περισσότερο αγχωμένοι από μένα, μου έδιναν δύναμη και κουράγιο. Ήμουν έτοιμος. Ήθελα πλέον απλά να ακούσω το καμπανάκι και να βουτήξω στη μάχη. Γιατί ήταν μάχη. Είχα όσο άγχος έχει ένας καλός μαθητής όταν ετοιμάζεται να πάρει το γραπτό στα χέρια. Είχα δουλέψει σκληρά πάνω από ένα χρόνο και μάλιστα θεωρώ ότι ήμουν περισσότερο αυστηρός με τον εαυτό μου απ΄ ότι χρειαζόταν.
Το καμπανάκι χτύπησε και όρμηξα στα γεμάτα, που λένε, και απλά έκανα ότι είχα μάθει. Τέμπο ασταμάτητο!
Στο Κολύμπι:
Είχε ξύλο, σκουντήματα, κλωτσιές. Εγώ πολύ ευγενικά έσπρωχνα στην άκρη όποιον έφτανα. Στις γέφυρες τα περάσματα στένευαν και η σωρεία των αθλητών πάλευε για να περάσει. Υπήρχαν κρεμασμένα σκοινιά για να πιαστείς και να πάρεις αέρα αν νιώσεις ότι πνίγεσαι.
Πολλές φορές η χεριά μου αντί για νερό έσπρωχνε πόδια πλάτες και κεφάλια. Όταν ολοκλήρωσα τον πρώτο γύρο στο κολύμπι (2.6km) κοίταξα για πρώτη φορά το ρολόι: 49 λεπτά. Είχα βγει από το νερό, αισθανόμουν θαυμάσια, φώναζα δυνατά την Στέλλα, για να με γνωρίσει ανάμεσα στο πλήθος. Απερίγραπτη χαρά!
Παίρνω φόρα και ετοιμάζομαι για τον δεύτερο γύρο κολύμπι (1.3km) με σκοπό να ανεβάσω ταχύτητα. Κάνω ένα μεγάλο βήμα και όταν το πόδι μου μπαίνει στο νερό χτυπάει σε ένα σκαλί. Γυρνάει το μεγάλο δάχτυλο, το πατάω, νιώθω το κρακ και έναν οξύ πόνο που δεν έχω ξανανιώσει. Έπεσα στο νερό με τα μούτρα σφαδάζοντας απ τον πόνο.
Ούρλιαζα μέσα στο νερό γιατί ήξερα ότι κανένας δεν θα ακούει. Αποφάσισα να κολυμπήσω σα να μη συμβαίνει τίποτα και να λύσω το πρόβλημα μου στη πορεία. Πάντα σε κίνηση. Γύρισα ύπτιο σηκώνοντας το πόδι στον αέρα, προσπαθούσα να κουνήσω το δάχτυλο αλλά δεν μπορούσα, δεν το ένιωθα και ήταν μελανό. Όλα έδειχναν για κάταγμα. Γύρισα πάλι σε ελεύθερο. Χωρίς να χτυπάω πόδια. Συνέχισα τέμπο μόνο με χέρια. Υπολόγιζα περίπου 20′ μέχρι να τελειώσω το κολύμπι. 20 λεπτά να σκεφτώ πως θα το διαχειριστώ. Και αν δεν μπορώ να κάνω ποδήλατο; Πώς θα βγάλω μαραθώνιο; Μήπως το ταξίδι για μένα τελειώνει εδώ; Δεν πειράζει την επόμενη φορά. Τα δάκρυα απ τον πόνο έγιναν ένα με το νερό. Περισσότερο σκεφτόμουν πως θα αντικρύσω τους δικούς μου βγαίνοντας απ το νερό. Σίγουρα θα στεναχωριόντουσαν περισσότερο από μένα. Ήρθε η ώρα να δω πόσο καλός ηθοποιός είμαι, σκέφτηκα. Φτάνω στα τελευταία 100 μέτρα όπου πλέον οι αθλητές παίζουν μπουνιές, δεν κολυμπάνε! Επιβίωση. Είχα μεγάλη αγωνία να δω σε τι κατάσταση είναι το πόδι. Με το που πάτησα στεριά κατάλαβα ότι δεν μπορώ να το πατήσω. Πόσο μάλλον να τρέξω. Και πάλι ήμουν χαρούμενος όμως γιατί έβγαλα το πρώτο μέρος. Επιτυχία σκέφτηκα. Christos from Greece με βροντερή φωνή ακούστηκε από τα μεγάφωνα. Τρελάθηκα!
