Ίσως, ένα από τα μεγαλύτερα αποκτήματα της ζωής έγκειται στη συνειδητοποίηση της προσωρινότητάς μας σε αυτόν τον κόσμο. Η ιδέα που εκ γενετής, σχηματίζουμε για τη ζωή, η αιώνια αίσθηση που μας κατακλύζει, θαρρείς πως είναι δεδομένο, κάθε πρωί που ανοίγουμε τα μάτια μας, κατακρημνίζεται. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Μέσα από μία διάγνωση.
Η Φανή αντιμετώπισε τον καρκίνο του μαστού, βιώνοντας κάθε διαφορετικό στάδιο της διαδρομής η οποία την οδήγησε να μοιραστεί μαζί μας και να διηγηθεί την προσωπική της εμπειρία. Μια ιστορία από τις, περίπου, 4.500 που προκύπτουν, κάθε χρόνο, στην Ελλάδα και τις εκατοντάδες χιλιάδες από ολόκληρο τον κόσμο. Για αυτό ας αφήσουμε την διήγηση της να μας ξυπνήσει, με την αλήθεια του λόγου της…
Μια γυναίκα, μια ιστορία, ένα μήνυμα.
Τι νιώσατε όταν οι γιατροί σας ανακοίνωσαν ότι πάσχετε από καρκίνο;
Ο κόσμος μας ξαφνικά ανατράπηκε με τον πιο βίαιο τρόπο. Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου, χάνομαι. Σχεδόν δεν ακούω τι μου λέει, στο τέλος, βρίσκω το κουράγιο να τον ρωτήσω. Θα γίνει ολική μαστεκτομή; Λες και αυτό με ένοιαζε περισσότερο, ακόμη και από τον ίδιο τον καρκίνο αλλά από την άλλη πως να μην σε νοιάζει το στήθος σου, η εικόνα σου, η εμφάνιση σου, όταν είσαι μόνον 37 ετών; Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το κακό, όσο ενημερωμένος κι αν είναι.
Πως τον εντοπίσατε και σε ποιο στάδιο βρισκόταν;
Εντελώς τυχαία ένα απόγευμα μετά τον μεσημεριανό μου ύπνο και αφού έφτιαξα τον καφέ μου, κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα του όμορφου μου σαλονιού για να τον απολαύσω. Λες και κάποια αόρατη δύναμη πήρε το χέρι μου και το ακούμπησε ακριβώς στο σημείο όπου υπήρχε ο όγκος στον μαστό μου. Δεν είχα ούτε για μια στιγμή την ψευδαίσθηση πως δεν είναι καρκίνος. Ένστικτο λέγετε; Διαίσθηση; Δεν γνωρίζω, και ναι νομίζω πως ήμουν σε μια πολύ ήρεμη φάση της ζωής μου οικογενειακά, συναισθηματικά, επαγγελματικά. Tο στάδιο του καρκίνου; Πρώιμο αρχικό μεν, αλλά έπρεπε για το νεαρό της ηλικίας μου να γίνει ολική μαστεκτομή.
