Επιμέλεια κειμένου: Μάρθα Μαυρίδου
Σου ζητάνε να μιλήσεις για λέξεις. Λέξεις σκόρπιες που κάθε μέρα βασανίζουν το μυαλό σου. Ποιές να πρωτοδιαλέξεις; Τι να ΜΗΝ πάρεις στα σοβαρά; Σε μια ηλικία που όσα γίνονται μοιάζουν να είναι τεράστια, με δυνατότητες απεριόριστες και τις περισσότερες φορές έτοιμα να σε καταπιούν. «Μην σκεφτείτε τι θα πουν οι άλλοι. Ούτε τι μπορεί και τι δεν μπορεί. Γράψτε χωρίς να σκέφτεστε». Αυτό λέει η δασκάλα μας. Κι εμείς το ακολουθούμε.
Άλφα! Άγχος, Άρνηση, Ανοησία… οι τρεις πρώτες. Κι η κάθε μία μου φέρνει στο μυαλό μια στιγμή διαφορετική. Ξέρω σίγουρα τι θα γράψω στο Χ. ΧΑΟΣ… στο μυαλό μου.
Ρίχνω κλεφτές ματιές στους συμμαθητές μου και για κάθε έναν σκέφτομαι μια λέξη. Θετική. Εντυπωσιακό. Είμαι στην φάση που δεν χωνεύω κανέναν. Κι όμως μ’ αυτούς εδώ… γουστάρω που οι Κυριακές μου είναι μαζί τους. Βήτα! Χμμμ έτσι θα πάει τώρα; Κάθε λέξη και μια μικρή ιστορία;
Το να καταγράψουμε τις λέξεις ήταν το λιγότερο τελικά. Το δύσκολο ήταν η επιλογή. Η στιγμή που διαλέγεις τα σημαντικά και αφήνεις απ’ έξω τα ασήμαντα. Υπάρχουν ασήμαντα; Διαλέγεις το βαριέμαι στο Β. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Είναι το ότι βαριέμαι πιο σημαντικό από το ότι με απασχολεί το βάρος μου; Πώς θα διαλέξουμε; Η δασκάλα λέει πως θέλει να βάλουμε τις λέξεις στην σειρά με άξονα τι θέλει η καρδιά μας αλλά και τι απασχολεί τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μας. Μάλιστα. Όπως κάνουμε στους ρόλους δηλαδή. Θα διαλέξω ανάλογα με το τι προτιμώ εγώ.
Κάθε γράμμα μας πήρε τουλάχιστον 2 συναντήσεις – κάποια και τρεις. 2,5 ώρες κάθε Κυριακή κάναμε ψυχανάλυση. Κανονική. Πολλές οι συμφωνίες. Περισσότερες οι διαφωνίες. Οι λέξεις, μας έδειχναν την «στιγμή». Αποφασίσαμε να το πάμε με αυθορμητισμό και χιούμορ. Συμφώνησαν όλοι και κάπως έτσι καταλήξαμε σε 24 λέξεις. Εκτός από το Α. Που βάλαμε πολλές αλλά αν δεν το δει κανείς δεν το καταλαβαίνει. Οι υπόλοιπες:
Βαρεμάρα. Γιατί. Δίαιτα. Έρωτας. Ζήλια. Ηθική. Ίντερνετ. Κράξιμο. Λύπη. Μέλλον. Νεύρα. Ξύρισμα. Όνειρα. Πρότυπα. Ρατσισμός. Σχολείο. Τσιγάρο. Ύπνος. Φιλία. Χάος. Ψέμα. Ωριμότητα.
Και το ταξίδι άρχισε. Ακόμα κι αν στο μυαλό σου όλα τριγυρίζουν ταυτόχρονα και μπερδεμένα, όταν τα γράφεις στο χαρτί θαρρείς και βρίσκουν όλα την θέση τους. Μ’ έναν τρόπο μαγικό και η ζωή μοιάζει πιο απλή. Για λίγο τουλάχιστον.
Το ταξίδι της γραφής ήταν πολυσύνθετο. Κάποιοι γράψαμε μόνοι μας το κείμενο. Από την αρχή ως το τέλος. Κάποιες σκηνές τις πήραμε ατόφιες από το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ιδέα: «Η αλφαβήτα της εφηβείας» της Μάγιας Δεληβοριά από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ. Κυρίως όμως λόγω χρόνου και όχι γιατί δεν είχαμε ιδέες, Η σκηνοθεσία όμως ήταν εμπνευσμένη κι έτσι το διαφοροποιούσε από το βιβλίο ή τα υπόλοιπα ανεβάσματα. (ειδικά στο ξύρισμα).
Κάπου προς τον Μάρτη είχαμε κείμενο. Όπως το φανταζόμασταν. Και σε κάθε πρόβα το βλέπαμε να ζωντανεύει και ο ενθουσιασμός μας όλο και μεγάλωνε. Είχαμε μια τεράστια ευκαιρία. Να πούμε σε όλους τι συμβαίνει στο κεφάλι μας. Και θα την εκμεταλλευόμασταν.
