Η Τέχνη στην καθημερινή ζωή, το σχέδιο και ο ανασχεδιασμός είναι ένα ερευνητικό ζητούμενο στο 3ικαστικό 3ργαστήριο Ζωγραφικής. Ο κινηματογράφος, η μουσική, η μόδα, η λογοτεχνία, το ντιζάιν, η κιναισθητική , τα νέα μέσα, η φιλοσοφία προσκαλούν τον καθημερινό άνθρωπο σε μια συμμετοχή και προσδιορισμό των σχέσεων του με τους άλλους. Στον προσδιορισμό αισθητικών και αποαισθητικοποιημένων πεδίων με υλοποιημένες προτάσεις ενός νέου οπτικού γραμματισμού, νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες και θεατές μοιράζονται τη σφαίρα της τέχνης σαν μια κοινή συνθήκη. Η ζωή είναι ένα μείγμα εικονικής αισθητικής, ναρκισσισμού και εφήμερων σχέσεων, γεμάτη σύγχυση για την δημόσια και ιδιωτική σφαίρα της επικοινωνίας , ιδιαίτερα στην Τέχνη. Στο 3ργαστήριο γίνεται μια προσπάθεια που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2010, θέτοντας ως βασικό στόχο την επανάκτηση του ελέγχου πάνω στα απαραίτητα για την διάχυση, την εξωστρέφεια και την αυτοδιαχείριση της τέχνης ώστε το εγχείρημα να καταφέρει να αναπαραχθεί όπου και όπως χρειάζεται.
Σαν βασικός στόχος τίθεται η αναζήτηση, η οικειοποίηση και η ανάπτυξη της απαραίτητης εμπειρίας, με σκοπό την αυτάρκεια, την αυτοπεποίθηση της διάχυσης του έργου τέχνης, σαν ένα καθημερινό ζητούμενο, συμβάλλοντας στην δημιουργία αλληλέγγυων εναλλακτικών δομών και αντίστασης στην αδιαφορία της εικαστικής έρευνας, δημιουργώντας έτσι εναλλακτικές, οικονομικά βιώσιμες και κοινωνικά δίκαιες διαδικασίες αλληλεπίδρασης του έργου τέχνης με την κοινωνία.
Η δημιουργία ενός δικτύου συνεργατικής και αλληλέγγυας ανταλλαγής και χρήσης της τέχνης, μέσα από το οποίο θα επαναπροσδιορίζουμε την καθημερινότητά μας, παράλληλα αλλά και ανταγωνιστικά, δεν προτάσσει τον αγορασμένο ελεύθερο χρόνο. Μια συνεργατική πλατφόρμα «το Μακρύ Όχημα» άρχισε να λειτουργεί από τον Ιούνιο του 2012 και συντονίζει ερευνητικές διαδικασίες διάχυσης του έργου τέχνης στο μετά πανεπιστημιακό περιβάλλον Είναι ανοικτό και οριζόντιο σύστημα συνέκθεσης που εμπλέκει απόφοιτους καλών τεχνών, καλλιτέχνες όλων των τεχνών, επιμελητές, ιστορικούς τέχνης. Το « Μακρύ Όχημα» προσπαθεί να λειτουργήσει την απαραίτητη πλαισίωση για να ανοικοδομήσει μια εικαστική τέχνη εκφραστική, καθημερινή, μοιρασμένη, αυτάρκη, εφήμερη, εναλλακτική και διαχυτική.
Το 3ργαστήριο διέσπειρε περί τα πενήντα πρότζεκτ στα χρόνια λειτουργίας του (Σεπτέμβριος 2010) συσπειρώνοντας πάνω από εκατό νέους καλλιτέχνες σε ένα ευρύ και ποικίλο αριθμό συνεργαζόμενων φορέων. Υποστηρίζεται επικοινωνιακά από το εικαστικού ενδιαφέροντος μπλοκ «Φλώροι Εικαστικοί». Το 3ικαστικό 3ργαστήριο συντονίζεται από τους εικαστικούς: Θωμά Ζωγράφο και Χάρη Κοντοσφύρη.
Το χρονικό των Projects
Οκτώβριος 2011
3η Μπιενάλε Αθήνας Ν. Χαραλαμπίδης.
Καρναβαλική Παύση από το 3ικαστικό 3ργαστήριο Ζωγραφικής ΤΕΕΤ Φλώρινας
ΠΑΡΑΠΛΕΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΩ ΣΤΟ ΕΜΕΙΣ- NO-EGO.KSERO-H ΣΧΕΔΙΑ ΑΔΙΠΛΕΩ
Διακυβέρνηση της προσοχής
Νέοι καλλιτέχνες, από τις Σχολές Καλών Τεχνών Αθήνας (1ο εργ. γλυπτικής), Θεσσαλονίκης (2ο εργ. ζωγραφικής) και Φλώρινας (3ικαστικο 3εργαστήριο), σε συντονισμό του τελευταίου, βρέθηκαν σε συνέργεια με το Νίκο Χαραλαμπίδη στον τόπο της καρναβαλικής του παύσης με την Σχεδία ΑΔΙΠΛΕΩ και το project KSERO και διασφάλισαν με την ανασκοπική υπαγωγική μέθοδο Ρελτίχ την ηθική και εικαστική υποστήριξη της συγκρουσιακής ευταξίας του καλλιτέχνη.
