Τσάι στη Σαχάρα του Paul Bowles
μυθιστόρημα
μετάφραση: Νίκος Α. Μάντης
Ένα ταξίδι σε ξένους πολιτισμούς, εκεί που η άμμος καλύπτει τα πάντα. Μια καταβύθιση στον άγνωστο εαυτό μας.
Ύστερα από δέκα χρόνια γάμου, ο Πορτ και η Κιτ Μόρσμπερι, ένα σοφιστικέ ζευγάρι Αμερικανών, διαπιστώνουν πως, καθώς έχουν απομακρυνθεί ψυχικά και έχουν αποξενωθεί σεξουαλικά, δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να συνεχίσουν να συμβιώνουν. Προσπαθώντας να βγουν από αυτό το αδιέξοδο, ταξιδεύουν στη Βόρεια Αφρική με σκοπό να διασχίσουν την Αλγερία – δεν έχουν καταλήξει στον ακριβή προορισμό τους, αλλά είναι αποφασισμένοι να αφήσουν πίσω τους τον σύγχρονο κόσμο. Αυτή η ανέμελή τους απόφαση όμως θα έχει τρομερές συνέπειες και για τους δύο.
Ο Bowles, μάστορας στην παρατήρηση και την καταγραφή ακόμα και της ελάχιστης ψυχικής μεταβολής, οδηγεί τους ήρωές του σε ένα ταξίδι κυρίως εσωτερικό, εκεί που οι χρόνοι επιβραδύνονται και η άμμος καλύπτει τα πάντα.
Το πρώτο μυθιστόρημα του αμερικανού συγγραφέα και συνθέτη Paul Bowles (1910-1999) που χαρτογραφεί τη σύγκρουση ανάμεσα στον «πολιτισμένο» δυτικό άνθρωπο και τις κοινωνίες της Βόρειας Αφρικής που επισκέπτεται, τις οποίες δεν θα μπορέσει ποτέ του να καταλάβει. Μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, με πρωταγωνιστές την Ντέμπρα Γουίνκερ και τον Τζον Μάλκοβιτς.
Η ζωή μου: Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αφηγείται του R. J. Gadney
μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη
Ένα οξυδερκές αφήγημα, ανάμεσα στην επινόηση και την πραγματικότητα, που φωτίζει τον πραγματικό άνθρωπο πίσω από τον μύθο.
Πρίνστον, Νιου Τζέρσεϊ,
14 Μαρτίου 1954
«Ομιλεί ο Άλμπερτ Αϊνστάιν».
«Πήρατε τον σωστό αριθμό» λέει ο Άλμπερτ.
Αυτή είναι η ιστορία μιας απίστευτης φιλίας που ξεκινά µ’ ένα τυχαίο τηλεφώνημα ανάμεσα σ’ έναν άνδρα στη δύση της ζωής του, τον Άλµπερτ Αϊνστάιν, και σε µια νεαρή κοπέλα στα πρώτα της βήματα στον κόσμο, τη Μίµι Μπόφορτ. Εκείνη θα του μεταγγίσει τη χαρά της ζωής κι εκείνος θα της ανοίξει την πόρτα στο προσωπικό του σύμπαν. Ένα γοητευτικό και συγκινητικό μυθιστόρημα, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, που καλύπτει σχεδόν έναν αιώνα ευρωπαϊκής ιστορίας, ενώ φωτίζει τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο που τον περιβάλλει.
Θολώνοντας τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, το βιβλίο του βρετανού συγγραφέα, εικαστικού και ακαδημαϊκού R. J. Gadney (1941-2018) διατρέχει ολόκληρο τον βίο του Αϊνστάιν, ενός από τα σημαντικότερα πρόσωπα του 20ού αιώνα, και αφηγείται τις αγάπες και τις απώλειές του, τη δημόσια και την ιδιωτική του περσόνα.
Η έκδοση συμπληρώνεται από φωτογραφικό υλικό.
NON FICTION
Ιστορία του Θουκυδίδη
μετάφραση: Ελευθέριος Βενιζέλος
Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, την απόπειρα δολοφονίας του και την ήττα του στις εκλογές, αυτοεξόριστος στο Παρίσι, ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μετάφραση του Θουκυδίδη. […] Η μετάφρασή του έγινε χωρίς το σύμπλεγμα του ειδικού φιλολόγου ο οποίος, από τον φόβο μην του διαφύγει κάποιος ρηματικός τύπος του πρωτοτύπου, αδιαφορεί για το αν θα στριμώξει τον αναγνώστη σε κάποια άκομψη διατύπωση που θα διακόψει τη ροή της σκέψης του, άρα για το δικαίωμα στην απόλαυση που σου προσφέρει ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του πολιτισμού μας.
