Επιμέλεια: Τάνια Ώττα, δημοσιογράφος
Οι σπουδαστές του Τμήματος Δημοσιογραφίας, Συντάκτες και Ρεπόρτερς του Δημοσίου ΙΕΚ Κοζάνης γράφουν για τη μουσική, μιλούν για αγαπημένες μελωδίες, θυμούνται ξεχωριστές στιγμές.
Γράφουμε για τη μουσική, για αγαπημένα τραγούδια. Τραγούδια και μελωδίες που έχουν χαραχθεί μέσα μας, τραγούδια που μας θυμίζουν στιγμές δικές μας.
Η δύναμη της μουσικής απέραντη, μπορεί να ταξιδεύει μυαλό και ψυχή , να απαλύνει τον πόνο , να φέρνει χαμόγελα και δάκρυα στα μάτια.
Κάποια τραγούδια λες και γράφτηκαν για μας, σαν να βγαίνουν από την ψυχή μας, οι στίχοι δονούν το σώμα μας, η μελωδία αγγίζει την καρδιά μας.
ΠΑΤΡΙΔΑΜ’ ΑΡΑΕΥΩ ΣΕ – ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ
Γράφει η Θένια Βασιλειάδου
Με την 19η Μάϊου να πλησιάζει και εμένα ως εγγόνι προσφύγων και έχοντας ζήσει στην ξενιτιά για ένα διάστημα της ζωής μου, ένα τραγούδι που είναι χαραγμένο μέσα μου είναι το «Πατρίδα μ΄ αραεύω σε» του Στέλιου Καζαντζίδη.
Τι να πρωτοπείς για αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη; Υπήρξε ένας από τους λίγους τραγουδιστές που κέρδισε αδιαφιλονίκητα τον τίτλο του λαϊκού ερμηνευτή, αγαπήθηκε φανατικά, μπήκε στις καρδιές και στα σπίτια των ανθρώπων. Κάπως έτσι μπήκε και στη ζωή μου. Με παππούδες πρόσφυγες, αυτό που ακουγόταν από το σπίτι τους καθημερινά ήταν η ποντιακή μουσική και ο «Στελάρας» όπως τον αποκαλούσαν.
Με τη μοναδική φωνή του κατάφερε να εκφράσει τις αγωνίες, τους φόβους αλλά και τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων για τους οποίους η επιβίωση δεν ήταν και τόσο αυτονόητη. Ήταν η φωνή όλων αυτών που δεν μπορούσαν να μιλήσουν και τα τραγούδια του εξέφραζαν την κοινωνική αδικία, τη δυστυχία, τη φτώχεια και της ανέχεια μιας χώρας που μόλις είχε βγει από τα συντρίμμια της Κατοχής και του Εμφυλίου και πάλευε να μαζέψει τα κομμάτια της. Και λίγα χρόνια πριν, οι «δικοί του» άνθρωποι είχαν ζήσει μια γενοκτονία. Οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένοι, πρόσφυγες, εργάτες, όλοι αγωνιστές της καθημερινότητας αναζητούσαν στα τραγούδια του παρηγοριά για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν καθημερινά. Βέβαια, το κοινό του δεν περιορίζονταν σε αυτούς.
Εμείς οι Πόντιοι ξέρουμε καλά τι σημαίνει προσφυγιά. Τη ζούμε καθημερινά. Το χειρότερο όμως είναι ότι είμαστε πρόσφυγες μέσα στην ίδια μας την πατρίδα. Για αυτό μπορούμε, καλύτερα ίσως, να καταλάβουμε τον πόνο του ξεριζωμού του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Μπορεί να μην ήμουν εκεί. Να μην τα έζησα, ακόμα όμως θυμάμαι τον πόνο στα μάτια της γιαγιάς μου. Ακόμα νιώθω τα δάκρυα της στο χέρι μου, προσπαθώντας να την ηρεμήσω.
Αυτό ήταν το αγαπημένο της τραγούδι και θυμάμαι που μου έλεγε κάθε φορά.. «Άκουσε με πουλί μου, έτσι είναι ,όπως τα λέει ο Στελάρας. Εκεί θεωρούμασταν ξένοι γιατί ήμασταν Έλληνες, και εδώ στην πατρίδα μας, θεωρούμαστε ξένοι γιατί μεγαλώσαμε εκεί.. » με πόνο στα υπέροχα μάτια της.