Η καρναβαλική παύση του εικαστικού Νίκου Χαραλαμπίδη είναι η πολεοδομική τεχνοπολιτική διάταξη εικαστικών έργων που μελετάνε καταναγκαστικούς χώρους.
Στην 3η Μπιενάλε της Αθήνας στη Διπλάρειο Σχολή ο Ν.Χ στοιβάζει χρόνους, εκτοπίζει σταθερότητες, διαμορφώνει συγκεκριμενικότητες, δείχνει την καταβεβλημένη μνημειακότητα, καλλιεργεί πολιτικά μορφώματα, διορθώνει μοχθηρότητες, ισορροπεί αστάθειες, ανταγωνίζεται αθώα υποκείμενα, φιλελευθεροποιεί αγώνες, διακυβεύει την εκπαίδευση, επονομάζει τη δημοσιότητα, διασφαλίζει την κοινότητα, οργανώνει εκπροσωπήσεις, συστήνει αποικίες, αγιοποιεί την διάνοια, διαχωρίζει τις δημόσιες υπηρεσίες από τη μηχανική υποστήριξη, εστιάζει στη διαφάνεια, προσδοκά στην κοινή γνώμη, ασκεί την κυριαρχία, διδάσκει ως δάσκαλος, αποεδαφοποιεί το συλλογικό ολοπτικό, υπολογίζει την ντροπή, μελοδραματοποιεί τις προσωποποιημένες συγκρούσεις και διαβάζει τα σημάδια ενός ιδιωτικού εσωτερικευμένου εαυτού που εκδηλώνεται δημόσια.
NO-EGO (ομάδα φοιτητών της Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης): project KSERO
Άρμα KSERO: τροχήλατη φορεσιά στις παρελθοντικές και σύγχρονες προσφυγικές και καταναγκαστικές πορείες. Οι αφηγήσεις και τα αναγνώσματα του παρελθόντος μας οδήγησαν στο άρμα KSERO, ένα σκάφανδρο φτιαγμένο από σόλες χρησιμοποιημένων παπουτσιών.
Το project KSERO –μάσκες και άρμα– αποτιμά την πρόσωπο με πρόσωπο γνώση που λειτουργεί ως ένα είδος δημοκρατίας που καλλιεργεί την διακυβέρνηση της προσοχής.
Ομάδα φοιτητών της Καλών Τεχνών Φλώρινας: Σχεδία Αδιπλέω/ Σχολικά θρανία σε παράταξη φιλοξενούν ενυπόγραφα τάπερ art καλλιτεχνών. Αυτή η ευταξία λειτουργεί σε μια έκταση δέκα μέτρων μέχρι το λάβαρο που εικονίζει τον Ν.Χ. «δάσκαλο» ντυμένο τσολιά. Πίσω από το λάβαρο άλλα θρανία άτακτα συσσωρευμένα συγκρατούν ψηλά την σχεδία Αδιπλέω για να μην βουλιάξει.
Νοέμβριος 2012
ΘΥΜΑΣΑΙ; Διακινώ την υποτιμημένη καθημερινότητα για λιγότερες δακρυγόνες αιτίες.
To Beton7 Gallery παρουσίασε την έκθεση ΘΥΜΑΣΑΙ; με gestalter τον Χάρη Κοντοσφύρη.
Στην έκθεση διακινήθηκε η υποτιμημένη καθημερινότητα του ποιητή Καρυωτάκη, που αποδίδεται εικαστικά από τη Μάγδα Χριστοπούλου –ως η στιγμή της απόδρασης της ψυχής από το θάνατο– ενώ τιμάται συγγραφικά από παρατιθέμενα κείμενα της Παναγιώτας Δημοπούλου, της Βίκυς Μπρούσαλη και της Μάγδας Χριστοπούλου.
