Κυνηγήστε τα όνειρα σας, γιατί η θέληση τρέχει πιο γρήγορα από αυτά λέει ο Κωνσταντίνος, ένα παιδί που στα 19 του χρόνια ένα τροχαίο ατύχημα του στοίχισε το αριστερό του πόδι. Λίγο καιρό μετά το ατύχημά του ασχολήθηκε με το γυμναστήριο, το crossfit και τον αθλητισμό θέλοντας πια να αποκτήσει ένα δυνατό σώμα.
Σήμερα ο Κωνσταντίνος γεμάτος πάθος για τον αθλητισμό έχει καταφέρει να πάρει αρκετές διακρίσεις με την μεγαλύτερη να είναι η 5η θέση στην Παραολυμπιάδα του Ρίο ενώ στόχος του να λάβει μέρος και διακρίσεις στις υπόλοιπες διοργανώσεις που απομένουν ως το 2020, την επομένη Παραολυμπιάδα!
Πώς έχασες το πόδι σου;
Σε ηλικία 19 και αφού είχα σχολάσει από την δουλεία μου, πηρά το αυτοκίνητο μου για να πάω μια βόλτα. Ανέπτυξα αρκετή ταχύτητα και σε μια μικρή ανωμαλία του δρόμου έχασα τον έλεγχο του αυτοκίνητου και προσέκρουσα σε προστατευτικές μπάρες. Τραυματίστηκα πολύ σοβαρά στο αριστερό μου πόδι και χρειάστηκε να το ακρωτηριαστεί.
Πως θα τον περιέγραφες την αίσθηση του πόνου στο τεχνητό σου μέλος;
Αίσθηση πόνου στο τεχνητό μου μέλος αυτή την στιγμή δεν έχω. Είχα αρκετούς πόνους στις αρχές ακριβώς μετά τον ακρωτηριασμό και κατά της διαδικασία επούλωσης κάποιες εβδομάδες αργότερα. Θα περιέγραφα τον πόνο αυτό ως “πόνο φάντασμα”. Ένιωθα ότι πονάω στο αριστερό μου πέλμα που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε! Ο πόνος αυτός υποχώρησε σιγά σιγά κατά την εφαρμογή του πρόσθετου μέλους και κάνοντας τα πρώτα μου βήματα ξανά. Τώρα πλέον δεν νιώθω κανέναν πόνο .
Πόσο δύσκολο ήταν στην αρχή το περπάτημα;
Το να κάνω τα πρώτα μου βήματα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πονούσα πολύ και ένιωθα μεγάλη πίεση στο κολόβωμα μου (το υπολειπόμενο μέλος λέγεται κολόβωμα) αλλά έσφιγγα τα δόντια μου και συνέχιζα βάζοντας μικρούς στόχους κάθε μέρα.
Πoια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες;
Η μεγαλύτερη δυσκολία σε όλο αυτό ήταν τι γεγονός ότι ουσιαστικά έπρεπε να τα ξανακάνω και να τα μάθω όλα από την αρχή. Έπρεπε να μάθω να περπατάω χωρίς πατερίτσες, χωρίς βακτηρίες, έπρεπε να μάθω να ανεβαίνω σκαλιά, για όλα η πρώτη φορά. Η πρώτη φορά που θα ξανατρέξω, θα σηκώσω βάρος, τα πάντα ! Από ψυχολογικής πλευράς πάλι, δυσκολία δεν υπήρχε μόνο σε μένα και σε αυτό που περνούσα, προσπαθούσα να το διαχειριστώ και να ζήσω με αυτό. Παράλληλα προσπαθούσα να διαχειριστώ και την κατάσταση με τους γονείς μου, και τους δικούς μου ανθρώπους που είχαν στεναχωρηθεί πολύ. Ήθελα να τους κάνω να δουν και να τους αποδεικνύω καθημερινά ότι είμαι καλά τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, ότι είμαι ικανός να καταφέρω τα πάντα όπως και πριν και με πείσμα ακόμη περισσότερα.
Έχεις πέσει ποτέ θύμα bullying λόγω του τεχνητού άκρου σου;
Ποτέ δεν έχω πέσει θύμα bullying ούτε κάποιου άσχημου σχολίου. Το μόνο που έχω δεχτεί είναι βλέμματα, άλλοτε περιέργειας και άλλοτε θαυμασμού.
Έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ την αναπηρία σου ως δικαιολογία για κάτι;
Ποτέ δεν έχω χρησιμοποιήσει την αναπηρία μου σαν δικαιολογία για τίποτα στην ζωή μου. Ακόμη και όταν χρειάζεται να εξυπηρετηθώ σε κάποια δημόσια υπηρεσία ενώ θα μπορούσα να ζητήσω προτεραιότητα δεν την ζητώ. Ούτε όταν οι φίλοι με καλούν να παίξουμε μπάσκετ ή κάποια άλλη δραστηριότητα δεν έχει ειπωθεί ποτέ προς την αντίπαλη ομάδα κάτι για την αναπηρία μου. Είμαι υπερήφανος άνθρωπος και δεν θέλω, ούτε χρειάζομαι ειδική ή καλύτερη μεταχείριση από οποιονδήποτε άλλον.