Παρακάτω παραθέτω στίχους, μετάφραση και συντελεστές του τραγουδιού.
Στην ποντιακή διάλεκτο
Πέντε οσπίτεα έχτισα,κι ας ολεα ξεσπιτούμαι.
Πρόσφυγας είμαι ασο κουνίμ,Θεέμ θα παλαλλούμε.
Πατρίδα μ’ αραεύω σε,αμον καταραμένος.
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος.
Οσπίτεα εφέκα ανάμεσα,σ’ ορμήν και ποταμάκρή.
Πεγάδεα μαρμαρόχτιστα,νερόν άμον το δάκρυν.
Κι ατώρα αδακές διψώ,νερόν να πίνω κ έχω,
Εντρέπουμαι να ψαλαφώ,τα χειλόπαμ’ να βρέχω.
Απόδοση στα νέα ελληνικά:
Πέντε σπίτια έχτισα και απ όλα ξεσπιτώνομαι.
Πρόσφυγας είμαι από κούνια,Θεέ μου θα τρελαθώ.
Πατρίδα μου σε ψάχνω,σαν καταραμένος.
Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος.
Σπίτια άφησα ανάμεσα,στα δάση και τις ποταμάκρες.
Πηγάδια μαρμαρόχτιστα,νερό σαν το δάκρυ.
Και τώρα εγώ εδώ διψώ,νερό να πιώ δεν έχω.
Ντρέπομαι να ζητήσω,τα χείλια μου να βρέξω.
Στίχοι – Μουσική: Χρήστος Αντωνιάδης, Κώστας Σιώπης
Τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης
Λύρα: Χρήστος Χρυσανθόπουλος
Ένα τραγούδι για κάθε συναίσθημα
Γράφει η Ελένη Δημητριάδου
Η μουσική πάντα ήταν ένα μεγάλο κομμάτι στη ζωή μου. Ακάμα είναι. Για μένα είναι ένας τρόπος εκτόνωσης. Βοηθά να εκφράζεις τα συναισθήματα σου και να αφήνεις το μυαλό σου να ηρεμεί. Σε ένα τραγούδι όπου μόνο οι στίχοι μιλάνε μπορείς να βρεις τον εαυτό σου, να ταυτίζεται πολύ περισσότερο με τα λόγια αυτών των στοίχων, παρά με τα λόγια που προέρχονται από κάποιον άνθρωπο. Συχνά λένε πως μια εικόνα κρύβει χίλιες λέξεις. Για εμένα ισχύει και κάτι ακόμα. Πως ένα τραγούδι κρύβει χίλια συναισθήματα. Για εμένα δεν υπάρχει συγκεκριμένο είδος μουσικής γιατί πάντα άκουγα τα πάντα, ότι μου άρεσε να ακούω και κατέληγα φυσικά να παίζω το ίδιο κομμάτι ξανά και ξανά μέχρι να κουραστώ να το ακούω, όπως και οι περισσότεροι από εμάς. Όμως υπάρχουν κάποια κομμάτια τα οποία όσες φορές και να τα ακούσω ποτέ δεν θα τα βαρεθώ. Έχω σκοπό να αναφέρω μερικά, τα οποία ελπίζω να βρείτε ενδιαφέροντα. Θα προσέξετε ότι κανένα από αυτά δεν είναι το ίδιο με το άλλο, έτσι είμαι κι εγώ. Ποτέ δεν κρίνω ένα κομμάτι πριν το ακούσω και δεν συμβιβάζομαι μόνο με ένα συγκεκριμένο είδος που μπορεί να μου βγάλει μόνο ένα κομμάτι από αυτά που νιώθω.
- I wanna dance with somebody-Whitney Houston, εάν θέλεις να χορέψεις.
- Η λέξη σ’ αγαπώ/Si on n’aime qu’une fois-Νίκος Βέρτης και Amir, για όταν θέλεις να χαζέψεις έξω από το παράθυρο.
- I say a little prayer for you-Aretha Franklin, άμα θέλεις να αλλάξει η διάθεση σου.