Τα έργα τους παρατίθενται σαν μια μυθοπλασία του επιστρέφοντος χρόνου. Ο Θωμάς Μακινατζής, η Αναστασία Γιοβάνογλου και η Μάνια Χατζή ακροβατούν με σαρκασμό και χιούμορ πάνω σε καρτουνίστικες μορφές, όπως αυτή του Θωμά, με το διεκδικητικό βελανίδι της εποχής των παγετώνων να μετατρέπεται σε βόμβα ολέθρου. Ο κύριος Ξ της Σοφίας Αντωνακάκη περιπλανάται στον εμφύλιο πόλεμο πίσω από το φράχτη της pixiterra με τις εγκαταλειμμένες γαλότσες. Μετά τον σκοτεινό φράχτη ο ήχος είναι επαναλαμβανόμενα κυκλικός, δίφυλλος σαν παντζούρια που λυσσομανούν στο σπίτι του Νίκου Ευαγγελόπουλου, γεμάτο από τις πάσχουσες μορφές του Νίκου Πασαλιμανιώτη, τα αποκαΐδια του πολέμου του Αχιλλέα Ζάζου και τις προκυρήξεις πολύγραφου του Αποστόλη Γιαννίκα. Εκεί οι γυναίκες με τα υπερώα κεφάλια του Νικόλα Αντωνίου ανεβαίνουν προς τα άνω μεταβάλλοντας σε οπτασιακές υποστάσεις τις κρεμάμενες μορφές με το ναζιστικό χαιρετισμό της Μάγδας Ταμάμ. Στο ταβάνι κατέφυγαν οι ιογενείς οργανισμοί του Άρη Κατσιλάκη, πλανητικοί σχηματισμοί ενός ανήσυχου φόβου. Ο Γαβριήλ Φτελκόπουλος σε εμποτίζει με «Μεταξικό» ρετσινόλαδο και η Άννα-Μαρία Σαμαρά περιφράσσει το φρενοβλαβές επεισόδιο του δικτάτορα, του άρπαγα της γνώσης, του φωτός του σκότους στην κρυωνική μηχανή του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Όλα αυτά θα γίνουν μια νευρική φαντασμαγορία μέσω της συνεχούς επικόλλησης γραμματοσήμων σε όλη την πόλη των Red Thyme. Τα γραμματόσημα απλώνονται σαν ανήσυχες σφίγγες έτοιμες να τσιμπήσουν το θεατή και να τον θέσουν σε λήθη.
Χάρης Κοντοσφύρης
Η έκθεση είναι το βλέπον σημείο των εικαστικών: Σοφίας Αντωνακάκη, Αποστόλη Γιαννίκα, Νίκο Ευαγγελόπουλο, Άρη Κατσιλάκη, Χάρη Κοντοσφύρη, Ταμάμ Μάγδα και των νέων καλλιτεχνών: Νικόλα Αντωνίου, Αναστασία Γιοβάνογλου, Αχιλλέα Ζάζο, Θωμά Μακινατζή, Νίκο Παναγιωτόπουλο, Νίκο Πασαλιμανιώτη, Red Thyme (Ελένη Κεσίσογλου, Γεωργία Νικολάου), Άννα-Μαρία Σαμαρά, Γαβριήλ Φτελκόπουλο, Μάνια Χατζή και pixiterra.
Σεπτέμβριος 2013
«Η κιβωτός του Χονατζή / Ο χάρτης της παρουσίας και της απουσίας»
Πεδίο Δράσης Κόδρα/2013-Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης -Σχολή καλών τεχνών Φλώρινας στον Πολυχώρο Τέχνης Remezzo,Θεσσαλονίκη
«Από το Τσαρσί στο Καραμπουρνάκι» Δύο εκθέσεις με αρχειακά τεκμήρια του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης, οι οποίες συνδέονται με παρεμβάσεις εικαστικών φοιτητών,και φιλοξενήθηκαν στον Πολυχώρο Τέχνης Remezzo. Η έκθεση «Μία πόλη αναζητά τις ‘Κεϊλότ’ της: αόρατα πολιτισμικά μνημεία της Θεσσαλονίκης» προσδιορίζει με βάση αρχειακά έγγραφα τις ακριβείς θέσεις των παλιών συναγωγών της Θεσσαλονίκης. Οι επισκέπτες αναγνωρίζουν τις συναγωγές και τις γεωγραφικές θέσεις τους μέσα στο σημερινό αστικό τοπίο. Η έκθεση «Με δικά τους λόγια» (επιμέλεια Devin Naar) χρησιμοποιεί και αυτή αρχειακά τεκμήρια για να αναδείξει τη ζωή της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Αναφέρεται σε δημογραφικά δεδομένα, σε μεταναστεύσεις, σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και σχολεία, στο εβραϊκό νεκροταφείο και την αναβίωση της εβραϊκής κοινότητας μετά το 1944.
Νέοι καλλιτέχνες του Τμήματος εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών της Σχολής Καλών τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αξιοποιούν το αρχειακό υπόστρωμα για να συνδέσουν με εικαστικό τρόπο τις δύο αυτές εκθέσεις.
Η εικαστική συμβολή στην ιστορική έκθεση για την εβραϊκή κοινότητα Θεσσαλονίκης αναπτύσσεται μέσα σε μια σκιαγράφηση ιστορικών Φώτο-ντοκουμέντων (ιστορικό-Αρχιτεκτονικό τοπίο ) και ιστορικών εγγράφων της γραφειοκρατίας της εποχής (κειμενικό τοπίο) για να υπενθυμίσει την φυσική ιστορική παρουσία μιας ξεκληρισμένης κοινότητας.
