Της Κατερίνας Παπαστεργίου
«Κυρία σήμερα να γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη και να του γράψετε και εσείς ένα!».
Ήταν ότι πιο δύσκολο μου ζητήθηκε να κάνω τα τελευταία χρόνια. Δεν έχω γράψει ποτέ γράμμα στον Άγιο Βασίλη, γιατί ήξερα από μικρό παιδί πως δεν υπάρχει. Δεν είχαμε συζητήσει ποτέ γι’αυτόν τον στρουμπουλό γέρο με την άσπρη γενειάδα και την κόκκινη στολή. Τον γνώρισα μέσα από εικόνες και ζωγραφιές, άλλοτε να βρίσκεται πάνω στο έλκηθρό του και άλλοτε σφηνωμένος σε μια καμινάδα. Παρατηρούσα τα χεράκια που έπιαναν το ξυσμένο μολυβάκι με τέτοια λαχτάρα, ήθελαν να γράψουν και να γεμίσουν την λευκή τους κόλλα με ελπίδα, αγάπη, προσδοκία, αγνότητα, σκέψεις και ευχές τόσο αληθινές, όμως ένα γράμμα χωρίς παραλήπτη.
Ματάκια να αστράφτουν και χεράκια να γράφουν ασταμάτητα τα θέλω τους, τα όνειρά τους, τις απαιτήσεις τους για έναν κόσμο καλύτερο αλλά και τις λεπτομέρειες για τα δώρα τους. «Κυρία μην χάνετε χρόνο, ξεκινήστε να γράφετε».
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Δε θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι, απεναντίας θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου αυτά που μου δίδαξε αυτή η χρονιά. Τον τελευταίο μήνα του χρόνου κάνεις τον απολογισμό σου, είναι γλυκόπικρος με ένα αντίο στο στόμα του! Ξεφυλλίζεις το τεφτέρι σου, ζυγίζεις τις χαρές και τις λύπες. Αυτή η χρονιά ήταν ένα ταξίδι διαφορετικό, ήταν ένα μάθημα δύσκολο.
Έμαθα λοιπόν να εκφράζω αυτό που σκέφτομαι χωρίς φόβο και πάθος, να μην χάνω ούτε λεπτό σε ανόητες συζητήσεις με ανιαρούς ανθρώπους, έμαθα να μυρίζω την τοξικότητα από χιλιόμετρα και να υψώνω τοίχος, έμαθα να αγαπώ τους αληθινούς που τσαλακώνονται και νιώθουν, έμαθα πως η αρρώστια παλεύεται με μπόλικη αξιοπρέπεια και δύναμη. Έμαθα να γυρίζω την πλάτη στην αγένεια που βαφτίστηκε ειλικρίνεια, στην υποκρισία που δεν τολμά να ξεμπροστιαστεί σε δυο κουβέντες βουτηγμένες στην αλήθεια. Έμαθα να διεκδικώ αυτά που θέλω, να συγχωρώ, έμαθα πως είναι καλύτερα να φεύγεις με το κεφάλι ψηλά και ας μην σου δόθηκε ποτέ αυτό που σου άξιζε. Έμαθα πώς να κρατώ την ψυχή μου παιδί και το βλέμμα καθαρό ζώντας κοντά τους και ανάμεσα τους.
Έμαθα το χρώμα της ελπίδας και την αίσθηση του ονείρου, ζήλεψα αυτή την λαχτάρα των παιδιών να γράψουν αυτά που βρίσκονται στην ψυχή τους. Μια λαχτάρα που είχα χάσει, μα την ξαναβρήκα. Αντιλήφθηκα πως ακόμα και αν το γράμμα αυτό δε θα έχει παραλήπτη, πρέπει να το γράψεις, να πάρεις κόλλα λευκή και να την γεμίσεις με την ψυχή σου, να την πλημμυρίσεις με αλήθεια και να το βάλεις στο φάκελο. Να τον σφραγίσεις, όπως τα συναισθήματα σου. Άγιε Βασίλη όσα δώρα και αν κουβαλάς στον σάκο σου, μην ξεχάσεις να μοιράσεις υγεία, αγάπη και δύναμη σε όλο τον κόσμο. Φρόντισε η νέα χρόνια να είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Γράψε και εσύ ένα γράμμα για εμάς και ας μην έχει παραλήπτη.
Καλό ταξίδι…