- Gotta be somebody-Nickleback, απλά κάτι που ακούω από μικρή.
- Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω-Δημήτρης Μητροπάνος, πάντα υπάρχει χώρος για μια ωραία ζεμπεκιά.
Συνταξιδεύοντας στο βυθό της μουσικής
Γράφει η Σωτηρία Δούκα Τζαμπαζλή
Χωρίς δεύτερη σκέψη με επηρεάζει πολύ η μουσική. Κάποιες στιγμές με «αδειάζει» και μου αφήνει «κενά», άλλες πάλι με «γεμίζει» και μου δημιουργεί πληρότητα. Αν το σκεφτούμε λιγάκι η μουσική έχει πολλά κοινά με τη ζωή μας. Δεν είναι καθόλου προβλέψιμη. Το μόνο σταθερό στην μουσική είναι η μαγεία που κρύβει και η ελευθερία που σου δίνει. Ελευθερία να βιώσεις τα πάντα. Ελευθερία να δημιουργήσεις μαζί της, να εκφράζεσαι και να σωπαίνεις. Να διδάσκεις και να διδάσκεσαι. Συλλογίζομαι πως τότε το ταξίδι αποκτά το δικό του ρυθμό…
Αστραπιαίες σκέψεις, ανατροπές, στιγμιότυπα, εικόνες, φράσεις, λόγια, συναισθήματα, φίλους, έρωτες και αγάπες όλα μαζί σε λίγους στίχους, σε λίγες νότες. Αυτό είναι η μουσική. Είναι μοναδική και κάθε φορά καινούρια. Αφουγκράζεται τις ανάγκες σου και εσύ πάντα πρόθυμος να τη γευτείς γι’ άλλη μια φορά…
Σκεπτόμενη όσα η μουσική και οι ήχοι της μου προσφέρουν κατέληξα πως η μουσική είναι κάτι το άπιαστο, το απροσπέλαστο κάτι που μπορεί να είναι ταυτόχρονα και υπαρκτό και ανύπαρκτο. Την αγαπώ την μουσική. Με έχει ταξιδέψει άπειρες φορές, σε μέρη και ανθρώπους που δίχως της ποτέ δεν θα κατόρθωνα να φτάσω, με έχει καλλιεργήσει και μου έχει χαρίσει απλόχερα πολλά.
Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο όπου όλα αλλάζουν με ορμή, δε θα μπορούσα να παραμείνω «πιστή» σε μια από τις άπειρες επιλογές των ήχων της. Η σχέση μου με την μουσική θέλω να συνεχίσει να είναι αμοιβαία και δημοκρατική. Να συνεχίσουν οι στίχοι της να αγγίζουν την πραγματικότητα, στίχοι που ξεχειλίζουν από ερωτισμό. Μια ξεχωριστή απόχρωση όπου οι λέξεις ξαφνικά αρχίζουν να χορεύουν…
Πρόκειται για έναν ευσεβή μου πόθο και δεν θα ήθελα να κάνω το ασεβή λάθος να τον περιορίσω και να του βάλω όρια.
Κάπως έτσι τη φαντάζομαι την κόλαση με την απώλεια σου, γεμάτη επώδυνη σιωπή.
Άνοιξη. Μια ολοκληρωτική αναγέννηση!
Γράφει η Ελευθερία Θεοχαροπολου
Εποχή που είναι η καλύτερη απ’ όλες! Η φύση ερωτεύεται και οργιάζει στα πιο απλά, τα πιο λιτά και απέριττα. Σε μια αναγέννηση ολοκληρωτική δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο θαυμαστό της κόσμο… (την κοπελιά μου τη Λενιώ , μα το’ χω μυστικό)…
Απρίλη μου… Μπιθικώτσης.
Ήρθε η Άνοιξη σαν ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα… (Καρδιά μου πως αντέχεις μέσα στη τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές) Όλα ανθισμένα τριγύρω με ένα απέραντο καταπράσσινο τάπητα κεντημένο στα απέραντα χρωματιστά και ευωδιασμένα λουλούδια (λουλούδι μυριστό και ρόιδο μυρωδάτο).
Δεν ξέρει κανείς τι να πρώτο θαυμάσει τη χιλιοτραγουδισμένη αυτή εποχή μες στα πολύχρωμα άνθη και κατακόκκινα τριαντάφυλλα γεμάτα αρώματα.