Η κιβωτός του Χονατζή είναι ένα συλλογικό εικαστικό έργο που λειτουργεί συμβολικά στον οπτικό καταμερισμό ενός φωτογραφικού, όσο και κειμενικού τοπίου της ιστορικής έκθεσης για την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Υπάρχει μια ρυθμιστική αρχή, αυτή της μικροιστορίας σε συνεργασία με το εβραϊκό μουσείο Θεσσαλονίκης όπου εντοπιστήκαν συμβάντα μικροιστορίας και ενεργοποιήθηκαν εικαστικά στο μέτρο όπου θα μπορούσαν να διεγείρουν το ενδιαφέρον για προσωρινές αφηγήσεις με σκοπό να εξηγηθεί η μοναδικότητα της παρουσίας της εβραϊκής κοινότητας στην Θεσσαλονίκη.
Η κιβωτός του Χονατζή επικοινωνεί σε πολλά επίπεδα και μέσα από τόσες πολλές τεχνοτροπίες, υπερβαίνει κάθε περιγραφή και κατανόηση. Αυτή η πολυπλοκότητα προσφέρεται για εξερεύνηση όπως ακριβώς συνέβαινε και στο απέραντο εβραϊκό νεκροταφείο. Το απέραντο εδώ προσφέρεται ως περιοριζόμενο στα όρια μιας διάσωσης πάνω σε ένα σκάφος πλημμυρισμένο, άφανδρο, ευλύγιστο και πρωτόλειο.
Η εικαστική γλώσσα που αναπτύσσεται συλλογικά από όλους τους συμμετέχοντες εικαστικούς μιλά για εκείνους που αναγκάζονται συνεχώς να απομακρύνονται από το αναμενόμενο ή το γνώριμο.
Το εικαστικό έργο «Η κιβωτός του Χονατζή / Ο χάρτης της παρουσίας και της απουσίας», κατάφερε να εξετάσει το πεπρωμένο ως οργανικός εικαστικός λόγος, που βεβαίως εκφέρεται από θέσεις με το αίσθημα ανανεωμένης ασφάλειας του παρόντος χρόνου, μακριά από εκείνα τα γεγονότα παραιτημένης συνθηκολόγησης και αδιαλλαξίας του ατόμου, αλλά που προτιμήθηκε η ανάληψη της εκφραστικής δύναμης του συλλογικού μερίσματος που ανακλά μια διάθεση για ελπίδα και νίκη.
Κοντοσφύρης Χάρης Φλώρινα
Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:
Βογδοπούλου Καλιάνθη, Γκρίζη Αφροδίτη, Θεοφίλου Μαρί, Καρβουνιάρη Παναγιώτα, Κοντοσφύρης Χάρης, Μαγγά Άννυ, Μυστίλογλου Βαρβάρα, Νίσκα Ελένη, Πανταζής Γιώργος, Περισοράτη Ευγενία, Σαμαρά Άννα-Μαρία, Τεντζογλίδου Μαρία, Τσιτσιντά Αλεξάνδρα, Φτελκόπουλος Γαβριήλ, Χριστοπούλου Μάγδα, pixieterra
Μάρτιος 2014
Συνεργατική έκθεση “Νέο Ερείπιο” στην γκαλερί ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ
Μία ζωγραφική σύμπραξη του κ. Κοντοσφύρη με τους γλύπτες Μανόλη Ρωμαντζή, Χρήστο Τσώτσο και τους εικαστικούς Αργύρη Ρήμο και Γιώργο Πανταζή, στην οποία αναδύονται και πλημμυρίζουν το χώρο: εξακόσια πουλιά, ελεύθερα σκυλιά, ο ποιητής Νίκος Καρούζος, ένα νησί αυτοεξόριστων που ανασκευάζουν εγκαταλειμμένα αρχιτεκτονικά πρότυπα σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής, οι κυρίες των ερειπίων στην κατεστραμμένη πολεμική Γερμανία.
Άλλωστε, όπως μας λέει και ο Χάρης Κοντοσφύρης: «Αυτή είναι η πρόταση πάνω στη κρίση, ελάτε να συνεργαστούμε, να εργαστούμε μαζί»!
Τι είναι τα ερείπια; Ερείπια ιδεών;
Όπου και αν βρεθείς, η απτή και ορατή εικόνα του ιστορικού χρόνου απαρτίζεται από αμέτρητα λείψανα της ανθρώπινης δημιουργίας, τα περιβόητα και απεριόριστα Ερείπια.
Στα Ερείπια, βλέπεις πια δημόσια και αγγίζεις το περιεχόμενο της ιστορίας. Τα ερείπια είναι εκείνη η πολιτική συνθήκη που επιτρέπει να ξανά ορθώσουμε το παρελθόν ως δοκίμιο για την ζωή, την ποίηση σαν την ικανότητα να κατασκευάζουμε και την δικαιοσύνη σαν την συναίσθηση των κανόνων μιας κοινωνίας. Ερείπιο είναι η συνθήκη γυμνής ζωής που βιώνουμε σήμερα.