Πόσο δύσκολο ήταν να το κατανοήσετε, να το αποδεχθείτε, να το πείτε στην οικογένειά σας και να το μοιραστείτε με φίλους;
Περνάς από πολλά και διάφορα στάδια. Στην αρχή είναι η άρνηση, δεν μπορείς με τίποτα να το δεχτείς, λες και δεν αφορά σε σένα αλλά σε κάποιο άλλον, έπειτα έρχεται ο θυμός που και αυτόν δεν μπορείς να τον διαχειριστείς, ακολουθεί η κατάθλιψη και στο τέλος έρχεται η αποδοχή. Η οικογένειά μου το γνώριζε από την πρώτη στιγμή, ακόμη και στις κόρες μου οι οποίες ήταν 13-18 ετών μίλησα από την στιγμή που το έμαθα η ίδια με τέτοιο τρόπο, λες και περνούσα μια γρίπη, μια βαριά γρίπη. Δεν έκλαψα, δεν ηττήθηκα μπροστά τους ούτε για μια στιγμή. Μπροστά τους, διότι όταν έκλεινε η πόρτα για να πάνε στο σχολείο και στις υποχρεώσεις τους, τότε ναι λυνόμουν, ξεσπούσα σε κλάματα, γιατί όλοι ξέρανε πόσο δυνατή ήμουν, πως θα τα κατάφερνα, και έτσι δεν μου επιτρεπόταν να κλαίω, “Δυνατή”, τόσο δυνατή που ο εγωισμός μου δεν μου επέτρεπε να πάρω φαρμακευτική αγωγή για να βοηθήσω τον εαυτό μου , (όσο και αν μου παρότρυναν οι γιατροί μου σε αυτό) μιας και με επισκέφτηκε και η κατάθλιψη. Δεν το έκρυψα ούτε για μια στιγμή. Ήθελα απλά πρώτα τον χρόνο μου να συνειδητοποιήσω να κατανοήσω τι ακριβώς μου συμβαίνει να μπορέσω να σταθώ πρώτα εγώ η ίδια στα πόδια μου για να έχω έπειτα την δύναμη να το κουβεντιάζω με άλλους.
Ποιά ήταν η στάση της οικογένειας σας και των φίλων σας; Σας βοήθησαν σε όλο αυτό;
Όσο για τους φίλους, το γνωρίζεται αυτό που λέει ο λαός “στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι” σε μένα φαίνεται δεν υπήρχαν φίλοι παρά μόνο στο δικό μου μυαλό, έτσι μου άρεσε να φαντάζομαι και να πιστεύω, πως οι άνθρωποι γύρω μου αυτούς τους οποίους εγώ θεωρούσα δικούς μου. Θα μου στεκόταν, θα μου δίνανε δύναμη, θα άκουγα λόγια συμπαράστασης. Δυστυχώς εξαφανιστήκαν όλοι ή μάλλον ευτυχώς διότι έτσι έγινε το ξεκαθάρισμα, ήξερα πια τι ήταν όλοι αυτοί που λέγανε η κολλητή μου Φανή…
Σε τέτοιες καταστάσεις είμαστε ή δεν είμαστε μόνοι μας τελικά;
Εξαρτάται. Εξαρτάται από τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, από το επίπεδο, τα δικά τους βιώματα, την παιδεία, την θέληση που έχουν, τις γνώσεις…Όσο και να θέλει κανείς να βοηθήσει να απαλύνει αυτό που περνάς εσύ να σε καταλάβει όπως λένε “σε καταλαβαίνω” όχι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, κανείς δεν γίνετε να με καταλάβει, διότι εγώ το περνάω εγώ το βιώνω, ΜΟΝΗ.
Πώς βρήκατε το κουράγιο να παλέψετε με τη νόσο μέχρι να κερδίσετε τη μάχη;
Πολύ σωστή τοποθέτηση “να κερδίσετε την μάχη” ναι κέρδισα απλά μια μάχη, όχι τον πόλεμο. έχω να παλέψω με ένα θεριό που το όνομά του είναι ΚΑΡΚΙΝΟΣ δεν φοβάμαι να το πω. Αυτό που με κρατούσε ζωντανή ήταν μόνο τα μάτια (τα βλέμματα) των κοριτσιών μου, ζούσα μόνο για αυτά τα βλέμματα….από εκεί αντλούσα δύναμη κ κουράγιο για να συνεχίσω.