Απέδωσε τα ελληνικά του Θουκυδίδη στα δικά του ελληνικά. Στη γλώσσα που μιλούσε και με την οποία σκεφτόταν. Σήμερα αυτήν τη γλώσσα εμείς την αποκαλούμε «απλή καθαρεύουσα». Ο Θουκυδίδης του Βενιζέλου είναι η απόδειξη, μία από τις αποδείξεις, που αναιρούν τα επιχειρήματα του γλωσσικού μανιχαϊσμού μας. Αυτός καταδίκασε την καθαρεύουσα ως γλώσσα τεχνητή. Η εκπαίδευσή μας την έχει εξορίσει παραγνωρίζοντας ότι σημαντικά έργα της λογοτεχνίας μας, άρα ένα σημαντικό κεφάλαιο του δικού μας πολιτισμού, έχουν γραφτεί στην καθαρεύουσα. Κι όταν μια γλώσσα μπορεί να δημιουργήσει λογοτεχνία, μόνο τεχνητή δεν είναι. Η απόδοση του Θουκυδίδη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο είναι ένα από τα λογοτεχνικά μνημεία της σύγχρονης Ελλάδας.
Από το εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η πολιτική ιστορία του Θουκυδίδη είναι σίγουρα ελληνική εφεύρεση. Πρόκειται για την αναζήτηση της ισχύος στις σχέσεις των κοινωνιών, αλλά ειδικότερα στην πόλη-κράτος, μια ιδεώδη κοιτίδα για την ανάπτυξη του πολιτισμού. Η αφοσίωση στο πνεύμα της πόλης προϋποθέτει μια πίστη του πολίτη, πίστη σχετική με τη χριστιανική πίστη στην αθανασία της ψυχής. Χωρίς την αφοσίωση αυτή, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης δεν θα μπορούσαν να αφιερώσουν κάποια από τα σημαντικότερα έργα τους στο καλό της πολιτείας.
Από το εισαγωγικό σημείωμα του ιστορικού Θάνου Μ. Βερέμη
Η εξουσία με ιατρική συνταγή της Tania Crasnianski
Ηγέτες του 20ού αιώνα υπό την επήρεια ουσιών
μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη
Ο αντίκτυπος της Ιατρικής στην άσκηση εξουσίας – Η άλλη μεριά του καθρέφτη.
Η διακυβέρνηση απαιτεί άριστη φυσική και διανοητική κατάσταση, εφόσον κάθε αδυναμία θεωρείται κρίση της εξουσίας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από το να είσαι ο γιατρός ενός ανθρώπου που πιστεύει πως είναι αθάνατος.
Ο Χίτλερ, ο Τσόρτσιλ, ο Πετέν, ο Μουσολίνι, ο Φράνκο, ο Κένεντι, ο Στάλιν και ο Μάο κατέχουν έκαστος µια μοναδική θέση στην Ιστορία του 20ού αιώνα. Με την ίδια εμμονή για την παρακολούθηση της υγείας τους, βίωσαν άπαντες την επίδραση του ρόλου που διαδραμάτισαν στη σωματική και ψυχική ιδιοσυστασία τους. Με την πάροδο του χρόνου, οι γιατροί τους αποτέλεσαν τα απαραίτητα δεκανίκια για την αδιάλειπτη άσκηση των καθηκόντων τους, µε κίνδυνο να τους ασκούν µια ανησυχητική εξουσία ή ακόμα και να μετατρέπονται στους χειρότερους εχθρούς τους.
Βασισμένη στα απομνημονεύματα των γιατρών των ηγετών, καθώς και σε έγκυρες ιστορικές πηγές, µε πληθώρα ιστορικών ανεκδότων και καθημερινών συμβάντων, η Tania Crasnianski γράφει µια ενδιαφέρουσα μελέτη µε γλαφυρό ύφος και καλοδουλεμένη γλώσσα, που αποκαλύπτει έναν καλά κρυμμένο υπόκοσμο επιρροής και εξουσίας, μαζί µε άγνωστες πτυχές της ζωής των ηγετών που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα.
«Ο γιατρός που βρίσκεται καθημερινά πλάι στον πολιτικό, μολονότι δεν κατέχει εξουσία, είναι συνένοχός της. Όπως ο ασθενής του, είναι και αυτός απομονωμένος και παντοδύναμος. Βαυκαλισμένοι από χίμαιρες μεγαλείου, τούτοι οι επιφανείς γιατροί υπέκυψαν άραγε στον πειρασμό της εξουσίας; Ο Μορέλ, ο γιατρός του Χίτλερ, ονειρευόταν να γίνει μεγιστάνας της φαρμακοβιομηχανίας· ο Λόρδος Μόραν, ο γιατρός του Τσόρτσιλ, διάσημος συγγραφέας· ο Μενετρέλ, ο γιατρός του Πετέν, ένας άνθρωπος που να ασκεί επιρροή· ο Τζέικοµπσον, ο γιατρός του Κένεντι, ένας μεγαλοφυής χημικός· ο Τσαχάριε, ο γιατρός του Μουσολίνι, ένας σπουδαίος καθηγητής· ο Χιλ, ο γιατρός του Φράνκο, ο έμπιστος πολιτικός σύμβουλος του Καουδίγιο. Ο Βινογκράντοφ και ο Λι, οι γιατροί του Στάλιν και του Μάο αντίστοιχα, είχαν πιστέψει πως δεν είναι πλέον συνηθισμένοι γιατροί. Θεματοφύλακες του κρατικού μυστικού που αφορούσε την υγεία του ασθενούς τους, οι εν λόγω γιατροί διχάζονταν συχνά ανάμεσα στο επαγγελματικό καθήκον και την ευθύνη τους ως πολιτών.»
απόσπασμα από το βιβλίο