Στην έκθεση αναδύονται και πλημμυρίζουν τον χώρο πουλιά σε κλαδιά, οι νέοι κάτοικοι των ερειπίων, σκυλιά ως οι εναπομείναντες φύλακες τους Η «Νέα» Μακρόνησος αυτοεξόριστων που ανασκευάζουν αρχιτεκτονικά πρότυπα σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής . Οι κυρίες που καθάριζαν τούβλα ερειπίων στην κατεστραμμένη μεταπολεμική Γερμανία, μας μαθαίνουν να επαναχρησιμοποιούμε τα λείψανα της πόλης και να ανακατασκευάζουμε τον εαυτό μας από το ίδιο μας το υλικό. Παιδιά που υποχρεώνονται σε νοσηλευτική ανακατασκευή του εαυτού τους ή σε περιοριστική διαβίωση σε γλάστρες μπονζάι. Λειτουργώ ως αλληλεπιδραστής ώστε να συν-εκθέτεις όχι τον εαυτό σου αλλά την επενέργεια της δημιουργικής σου πράξης.
(Χάρης Κοντοσφύρης , από συνέντευξη στο Κ της Καθημερινής)
Μάϊος 2014
REM- Brand Name project,η γνησιότητα του καλλιτέχνη/Platforms Project @ Art-Athina 2014
Η ομάδα Μακρύ Όχημα παρουσίασε το εικαστικό επιτοίχιο παιχνίδι της διαμεσολαβημένης φήμης των καλλιτεχνών, με τίτλο REM- Brand Name project/ Η γνησιότητα του καλλιτέχνη, στις παράλληλες δράσεις της Art-Athina.
Το φιλότεχνο κοινό καθώς εισέρχεται στο περίπτερο της ομάδας, βλέπει όλα τα έργα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών στημένα το ένα δίπλα στο άλλο, καλύπτοντας και τις τρεις πλευρές του εκθετηρίου χώρου. Ένα έργο ομοίωμα του αυτό-πορτρέτου του Ρέμπραντ έχει τοποθετηθεί ανάμεσά τους. Όλα τα έργα έχουν τις ίδιες διαστάσεις με το αυθεντικό έργο του Ρέμπραντ.
Το project οργάνωσαν και υποστήριξαν οι: Φλώροι Εικαστικοί, 3ργαστήριο Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας, 3ο Εργαστήριο Ζωγραφικής της Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης, ΕΝ-ΦΛΩ, γκαλερί Λόλα Νικολάου, γκαλερί Τεχνοχώρος.
Ιουνίος 2016
Διεθνής διάκριση του προπτυχιακού καλλιτέχνη της σχολής καλών τεχνων Φλώρινας Γιάννη Ρόμπολα σε διαγωνισμό αφίσας για το Wimbledon 2016.
Το πιο διάσημο και εμβληματικό τουρνουά τένις παγκοσμίως προσκάλεσε εικαστικούς καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο για να σχεδιάσουν την επίσημη αφίσα του Wimbledon 2016 με βασικό θέμα “ ‘In Pursuit of Greatness/ «Στην αναζήτηση του μεγαλείου».
Η διάκριση έγινε ανάμεσα πάνω απο 1000 συμμετοχές από όλο τον κόσμο και θα εκτίθεται μαζί με τις αλλες νικητήριες αφίσες στο Wimbledon το 2016 όπως και στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Αυγούστος 2016
ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ 2016 «Η σπηλιά του Παντός» Μουσείο Ανοιχτότητας Πειραματικό Εικαστικό Εργαστήριο στο λιμναίο τοπίο Πρεσπών
Η μεταϊστορία φανερωθηκε μέσα από τα έργα Ελλήνων και Άγγλων καλλιτεχνών και αποτελεί συνεργασία της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, του 3ου και 5ου εργαστηρίου του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου Ανατολικού Λονδίνου και συγκεκριμένα της ομάδας Directional Forces Residency 2016, υπογραμμίζοντας έτσι το ιστορικό γίγνεσθαι ως την απόλυτη δυσμορφία της μνήμης μέσα στον ίδιο τον πολιτισμό της αφήγησης και της ανάμνησης. Το εγχείρημα ολοκληρώθηκε σε συνδιοργάνωση με την Αντιπεριφέρεια Φλώρινας και τον Δήμο Πρεσπών.
Το μέλημα της έκθεσης ήταν να υπαινιχθεί ή και να περιγράψει καταστάσεις προσωπικής ρήξης με την καθεστηκυία απραξία, ελπίζοντας σε μια νέα σύμπραξη ή εστιάζοντας έστω, στις ανομοιότητες της ιστορίας καθώς οι νέες εμπειρίες οικειοποιούνται την κανονιστική ηθική της ανάμνησης. Ο χρόνος είναι η ιστορία.
Ο χρονικoγράφoς που αφηγείται τα περιστατικά χωρίς να κάνει διάκριση μεγάλων και μικρών, ενεργεί σύμφωνα με την αλήθεια πως οτιδήποτε συνέβη κάποτε, δεν μπορεί να θεωρηθεί χαμένο για την ιστορία. Στην πραγματικότητα, μόνον η απολυτρωμένη ανθρωπότητα είναι σε θέση να δεχτεί ολoκληρωτικά το παρελθόν της. Που σημαίνει: μόνο στην απολυτρωμένη ανθρωπότητα είναι δυνατό να αποδοθεί το παρελθόν της στην κάθε στιγμή του. Το παρελθόν είναι η εγκαρτέρηση της. Η αναπαράστασή του μέσω της τέχνης είναι η ίδια η ζωή.