Ποιές ήταν οι πολύ δύσκολες στιγμές;
Οι χημειοθεραπείες. Πολλοί με ρωτούν πώς ένιωθα και πώς το αντιμετώπισα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις να εκφράζουν αυτό που βιώνει ένας ασθενής με τη χημειοθεραπεία, προσωπικά δεν ένιωθα καν άνθρωπος. Υπήρχαν στιγμές που παρακαλούσα τον Θεό να τελειώσει, αλλά μόλις περνούσαν οι παρενέργειες και στεκόμουν πάλι στα πόδια μου, για λίγο βέβαια για ελάχιστες μέρες και πάλι από την αρχή , ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα ένιωθα καλύτερα, για να βγω έστω μια βόλτα. Όταν μέσα σε ένα δίωρο έχασα όλα μου τα μαλλιά. ΟΛΑ! Έκλαψα πολύ. Κλειδώθηκα μέσα στο μπάνιο για δυο ώρες (αφού περίμενα να κοιμηθούν όλοι) τραβούσα και ξεκολλούσα τα μαλλιά μου, ώσπου στο τέλος πήρα ένα ξυραφάκι και ξύρισα τις τελευταίες τρίχες οι οποίες δεν φεύγανε με τίποτα, λες και θέλανε να μείνουν εκεί να μου θυμίζουν πως λίγο πριν το ίδιο κρανίο ήταν γεμάτο από τρίχες. ΤΡΙΧΕΣ…Θα πει κανείς για τρίχες έκλαψες; Nαι και γι΄ αυτές έκλαψα. Για ένα ακόμη σημείο του σώματός μου από το οποίο κομμάτι κομμάτι έχανα την θηλυκότητα μου. Είχα κατακρεουργηθεί πλέον. Δίχως στήθος, δίχως μαλλιά, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά σε λίγο ήρθε κ η ολική υστερεκτομή. Το σώμα σου εξαθλιώνεται, αλλάζει, χαράσσεται δια βίου.
Ποια είναι τα συναισθήματα που βιώνει ένας άνθρωπος που πάσχει και τι χρειάζεται περισσότερο για να αντιμετωπίσει όσο γίνεται καλύτερα το πρόβλημά του;
Πρόκειται για μία ασθένεια, που ακόμα και το 2016 είναι φορτισμένη με έντονα αρνητικά συναισθήματα και αρκετές προλήψεις. Η εμπειρία αυτής της νόσου δεν μπορεί παρά να ασκεί στον πάσχοντα και στους οικείους του μεγάλη ψυχολογική πίεση και αναστάτωση. Η καθημερινότητα και γενικότερα τα όνειρα και οι στόχοι του ανθρώπου, που ασθενεί, ανατρέπονται και η ζωή του αποσταθεροποιείται. Αναφέρθηκα και παραπάνω στα εξής στάδια: Άρνηση, Θυμό, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή. Βιώνει, κατά κάποιο τρόπο, ένα είδος πένθους. Το πρώτο άκουσμα προκαλεί ένα τεράστιο σοκ στον ίδιο και στους γύρω του. Πρόκειται για ένα συναισθηματικό πάγωμα, που δεν ξέρεις τι νιώθεις, νομίζεις πως δεν αφορά εσένα το συγκεκριμένο πρόβλημα και μοιάζει σαν να έχεις βγει από την ζωή σου και να παρατηρείς τους πάντες και τα πάντα από μακριά. Είναι μία άμυνα του οργανισμού, δεν περιμένεις πως θα ζήσεις. Στην πορεία, καθώς αρχίζει και μεγαλώνει η συνειδητοποίηση της ασθένειας, γιατί ξεκινούν οι πρώτες ιατρικές επεμβατικές ενέργειες, βγαίνει ο θυμός, η οργή για αυτό που συνέβη. Πιθανότατα, ο ασθενής να τα βάλει με τους γιατρούς, τους οικείους του, ακόμα και με τον ΘΕΟ και την “τύχη του”. Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη για να ξεσπάσει τον πόνο του, την αγωνία. Έντονο είναι και το συναίσθημα της αδικίας. Το μεγαλύτερο και πιο επίμονο στάδιο είναι αυτό της θλίψης και της στεναχώριας. Δεν είναι καθόλου παράλογο ο καρκινοπαθής να περάσει την φάση της απόγνωσης. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να χάσει και το κουράγιο του. Δεν είναι “υπεράνθρωπος”. Είναι απόλυτα βοηθητικό για τον ίδιο να εκτονώσει όλα τα συναισθήματα, που του γεννιούνται με τον ερχομό αυτής της ασθένειας στη ζωή του.
