Κιθάρα και μπάσο μουγκρίζουν μες την έρημο ξερνώντας άμμο και βενζίνη απ’ τα κτηνώδη ηχεία, σαν μια ανίκητη μηχανή, ένας τρελός δαίμονας πάνω στην άσφαλτο, ο αλήτης γρετζάρει, smell my shit eatin grin on the skids of my world, six hundred sixty six miles per hour.
Καλωσήρθατε στην Ουράνια Κοιλάδα. Εκεί που οι ηχητικοί τοίχοι σε κάνουν να χορεύεις, ψυχεδελική αλητεία στους ενισχυτές, ήχος της ερήμου. Νιώσε τον φλεγόμενο Αστεροειδή να σφυρίζει χαοτικά πάνω απ’ το κεφάλι σου, τα τέρατα της μαύρης αβύσσου πίσω σου, feedback, fuzz και πρωτόγονες μελωδίες σαν να σβήνει το δειλινό της απέραντης ηλιοκαμένης ερημιάς κάτω απ’ τα πόδια σου και στον μακρινό ορίζοντα…
Φρενήρες τελείωμα, αλλαγή, Supa Scoopa and Mighty Scoop, ένα από τα πιο ογκωδη ριφ ever. H αίσθηση ότι τρέχεις και παρασέρνεις τα πάντα στο δρόμο σου. Tο μπάσο γκρουβάρει φέρνοντας παλιές funk θύμησες στο νου, ηλεκτρισμός, καθαριστική ιδιοφυΐα. Πίσω τα ντραμς ακούγονται σαν να σε καρφώνουν, αθάνατος ήχος. Είναι εκείνες οι ιερές στιγμές που κάθεσαι πίσω ακούς και καταλαβαίνεις ότι γράφεται μουσική ιστορία.
Πάμε γκάζια και 100 βαθμοί, το σημείο καμπής σαν νιώθεις τη ζεστή μέσα σου, κάψα. Ροκ εν ρολ στην πιο αγνή άγρια μορφή, χορός μέσα στη σκόνη και τον καπνό πριν κάνουμε στην άκρη, spaced out-space cadet, ψυχεδελική γλυκιά απόγνωση.
Ι’m standing alone on the cliffs of the world, sitting alone covered in rays, ακουστική κιθάρα, phasers στο βάθος, τριπάριμα, ανεξίτηλο σημάδι, χαμένος μέσα σε έναν υπέροχο, χαοτικό κόσμο εκεί που η αυγή και το δειλινό παίζουν με χίλια όξινα χρώματα, χίλιες όξινες αισθήσεις, χίλιες όξινες πτήσεις.
Waiting is hard, fucking takes so long,draped in sun, hands in sand, Earth acid cleanses me, cleanses me clean, but the world it never comes, it never comes…
Oι γραμμές του μπάσου και της κιθάρας ακολουθούν, κυκλώνουν φωνή και όργανα, σαν να βγαίνουν δαίμονες από μέσα. Mια νωχελική διαύγεια, demon cleaner, madman saver, standing naked here to say I’m the only way… ανέβασμα στο κλείσιμο, μας οδηγεί σε μια νέα Οδύσσεια, εκεί που τα τύμπανα χτυπούν σαν κεραυνοί, το ηλεκτρικό δίδυμο Homme – Reeder καλπάζει.
Mας περνούν μαζί στο βουνό, στη θάλασσα, στην κοιλιά του θηρίου, από εκεί που δεν βγαίνεις ποτέ πια ο ίδιος, μπάσο και κιθάρα προσκυνούν με ευλάβεια το λυσεργικό, φανκ χάος των 70ς βάζοντας το σε μια κολοσσιαία πρίζα που ξερνά βροντές και κτηνώδεις συχνότητες.
I wake up tomorrow today, Just help me burn my head
10 χρόνια πριν, Reeder και Hernandez, ο άνθρωπος που θα διαδεχτεί τον Βjork πίσω απ’ το kit στον επόμενο δίσκο των Kyuss, γράψανε το Ν.Ο., το ψυχεδελικό heavy psych αριστούργημα με την τότε μπάντα τους Across The River.
Εδώ ξανάρχεται πιο βαρύ, λιγότερο ωμό, με εκείνη την άρρωστη γλυκιά κιθαριστική μελωδία που σου ταξιδεύει τα αστραφτερά μάτια στον ορίζοντα της ερήμου, σαν road trip με τον καυτό αέρα μες τα μαλλιά και την αίσθηση ότι στέκεσαι 5 μέτρα πάνω απ τον κόσμο.
To Λευκό Νερό μας οδηγεί στο γλυκό τέλος, υπέροχες μελωδίες, αυτοσχεδιασμός, σαν να άνοιξαν οι ουρανοί της ερήμου να μας καλωσορίσουν, να μας αγκαλιάσουν, γλυκό σβήσιμο, γλυκιά προσγείωση, επιστροφή πίσω στον κόσμο, στην γλυκιά θαλπωρή, βγαλμένη μέσα απ’ την πιο βαριά ψυχεδελική οδύσσεια των 90ς.
Aπολαύστε ένα απ’ τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που μας έχει δώσει ποτέ η Άγια μουσική.
Oh sunshine,
The loving beauty,
Pass me by,
Should I waste my time
In your valley,
Beneath your sky?
You move your own mountain,
The trees have grown,
The trees have grown,
Now it’s over,
Now it’s over and I’m coming home