Προέκυψαν από την εικαστική παράθεση δυο συνθήκες ιστοριογραφικής μνήμης:
Αναμνημόνευση και λύτρωση
Οι καλλιτέχνες residency που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση είναι οι εξής:
Καλλιτέχνες Λύτρωσης
Παλιάτσιος Γεώργιος, Κορωναίος Κωνσταντίνος, Μονάχου Όλγα, Παρχαρίδης Σταύρος, Παπατζέλου Μαρία, Ράντου Αντωνία, Shimanovskaya Veronica, Aleman Carmen, Darke Alison,Maelzer Lee,Jezova Natalia,Lawson Bob, Τσαντίκη Νικολέτα, Πουλιάση Ειρήνη, Fairchild Anna, Shimanovskaya Veronica, Naskrecka Vena, Labern Sally Ann, Δουβάνα Τάτη, Ρόμπολας Ιωάννης, Ρόμπολας Αγησίλαος, Μπουρνάς Κυριάκος, Οικονόμου Δημήτριος, Αμελαδιώτης Δημήτρης, Ιωσηφίνα Μακρή, Νίκος Καρναμπατίδης, Μαρί Θεοφίλου, Καρούλια Κατερίνα, Μάγδα Χριστοπούλου, Γλύκα Διονυσοπούλου και Μιχάλης Μπιμπάσης.
Οι καλλιτέχνες φιλοξενούμενοι (εκτός residency) είναι οι εξής:
Καλλιτέχνες Αναμνημόνευσης
Φανάρας Γιώργος, Γιάννης Βγόντζας, Μαρία Λαγού, Χάρης Μαργαρίτης, Ρήμος Αργύρης, Θοδωρής Μαυρίδης, Γκρίζη Αφροδίτη, Ζάζος Αχιλλέας, Όλγα Μπογδάνου, Άννα-Μαρία Σαμαρά, Πλάτωνας Μπουνταγκίδης, Γιώργος Πανταζής, Στρατής Καβαρνός, Σοφία Αντωνακάκη, Τάσος Μπουσδούκος, Παπαδόπουλος Θεοδόσης, Γιοβάνογλου Αναστασία, Σκληβανιώτης Δημήτρης, Χάρης Κοντοσφύρης.
Ιανουαρίος 2017
«Φωτιά» η έκθεση στην Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας
Συντονισμός από το 3ικαστικό 3ργαστήριο : Συμμετοχή 99 εικαστικών με ζωγραφική, 2 περφορμανς 6 εγκαταστάσεις δύο εκ των οποίων βιντεο εγκαταστάσεις, φωτογραφία, γλυπτική , 2 θεατρικές ομάδες, 8 αγωνιζόμενοι σκακιστές.
Και εγένετο φως από το σκοτάδι.
Το φως της φωτιάς απλώνεται και η ζέστη εισχωρεί ακόμα και στη σκιά του φωτός. Ένας Προμηθέας στέκεται σαν είδωλο έτοιμο να αποκοπεί από τους καυκάσιους βράχους που τον αλυσόδεσε ο Δίας. Ένας αιωρούμενος Προμηθέας, ζωγραφικό σκηνογράφημα για την περφόρμανς που περιγράφει το άγγιγμα του φωτός, καθώς εκλύεται από την φωτιά σε αναγνώριση της ύλης. «Είμαστε σμιλευμένοι από φωτιά και νερό!». Η προμηθεϊκή αναγωγή θίγει την παραδοσιακή φιλελεύθερη ιδεολογία των κοινωνικών επιστημών στον 20οαιώνα, που συντηρεί ένα αγεφύρωτο και αναγκαίο διχασμό ανάμεσα στην φύση και τον πολιτισμό.
Στο εσωτερικό του Λαογραφικού Μουσείου οι καλλιτέχνες εμπλέκουν αποφατικά τη μορφολογία των παλιών αντικειμένων- εκθεμάτων με τις φόρμες των ζωγραφικών, γλυπτικών και βιντεοζωγραφικών έργων τους. Παρελαύνουν το τοπίο της φλεγόμενης γιορτινής Φλώρινας με τις αναλαμπές από κάθε γειτονιά, χορευτικές πιρουέτες σαν σπίθες, μια πολυμορφική ανέλιξη γεωμετρικών σχημάτων σαν πολύπλοκες σκάλες, η φλέγουσα καρδιά ενός γιγάντιου πτηνού της ακόλαστης νύχτας, έμψυχα τσιμεντένια γλυπτά, ένας άνθρωπος αποχαυνωμένος από το κρύο, το χνούδι του χιονιού και το χνούδι της φωτιάς, ένα αρθρωτό γλυπτό μικρών διαστάσεων από κάρβουνα, ένα άσπρο-μαύρο αρχετυπικό τοτεμικό σύμβολο. μια τάλαινα μορφή με κεφάλι τηλεόρασης, το καιόμενο δάσος, τα χέρια φλόγες, γκροπαρισμένα φωτεινά πορτραίτα γεμάτα φλογερά μαλλιά, άνθρωποι φαντάσματα, πόκεμον σε διάταξη μάχης, χρηστικά αντικείμενα αραδιασμένα στο παγκάκι, χοροί φωτιάς, το εγκαυσμένο κορίτσι χωρίς πρόσωπο με επιδέσμους από κόμη και γάλα αίγας ανάμεσα στις παραστάσεις και τα δρώμενα της ημέρας.