Να πάρουν υποστήριξη ψυχολογική.
Να σπάσουν την ματαιότητα και τις προλήψεις γύρω από την ασθένεια. Καρκίνος δεν σημαίνει πάντα θάνατος.
Να μάθουν να διαχειρίζονται τις συναισθηματικές μεταπτώσεις, που πιθανότατα να παρουσιάζονται στην πορεία της θεραπείας.
Να γνωρίζουν τα πάντα γύρω από την ασθένεια και την θεραπεία της.
Να τονιστεί, ότι η κάθε περίπτωση ασθενή με καρκίνο είναι μοναδική και διαφορετική. Η διάγνωση της ασθένειας δυστυχώς θα επηρεάσει τις σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους.
Πως είναι η ζωή μετά τον καρκίνο;
Για πολλούς ασθενείς ο καρκίνος είναι μια εμπειρία που τους αλλάζει τη ζωή. Όταν ολοκληρωθεί η θεραπεία, πιθανόν να περιμένει ο-η ασθενής ότι η ζωή θα γίνει ξανά όπως ήταν πριν την ασθένεια. Η προσαρμογή στη νέα κατάσταση μετά τη θεραπεία μπορεί να πάρει χρόνο. Ό,τι ήταν φυσιολογικό πριν, ίσως να μην είναι πλέον. Η εμπειρία του καρκίνου είναι δυνατόν να μας κάνει να σκεφτούμε σε βάθος τι είναι σημαντικό για εμάς, διαμορφώνοντας μια νέα αντίληψη για τις αξίες και τις προτεραιότητες στη ζωή μας.
Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε σε κάποιον που πάσχει από καρκίνο;
«Ο καρκίνος δεν είναι πάντα θάνατος αλλά είναι και ζωή. Ζωή με διαφορετικό νόημα».
Εκτός όμως από την πρόληψη, πρέπει κανείς να μάθει να επιβιώνει και μετά τον καρκίνο. Διότι υπάρχει ζωή και μετά τον καρκίνο και μάλιστα ωραία ζωή πιο ουσιαστική. Αναδιατάσσονται οι προτεραιότητες. Αξιολογείς διαφορετικά πρόσωπα και καταστάσεις. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το κακό.
Η πρόληψη είναι η πρώτη γραμμή μάχης
στον αγώνα κατά του καρκίνου!
Η Γνώση και η Έγκυρη Διάγνωση Σώζουν Ζωές .
Η Άγνοια και η Αδιαφορία σκοτώνουν.
Μπορεί να συμβεί και σε ΣΕΝΑ !!!
Σπούδασα & σπουδάζω για προσωπική ευχαρίστηση, για την πληρότητα της γνώσης, αλλά δουλεύω εθελοντικά (σύλλογο) για την πληρότητα της ψυχής μου. Είναι σημαντικό να στηρίζεις νέες γυναίκες. Έρχονται στον σύλλογο με διαλυμένη ψυχή και φεύγουν με όνειρα για ζωή» Η Φανή Δινοπούλου είναι ιδρύτρια του συλλόγου Καρκινοπαθών Κοζάνης, πριν 10 χρόνια ξεκίνησε μόνη της να στήνει τον σύλλογο. Για όλα αυτά τα χρόνια είναι πρόεδρος του συλλόγου, και για τρεις τριετίες έχει εκλεγεί αντιπρόεδρος και μέλος του ΔΣ της Ομοσπονδίας Καρκινοπαθών Ελλάδος.