Οι πρόβες στο θέατρο είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος. Για τους περισσότερους από μας. Βλέπεις λέξεις γραμμένες να ζωντανεύουν, να γεννούν εικόνες και όλοι μαζί «χτίζαμε» πάνω σε μια ιδέα και όλο αυτό προχωρούσε όλο και πιο πολύ. Πρώτη φορά οι πρόβες μας είχαν αυτήν την μορφή μιας και πρώτη φορά το πήραμε σοβαρά. Με απαιτήσεις από τους εαυτούς μας. Κάποιες μέρες περάσαμε δύσκολα. Τα κορίτσια κυρίως, είχαν τα δικά τους. Αναμενόμενο, είναι όλες πολύ δημιουργικές και με έντονη προσωπικότητα, άντε να συνεννοηθείς. Η δασκάλα είπε πως όταν εκτονώνεται η ένταση η πρόβα μεταμορφώνεται, ωριμάζει. Έτσι κι έγινε.
Η παράσταση θα γινόταν μετά τις εξετάσεις. Κάναμε μια μικρή ανάπαυλα και μετά ήμασταν 5 με 6 ώρες την ημέρα στην πρόβα. Ήταν όμως από τις καλύτερες μέρες μας. Με την Γιώτα (την βοηθό της δασκάλας) δεθήκαμε πολύ. Ήταν ο κρίκος ανάμεσα σ’ εμάς και την δασκάλα μας, που είναι κάτι σαν μαμά μας πια μετά από τόσα χρόνια. Ευτυχώς μπορούσαμε να κάνουμε πρόβες στο Πνευματικό μερικές μέρες νωρίτερα. Έτυχε να φύγουμε και 1 το βράδυ. Ευτυχώς είχαμε τους γονείς μας με το μέρος μας. Και έφτασε η μέρα της παράστασης.
Η αγωνία μας στα κόκκινα. Κι αν ξεχνούσαμε τα λόγια; Αν ξεχνούσε κάποιος άλλος τα λόγια και τα χάναμε; Αν λιποθυμούσαμε πάνω στην σκηνή; Αν ξεχνούσαμε την χορογραφία στο κλείσιμο; Δεν κάναμε πολλές πρόβες. Ουφ! Κι είχε και μια ζέστη εκείνη την ημέρα! Λίγο πριν αρχίσουμε ήρθε η Μάρθα (η δασκάλα) στα παρασκήνια. Είπε αυτό που μας έλεγε από την αρχή. «Κοιτάξτε να περάσετε καλά. Ακόμα κι αν κάνετε λάθη δεν θα το καταλάβει κανείς, αλλά ακόμα κι αν το καταλάβει μη δίνετε σημασία! Όλο αυτό το κάνουμε για να πάμε πρώτα απ’ όλα εμείς μπροστά.» Μας χαλάρωσε κάπως.
Κατά την διάρκεια της παράστασης ήμασταν σε έκσταση. Κάπως έτσι πρέπει να είναι η ευτυχία! Τελείωσε και θέλαμε κι άλλο! Είναι ανώφελο να σας περιγράψουμε τα συναισθήματά μας γιατί πραγματικά, τώρα μετά από τόσους μήνες και λίγο πριν το δεύτερο ανέβασμά της, σημασία είχε τελικά το ταξίδι και όχι ο προορισμός
Λίγο πριν αποχαιρετίσουμε το 2018 λοιπόν, ένα ακόμα ανέβασμα της παράστασής μας. Λίγο διαφορετικό αφού δυο νέα μέλη προστέθηκαν στην ομάδα. Δεν είναι πάντα εύκολο όταν μια ομάδα έχει δεσμό ισχυρό να ανοίξει ο χώρος. Όμως δουλέψαμε πάνω σε αυτό και τα πάμε καλά. Οι νέες μας φίλες, ενσωματώθηκαν χωρίς να ταράξουν την ισορροπία της παράστασης. Έτσι τώρα είμαστε έτοιμοι για μια βουτιά στον υπέροχο και λίγο τρελούτσικο κόσμο της εφηβείας.
Τι λέτε; Βουτάμε παρέα;
Σας ευχαριστούμε για την συμμετοχή στο μοίρασμά μας
Αναστασία, Βαγγέλης, Βέρα, Δημήτρης Τρ. Δημήτρης Τσ. Δημήτρης Χ. Λευτέρης, Σταυριάνα, Τατιάνα, Ωραιοζήλη
Σοφία και Θεοδώρα
Πληροφορίες παράστασης:
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018
Αμφιθέατρο Ποντιακού Συλλόγου Πτολεμαΐδας
‘Ωρα : 19.00
Κείμενο: Η ομάδα
Σκηνοθεσία- Επιμέλεια: Μάρθα Μαυρίδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώτα Καρακασίδου
Είσοδος Ελεύθερη
Το ΔΗμοτικό ΠΑΙδικό Θεατρικό Εργαστήρι ανήκει στην δομή της Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου Εορδαίας στην οποία ανήκει και η παραγωγή της παράστασης