Η φωτιά είναι το κάψιμο στον έρωτα, είναι η λανθάνουσα φλόγα της υπάρξεως. Το μικρό θεατρικό των «Πάστα Φλώρα» αποτελεί ένα διονυσιακό θέαμα της αυτοεπιβάλλουσας υποτακτικής σεξουαλικότητας που αναδύουν οι έκφυλες, οι σαδιστικές αλλά και οι υπομένουσες επιθυμίες για την αναπαραγωγή, σε μια κοινωνία που έχει επινοήσει πολλούς μηχανισμούς έλεγχου του γενετήσιου ενστίκτου.
Έξω από το Μουσείο ένας Υπερκύβος τριών διαστάσεων υποδέχεται τη φωτιά, συμβολίζοντας τη γνώση που εκλύει την πρότερη γνώση. Σκόνη, στάχτη και φως από την εκρέουσα ακτινοβολούσα ζεστασιά απλώνονται σαν χρώμα. Τα πυρωμένα λόγια του Παπαδιαμάντη πηδούν μέσα από τις πυγολαμπίδες της καύσης του ενάρετου Υπερκύβου και την αστάθεια της λογικής του.»
Μάρτιος 2017
ECHOES FROM THE CAVE Dialogues with a Time and a Place…The Crypt Gallery,London/ Ψυχή στο Λαιμό
Εικαστική έκθεση στο Λονδίνο καρπός της συνεργασίας του Μουσείο Ανοιχτότητας -Πειραματικό Εικαστικό Εργαστήριο στο λιμναίο τοπίο Πρεσπών «Ψυχής στο Λαιμό» το καλοκαίρι του 2016 στις Πρέσπες με θέμα την Σπηλιά του Κόκκαλη και το πρόχειρο νοσοκομείο των ανταρτών.
Σαν μια κατακλείδα, η έκθεση αυτή μας παρουσιάζει το έργο 23 καλλιτεχνών του εικαστικού residency “Ψυχή στο Λαιμό” στο απομακρυσμένο χωριό των Ψαράδων της Βορειοδυτικής Ελλάδας, εκεί που τα σύνορα της συναντιούνται με αυτά της Αλβανίας και της Π.Γ.Δ.Μ.Ανάμεσα στα ειδυλλιακά βουνά των Πρεσπών βρίσκεται η Σπηλιά του Κόκκαλη, η οποία λειτούργησε ως νοσοκομείο των ανταρτών κατά την διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου.
Μία περιοχή που οι μετανάστες, οι εμφύλιοι πόλεμοι και η βία άφησαν βαθιές πληγές στο τοπίο και την μνήμη. Ο τόπος αυτός και η ιστορία του έχουν γίνει σημείο αναφοράς των έργων και έπαιξαν μείζων ρόλο για την επιλογή του χώρου έκθεσής τους στην The Crypt Gallery του Λονδίνου .
Οι χαμηλοί θόλοι της Γκαλερί μας ταξιδεύουν και μας δίνουν την αίσθηση που είχε η ίδια η σπηλιά, ταξιδεύοντας τους επισκέπτες μέσα από τη γεωγραφία και την ιστορία της περιοχής. Η ομάδα των διεθνών καλλιτεχνών παρουσίασε την δουλειά της μέσα από μια ποικιλία μέσων όπως βίντεο, φωτογραφία , ζωγραφική , γλυπτική, Performance και εγκαταστάσεις.
Ο Χάρτης του Εμφυλίου
(Το project μέσα στο project)
Ο χάρτης του εμφυλίου, μια συνεργατική δράση 30 καλλιτεχνών σε συντονισμό του Χάρη Κοντοσφύρη
Ο Χάρτης του Εμφυλίου αποτελεί μία αλληγορική αναψηλάφηση της ιστορίας του πολέμου (1945 – 1949 ) και εστιάζει στις κοινώς λεγόμενες “παράπλευρες απώλειες”, δηλαδή στα θύματα αυτά που τυχαία υπήρξαν στα πεδία μαχών ανεξαρτήτως της όποιας θέσης (πολιτική/κοινωνική), ουδετερότητας ή άγνοιας φέρουν. Επιχειρεί να επισημάνει την τυχαία συνέπεια μίας εκστρατείας σχεδιασμένης από την όποια πλευρά, που όμως κοστίζει ζωές ανθρώπων χωρίς να φέρουν άμεση ευθύνη της κατάστασης. Αμφισβητεί – υπό την μορφή απορίας – την πάγια τακτική σύνταξη της επίσημης ιστορίας που έχει υπόψη μόνο τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των εμπλεκόμενων ομάδων παραβλέποντας τους αστάθμητους παράγοντες οι οποίοι συμβάλλουν σημαντικά στη διάλυση του κοινωνικού ιστού ενός τόπου και εμποδίζουν μία πλήρη, πανανθρώπινη ματιά της ιστορίας..