Η ψυχή μου απ’ την αυγή λαχταρά για σένα άνοιξη… (Αστέρι μου χλωμό του φεγγαριού ακτίνα στο γαιτανόφρυδο)… Χάνομαι στα ψεύτικα όνειρα σου όμορφε μήνα Απρίλη…
Ξανά γεννιέμαι στο κλίμα της αισιοδοξίας που δημιουργεί η φύση και μου ανοίγει την όρεξη για ανεμελιά σε αυτήν την εαρινή εποχή, εποχή που είναι η καλύτερη απ’ όλες!
Η φύση ερωτεύεται και οργιάζει στα πιο απλά, τα πιο λιτά, και απέριττα… Σε μια αναγέννηση ολοκληρωτική δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος μπρος στο θαυμαστό της κόσμο! (την κοπελιά μου τη Λενιώ, μα το’ χω μυστικό) …
Το Κύμα
Γράφει η Ιωάννα Καραθανάση
Ένα αγαπημένο τραγούδι, «Το Κύμα» από τις Μέλισσες. Θυμάμαι, όταν κυκλοφόρησε, που το άκουγα συνέχεια και ταυτιζόμουν με τους στίχους του. Μέχρι και σήμερα που το ακούω η ίδια ανατριχίλα διαπερνά το κορμί μου. Είναι μία παράκληση και επιδίωξη του έρωτα και της αγάπης. Ζητάει απεγνωσμένα να ζήσει το όνειρο με τον άνθρωπό του, να γνωρίσει τον βυθό του, να τον παρασύρει στον πιο όμορφο χορό. Λαχταρά στιγμές μαζί του πάνω στα χείλη του. Είναι πρόθυμος να παλέψει και να κυνηγήσει μέχρι τέλους το ιδανικό του. Αυτό μόνο του αρκεί για να είναι ευτυχισμένος. Κι όταν θα το καταφέρει, δίνει υπόσχεση ότι θα κάνει τα πάντα για εκείνον ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες και θα του προσφέρει ό,τι μπορεί για να απαλύνει τον πόνο, τις πληγές του και αντ’ αυτού να του δημιουργήσει χαρά.
Αξίζει όλοι μας να πολεμάμε για τον έρωτά μας χωρίς εγωισμούς και πείσματα. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τις προσπάθειές μας μένοντας μόνο με τις αναμνήσεις ενός ανθρώπου, που μας καίνε τα σωθικά σαν δηλητήριο, που δεν μπορείς να αποβάλλεις από μέσα σου. Βάλε το τραγούδι αυτό να παίζει δυνατά και παραδειγματίσου. Άφησέ το να σε συνεπάρει και να σε συγκινήσει με όλη τη δύναμη που έχει και να σε ωθήσει σε ονειρεμένους δρόμους. Μέθυσε από έρωτα κι υπερασπίσου τον με όλο σου το είναι. Διεκδίκησέ τον! Μη σε νοιάζει το μετά. Ίσως τελικά να ζήσεις κι εσύ με τον δικό σου αγαπημένο ταξίδια ασημένια και χρυσά…
Αγάπη μου
Γράφει η Βάια Λαμπροπούλου
Εκείνο το Μάη ευωδίαζαν τα βουνά και πρασίνιζαν οι κάμποι. Ήμουνα σαν ένα ουράνιο τόξο μετά τη βροχή, σαν την ίδια την βροχή που περιμένουν τα σπαρτά.
Βγαίναμε στο πάρκο της γειτονιάς. Πεζούλια πέτρινα γεμάτα νέους και νέες. Εκείνο το δειλινό ξεπρόβαλες σαν άγγελος. Είχες ξανθά μαλλιά και το σώμα σου δεν έμοιαζε παιδιού. «Αναστάσιος» μου έγνεψες και μου έδωσες το χέρι σου. Τα μάτια σου πράσινα, όμοια με της Άνοιξης τη χάρη. Είχα αρχίσει να νιώθω πεταρίσματα στην καρδιά μου. Είχα μόλις ερωτευθεί.
