Κείμενο: Δώρα Σιαλβέρα
Και έφτασε και η Άνοιξη, κι άνοιξε και ο καιρός, και ξεχύθηκαν στα πάρκα μικροί και μεγάλοι. Αλλά κυρίως μεγάλοι μαζί με τους μικρούς. Τα παιδιά τους εννοώ…. Ε, και εκεί που καθόμουν μια ωραία ηλιόλουστη μέρα σε ένα παγκάκι στο πάρκο, βλέπω τον διπλανό μπαμπά, ο οποίος φυσικά δεν έπαιρνε τα μάτια του πάνω από την πεντάχρονη κόρη του, όπως ο κάθε σωστός πατέρας δηλαδή, να είναι ανήσυχος.
Σηκώνεται για λίγο, ξανακάθεται, στριφογυρνάει και μετά ξανασηκώνεται. Κοιτάζοντας πάντα προς την κόρη του.
Το κοριτσάκι έπαιζε ήσυχα με το κουβαδάκι του, μαζί με ένα αγοράκι.
Ο μπαμπάς ο οποίος έχει μια σχετική ανησυχία, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Και πηγαίνει προς το κοριτσάκι…. Κοιτάει τον πιτσιρικά και του λέει με ένα κάπως απότομο ύφος «Ε μικρέ… μάστο»
Το αγοράκι έδειχνε χαμένο, αλλά μπροστά στο αυστηρό ύφος του πατέρα της μικρής έκανε παραπίσω και πήγε να παίξει αλλού.
Ο μπαμπάς ξαναγύρισε στη θέση του ήσυχος πια, αφού είχε κατατροπώσει τον πολύ επικίνδυνο πεντάχρονο εχθρό του.
Ε και φυσικά δεν άντεξα, τον ρώτησα. «Συγνώμη, τι έκανε το αγοράκι; Χτύπησε την κόρη σας;»
«Όχι μου λέει, αλλά έπαιζε μαζί της».
«Ε και τι πειράζει»; Του λέω.
«Ε όχι κυρία μου, μου λέει, από τώρα θα αρχίσουν να την περιτριγυρίζουν»;
Κι εκεί μου ήρθε κεραμίδα. Ε όχι σκέφτηκα. Αν είναι δυνατόν, νέοι γονείς να σκέφτονται έτσι. Σε πεντάχρονα; Δηλαδή στα 15 τι θα κάνει αυτός ο μπαμπάς;
«Θα πάρει το όπλο»\ μου απάντησε ο φίλος μου ο Νίκος όταν του έλεγα για το περιστατικό.
«Είσαι καλά; Είναι λογικά αυτά τα πράγματα;» του απάντησα.
«Βεβαίως μου λέει. Δεν μεγάλωσα εγώ το κοριτσάκι μου για να έρθει ο κάθε ένας τυχάρπαστος να το ενοχλήσει.»
«Μα του λέω, είναι μόλις πέντε χρονών».
«Δεν έχει σημασία μου λέει, από μικρά πρέπει να τα προσέχουμε. Γι αυτό όλοι θα είναι από μακριά. Κανένας δεν θα πλησιάσει την κόρη μου. Καλά έκανε εκείνος ο μπαμπάς στο πάρκο»
«Εντάξει του λέω, έχεις δίκιο, υπάρχουν κίνδυνοι και πρέπει να προσέχουμε πολύ τα παιδιά μας, αλλά αυτό είναι λίγο παρατραβηγμένο, δεν νομίζεις»;
«Όχι, δεν νομίζω καθόλου», μου λέει….
«Μα κι εσύ έχεις έναν γιο έξι χρονών, ο οποίος προχθές έπαιζε με ένα κοριτσάκι συνομήλικό του στην παιδική χαρά, δεν σε είδα να του λες κάτι» του απαντώ.
«Άλλο αυτό, μου λέει, δεν του είπε τίποτα ο μπαμπάς της. Ας του έλεγε και ο δικός μου θα μαζευόταν»
Κι εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι: Πόση τρέλα μπορεί να κουβαλάει ένας μπαμπάς ενός πεντάχρονου κοριτσιού στο μυαλό του;
Και άρχισα να σκέφτομαι τους φίλους μου που έχουν κόρες… Και κατάλαβα ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουν εξελιχθεί σε διαταραγμένες προσωπικότητες από τη στιγμή που απέκτησαν κόρες.ν Θυμάμαι σε μια κουβέντα, ο φίλος μου ο Γιώργος, μου είπε ότι έχει αποφασίσει πως όταν η κόρη του, που είναι τριών χρονών τώρα, θα του φέρει στο σπίτι τον γαμπρό μαζί με τους γονείς του, θα πάρει τον γαμπρό και τον πατέρα του στο μέσα δωμάτιο και θα του δείξει το σαρανταπεντάρι που θα έχει αγοράσει γι’ αυτόν τον σκοπό, και θα του πει: «Αυτό θα σου αδειάσω πάνω σου αν πειράξεις το παιδί μου» Του έκλεισα ένα δωμάτιο στο ψυχιατρείο ήδη του καημένου του Γιώργου.
Επίσης ο συνάδελφός μου ο Αργύρης, μου είχε πει όταν γεννήθηκε η κόρη του και είχαμε πάει στην κλινική για να του ευχηθούμε, ότι εάν η μικρή φέρει κάποια μέρα κανέναν συμμαθητή της να διαβάσουν μαζί, θα κάνει την κίνηση ματ και θα τον πιάσει κρυφά μόλις μπει, -για να μην δώσει και δικαιώματα στην κόρη του,- και θα του πει: «Πρόσεχε, θα είμαι απ έξω…..»
Για να μην θυμηθώ και τον ξάδερφό μου τον Χρήστο, ο οποίος την πρώτη μέρα που πήγε στο σχολείο την κόρη του, μόλις είδε ότι δίπλα της πήγε να κάτσει ένα αγοράκι, πολύ ευγενικά του είπε: « Ε νεαρέ… αλλού».
Τότε σιγουρεύτηκα. Είναι τρελοί αυτοί οι κοριτσομπαμπάδες, οι οποίοι πραγματικά πιστεύω ότι αρχίζουν να χάνουν τα λογικά τους μόλις μαθαίνουν το φύλο του παιδιού.
Έχω δει, έξω από τον γυναικολόγο, τον έναν μπαμπά να παρηγορεί τον άλλον που μόλις είχε μάθει ότι περιμένει κοριτσάκι…. «Μη στεναχωριέσαι του έλεγε, όλα θα στρώσουν… Θα της μάθεις εσύ ποδόσφαιρο, θα της μάθεις και πολεμικές τέχνες και όλα θα γίνουν όπως πρέπει… και βρε αδερφέ, στο κάτω κάτω, θα πιεις κι έναν καφέ.»
Ορίστε, σκέφτηκα….τι να περιμένει ένας μπαμπάς από την κόρη του; Να πιει έναν καφέ. Η απόλυτη ευτυχία ενός γονιού. Ο καφές που θα φτιάξει η κόρη με τα χεράκια της στον μπαμπά της. Τέλος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν αλλάξουν τα πράγματα, οι μπαμπάδες θα έχουν τα ίδια μυαλά για τις κόρες τους. Και τα διαφορετικά για τους γιούς τους, ας μην ξεχνιόμαστε… Αλλά μην τρελαίνεστε κι εσείς οι μανάδες… Αν πιάσουμε τη σχέση σας με τους γιούς σας. θα γράφουμε εγκυκλοπαίδειες…