Αυτός ο χάρτης λοιπόν, θα μετατραπεί σε μία ανεξάρτητη πλατφόρμα καλλιτεχνών το έργο των οποίων προκύπτει από τη συμμετοχή τους στη διερευνητική δράση «Η σπηλιά του Παντός», το καλοκαίρι του 2016, στα πλαίσια του πρότζεκτ “Ψυχή στο Λαιμό”, με τόπο αναφοράς τη σπηλιά του Κόκκαλη που είχε μετατραπεί σε στρατιωτικό νοσοκομείο των ανταρτών. Με άλλα λόγια, ο Χάρτης του εμφυλίου ξαναπροτείνεται ως χάρτης επούλωσης τραυμάτων, από όλους τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην διερευνητική έκθεση “Η σπηλιά του Παντός”. Οι καλλιτέχνες αυτοπροσδιορίζονται ως φορείς τραυμάτων και θα αναπτύξουν αντι-επουλωτικές τεχνικές φθοράς του επιχειρησιακού χάρτη που είναι αποτυπωμένες σημειώσεις από τον σχεδιασμό του τακτικού στρατού εναντίων των ανταρτών. Ο Χάρτης θα καεί σε πολλαπλά σημεία με τυχαίο τρόπο τονίζοντας τις κακώς εννοούμενες “παράπλευρες απώλειες ” από την όποια μορφή εξουσίας-διαχείρισης. Ωστόσο, τα σημάδια από τις πληγές αυτής της καύσης δεν αφορούν συγκεκριμένα γεγονότα αλλά όλα τα αντίστοιχα γεγονότα.
20 χρόνια Πινακοθήκη Μοσχανδρέου. Τα συρτάρια ενός μουσείου ελληνικής τέχνης.
Συνεργατικό έργο τριάντα καλλιτεχνών από την Φλώρινα. Φωτογραφική τεκμηρίωση
Τα συρτάρια της τέχνης είναι μηχανισμοί εύθραυστων χώρων όπου τίκτονται οι ιδέες και οι εικόνες των ανθρώπων που τα ανοιγοκλείνουν. Τίκτω σημαίνει γεννώ και δημιουργώ. Σε κάθε άνθρωπο αναλογεί ένα συρτάρι τέχνης όπου τίκτει τις σκέψεις του και την δημιουργικότητα του . Όταν κάποιος έχει πολλά τέτοια συρτάρια όπου τίκτονται πολλά και διαφορετικά δημιουργικά πράγματα, χρήσιμα, ή άχρηστα λέγεται συλλέκτης και αναλαμβάνει την ευθύνη να τίκτει όλα τα συρτάρια που του χάρισε η ζωή. Ένας αφοπλιστικός τίκτης, τεκνοποιός, τεχνοποιός είναι ο Χρήστος Μοσχανδρέου όπου μαζί με την Σοφία Μοσχανδρέου καρποφόρησαν την Πινακοθήκη του Μεσολογγίου και μας κάνανε ένα πολύτιμο δώρο.
Χάρης Κοντοσφύρης επίκουρος καθηγητής Σχολής καλών τεχνών Φλώρινας.
Συμμετέχουν οι: Αντωνακάκη Σοφία, Βελέτζας Λευτέρης, Βλάχος Διονύσιος, Γαΐτη Πηνελόπη, Γεώργαρου Ευπραξία, Διονυσοπούλου Γλύκα, Θεοφίλου Μαρί, Καβαρνός Στρατής, Καρούλια Κατερίνα, Κάσση Κυριακή, Καλομενίδου Χριστίνα, Κατσιάμη Θέκλα, Κοντογιάννης Ιάσονας, Κοντοσφύρης Χάρης, Λουκάς Γιάννης, Λαγού Μαρία, Μαργαρίτης Χάρης, Ματζιώρη Αγάπη, Μοναχού Όλγα, Μπουντακίδης Πλάτωνας, Πανταζής Γιώργος, Παπανικολάου Σταματίνα, Πουλιάση Ειρήνη, Ρόμπολας Άγης, Ρόμπολας Γιάννης, Σταυροπούλου Δήμητρα, Τοτού Μαρία, Τσιμπλάκη Μαριτάσα, Φλέγγα Αντωνία, Χριστοπούλου Μάγδα.
Σχεδιασμός Συρταρίερας: Καρούλια Κατερίνα
Μακέτα κτηρίου Πινακοθήκης Μοσχανδρέου στο Μεσσολόγγι: Λουκάς Γιάννης
Συντονισμός: Ομάδα εξωστρέφειας 3ικαστικού 3ργαστηρίου
Διενέργεια: Εικαστική Πλατφόρμα Μακρύ όχημα