Είδα τη Στέλλα να φωνάζει ενθουσιασμένη και έκανα πως έτρεχα, δεν έτρεχα βέβαια. Πήρα θάρρος όμως. Το αίμα ποτάμι καθώς πλησίαζα στο ποδήλατο. Κάθισα και σκούπισα τα αίματα, όμως η ροη δε σταματούσε, προσπαθούσα να βάλω το μυαλό μου σε τάξη, να ηρεμήσω. Θα σταματήσει έλεγα. Έβαλα κάλτσες παπούτσια και ανέβηκα στο ποδήλατο. Είχα τσατιστεί όμως που μπήκα απ την αρχή του αγώνα σε διαδικασία να σκέφτομαι αν τελικά θα μπορέσω να τερματίσω. Το δεύτερο σοκ ήρθε όταν κατάλαβα ότι δεν μπορώ να πατήσω το πετάλι. Το παπούτσι είναι κλειδωμένο στο πετάλι και δεν μπορούσα να το αλλάξω θέση. Όποτε υποστηρικτικά πλέον βοηθούσε το δεξί πόδι που έτρωγε όλη τη δύναμη μονόπλευρα. Ο πόνος ασταμάτητος. Προσπαθούσα να χαρώ τη διαδρομή καθώς περνούσαμε από διάφορα παραδοσιακά πανέμορφα χωριουδάκια. Η άσφαλτος τέλεια και το ποδήλατο άκουγε σε κάθε πεταλιά. Στο 50ο km άρχισε να με πονάει το δεξί γόνατο αυτή τη φορά. Προφανώς γιατί έτρωγε όλη τη πίεση. Ε πλέον πονούσα παντού. Τέτοιο βρίσιμο είχα καιρό να ρίξω! Πολύ βρίσιμο όμως. Απ τα νεύρα μου σηκώθηκα όρθιος, έβριζα και πατούσα δυνατά και στα δυο πόδια. Αυτό νομίζω με έσωσε. Όταν σηκώθηκα κατάλαβα ότι στην ορθοπεταλιά σταματούσε ο πόνος στο δεξί γόνατο και από το αριστερό πόδι μπορούσα να τραβάω αντί να πατάω. Έτσι έβγαλα όλες τις ανηφόρες. Είχα φτάσει πλέον στο 140 km και οι πόνοι συνέχιζαν αλλά πιο έντονοι. Πρέπει να ήμουν γύρω στις 6 ώρες αγώνα και μάλλον άρχισα να κρυώνω. Αποφάσισα να ανοίξω ρυθμό να ζεσταθώ για να μη πονάω. Και όντως, αν και έβγαλε αέρα αύξησα ρυθμό και τελείωσα τα 180km τερματίζοντας με ταχύτητα 80km/h.
Όταν κατέβηκα απ το ποδήλατο ήρθε η ώρα να αποδείξω σε μένα κυρίως, ότι θα αντέξω στον πόνο. Πλέον κούτσαινα και από τα δυο πόδια και είχα μπροστά μου έναν μαραθώνιο, 42.2km. Θυμήθηκα τον γιατρό του αδερφού μου και τον πατέρα μου να τον ρωτάει αν έχουμε “δρόμο” μπροστά μας. Η απάντηση του γιατρού ήταν σίγουρη και καθηλωτική: έχουμε δρόμο, αλλά θα πάμε βήμα βήμα. Πως θα μπορούσα εγώ λοιπόν να σταματήσω; πώς θα μπορούσα να εγκαταλείψω και να μην συνεχίσω την προσπάθεια μέχρι να μου βγει η ψυχή απ τον πόνο; έσφιξα τα δόντια και είπα αυτό ακριβώς. Βήμα – βήμα. Και αυτή θα είναι η συμβουλή μου για όποιον έχει “δύσκολους δρόμους”. Τελείωσα τον μαραθώνιο σε 3 ώρες και 46 λεπτά μετά από 4km κολύμπι και 180km ποδήλατο, όσο έκανα στον μαραθώνιο της Αθήνας τον Νοέμβρη. Όταν πλησίασα στον τερματισμό δεν είχα την αίσθηση του χρόνου, είδα την αψίδα να γράφει το όνομα μου με χρόνο 11.01.49″.
Δεν άντεξα, ξέσπασα, αφού η κρυφή μου επιθυμία ήταν κοντά στις 12 ώρες αν όλα πήγαιναν καλά.Δεν πονούσα, δεν ένιωθα τίποτα πλέον όταν είδα τους δικούς μου να με περιμένουν στο κόκκινο χαλί. Εικόνες που χαράχτηκαν, ιστορία που γράφτηκε.
Ένιωσα γεμάτος, πλήρης και ευτυχισμένος.Ο πραγματικός χρόνος εκτιμώ ότι θα ήταν περίπου 10 ώρες και 20 λεπτά αν όλα πήγαιναν καλά. Αυτό είναι το IronMan όμως. Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα, η ουσία είναι πως θα τα διαχειριζόμαστε.Tερμάτισα στην 660η θέση. Πέρασα 2000 αθλητές και βρέθηκα 126ος στην κατηγορία μου. Πετυχαίνοντας τον 5ο καλύτερο χρόνο στην Ελλάδα για φέτος στην κατηγορία μου.
Εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε να συνεχίζει να κυνηγάει τους στόχους και τα όνειρά του και να μας κάνει περήφανους! Πάντα σιδερένιος!