Το κόστος της απόκτησης ενός πρόσθετου μέλους και αντίστοιχα της συντήρησης είναι υψηλό;
Το κόστος απόκτησης και συντήρησης ενός πρόσθετου μέλους είναι αρκετά υψηλό και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το κράτος καλύπτει όλο και λιγότερα. ..Εγώ, σαν Κωνσταντίνος ήμουν τυχερός που γνώρισα τον κύριο Άγγελο Χρονόπουλο της εταιρείας REHABLINE ο οποίος με με βοήθησε πέρα από το να μπορέσω να ξανασταθώ στα πόδια μου και σε θέματα που αφορούσαν το κόστος απόκτησης του πρόσθετου μέλους μου. Είναι ένας εξαίρετος τεχνικός αλλά πάνω από όλα υπέροχος άνθρωπος.
Παράλληλα έχω κάνει πολλές συνεργασίες και έχω υπάρξει πρεσβευτής στην Ελλάδα της εταιρείας Ossur (Global Leader παρασκευάστρια εταιρεία μηχανισμών προσθετικών μελών), κάπως έτσι ξεπέρασα τα εμπόδια του κόστους .
Τι σε ώθησε στο να ασχοληθείς με τον αθλητισμό μετά το ατύχημα;
Μετά το ατύχημα θέλοντας να έχω την καλύτερη δυνατή αποκατάσταση που θα μπορούσα να έχω ασχολήθηκα με το γυμναστήριο, το crossfit και τον αθλητισμό. Ήθελα να έχω ένα δυνατό σώμα και ποσό μάλλον δυνατά πόδια.
Πως πέρασες από τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό;
Μέσα από τα γυμναστήρια και τις προπονήσεις, κατέληξα κάποια στιγμή στον στίβο μετά και από την παρότρυνση πολλών δικών μου ανθρώπων αφού έβλεπαν το πάθος μου για την άσκηση και με συμβούλευαν να εκμεταλλευτώ όλο αυτό το πάθος μου στον πρωταθλητισμό . Έτσι έγινε λοιπόν, το 2015 ξεκίνησα τις πρώτες μου προπονήσεις στο άλμα εις μήκος και μετά από μόλις 6 μήνες προπονήσεων κατάφερα να λάβω μέρος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ντόχα του Κατάρ.
Επιτυχίες, μετάλλια, διακρίσεις… ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Σε μικρό χρονικό διάστημα κατάφερα να πάρω αρκετές διακρίσεις με την μεγαλύτερη να είναι η 5η θέση στην Παραολυμπιάδα του Ρίο, το 2016 με την ομάδα 4×100. Προπονούμαι καθημερινά με στόχο να καταφέρω να λάβω μέρος και ίσως διακρίσεις στις υπόλοιπες διοργανώσεις που απομένουν ως το 2020, την επομένη Παραολυμπιάδα ώστε να μπορέσω να κυνηγήσω και ένα μετάλλιο εκεί.
Από κει και πέρα έχω την δουλεία μου , στην οποία δίνω μεγάλη βάση, την οποία συνδυάζω με τις προπονήσεις μου. Εργάζομαι στην Στέγη του ιδρύματος Ωνάση . Παράλληλα σκοπός μου είναι να κάνω οικογένεια και παρεμπιπτόντως η κοπέλα που θέλω να δημιουργήσω την οικογένεια αυτή, είναι Κοζανίτισσα! Πολλές φορές με αποκαλεί “κασμέρη” αλλά δεν ξέρω τι σημαίνει, εσείς θα ξέρετε καλύτερα τι εννοεί!
Ποιοι θα έλεγες πως αποτελούν την υποστηρικτική σου ομάδα;
Την υποστηρικτική μου ομάδα αποτελούν χρόνια τώρα οι γονείς μου, οι φίλοι μου και πλέον η κοπέλα μου Βάσω Βαγιώτα που είναι δίπλα μου και με στηρίζει σε κάθε μου βήμα.
Πως βιώνει ένας αθλητής των δικών σου αναγκών την Ελλάδα της κρίσης; Υπάρχει υποστήριξη από το κράτος;
Στην Ελλάδα της κρίσης όλα μεγεθύνονται με αποτέλεσμα να τα βιώνουμε ακόμη πιο δύσκολα όχι μόνο εμείς οι αθλητές αλλά και ο απλός κόσμος. Δυστυχώς ο αθλητισμός δεν στηρίζεται από πουθενά, το μόνο που συμβαίνει είναι η κάλυψη των εξόδων, για την συμμέτοχη μας σε μεγάλες διοργανώσεις μετά από την επίτευξη των ορίων που έχει θέσει η Ομοσπονδία μας. Οι αθλητές στην Ελλάδα στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις , ψυχολογικά, σωματικά και οικονομικά.
Tι θα ήθελες να επικοινωνήσεις κυρίως σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα ή με κάποια μορφή αναπηρίας;
Αυτό που θα ήθελα να πω σε οποιονδήποτε αντιμετωπίζει κάποιας μορφής αναπηρία αλλά και σε όλους τους ανθρώπους είναι να αποδεχτούν τον εαυτό τους και την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα τους. Να αγαπήσουν τον εαυτό τους και την ίδια την ζωή. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα αρκεί να το θέλουμε.