Ό,τι και να λέγανε στην παρέα δεν άκουγα. Άκουγα μονάχα τον ήχο της φωνής σου. Και σαν βράδιασε αρκετά με τ’ άρωμα του γιασεμιού έφερες την κιθάρα και τραγούδησες Ιταλικά « AMORE ,amore, amore,amore…».Τα μάτια που σε κοιτούσαν γύρω ήταν πολλά, μα εσύ καθρέφτιζες μόνο το πρόσωπό μου.
Την υπόλοιπη βραδιά χορεύαμε αγκαλιά, όλα τα ιταλικά αυτά κομμάτια ρομαντισμού. Πρώτη φορά τα άκουγα. Μας βρήκε το ξημέρωμα.
Την άλλη μέρα έφευγες. Ήρθες έξω από το παραθύρι μου, κρατούσες ένα τριαντάφυλλο κιτρινογαλάζιο. «Una sera di festa a maggio…», σαν να το ηξερα χρόνια « Μια γιορτινή βραδιά Μάη μήνα». Μου έπιασες το χέρι και μου το φίλησες. «Ciao amore mio Ti avro nel mio cuore».
Το τραγούδι βρίσκεται εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=aWvgUARWTrc
Μουσική γένος θηλυκού, όνομα ουσιαστικό….
Γράφει η Αργυρώ Ξανθοπούλου
Τόσο που θα έλεγε κάνεις πως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας.
Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς….
Αν κάνεις μια ανασκόπηση της ζωής σου θα δεις πως ποτέ δεν ήσουν μόνος.
Ήταν εκεί το πρώτο σου νανούρισμα , το πρώτο παιδικό τραγούδι, στις σχολικές γιορτές, στην κατασκήνωση, στην εφηβεία… !!
Όσους ήρθαν για να μείνουν, όσους έφυγαν πριν γίνουν, τους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς.
Κλεισμένος σε ένα δωμάτιο άκουγες εκείνο το τραγούδι και χαμογελούσες, καθώς σκεφτόσουν το πρώτο σου φιλί. Πως να ξεχάσεις το τραγούδι που σου αφιέρωσε ‘εκείνος’, ο μεγάλος σου ερωτάς; Χάρηκες, ερωτεύτηκες, χόρεψες με την ψυχή σου.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι ή μου βγαίνουνε πολλοί…
Χωρισμός απώλεια, πόνος … Που βρήκες παρηγοριά εκείνες τις ανήσυχες νύχτες που σου έφταιγαν όλοι και όλα; Πως εκτονώθηκες: Έκλαψες, στεναχωρήθηκες, θύμωσες.
Όσους άφησαν σημάδι όσους πήρε το σκοτάδι…
Και οι αναμνήσεις, άνθρωποι που περάσαν, στιγμές που δεν θα ξανά ζήσεις γεμάτες νοσταλγία. Και πάλι , εκείνο το τραγούδι έντυσε τις σκέψεις σου!
…τους εκείνους, τους τυχαίους τους πολύ προσωπικούς.
Και όταν καθόσουν απέναντι του και δεν είχες τι να πεις , ένα τραγούδι έλεγε όσα τα χείλη δεν μπορούσαν! Άκουσέ το !
Κάθε περίοδος και στάδιο της ζωής μας έχει ένα θεματικό τραγούδι. Σε όλες εκείνες τις στιγμές η δύναμή, το καταφύγιο μας ήταν η μουσική μας.
Δεν είναι λέξη δεν είναι ήχος. Είναι μαγεία, έχει μυρωδιά όνομα, αφή, οσμή . Είναι συναίσθημα . Είναι ψυχή. Η ψυχή μας.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να ‘χουν αξία και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα…Όσοι ζουν με το αίσθημα…
Φοβάμαι… πως χάνω το μέτρημα …
Όταν οι νότες αγγίζουν τα ..”τάστα” της ψυχής
Γράφει ο Χρήστος Σαλαμπουκίδης
Υπάρχουν φορές που παρατηρώντας τη μουσική που ακούει κάποιος, από μόνη της σου φανερώνει και κομμάτια της πτυχής του χαρακτήρα του . Αν πλατειάσεις όμως λίγο παραπάνω αυτή την σκέψη, μέσα από τις μουσικές επιλογές και την playlist του καθενός, βρίσκεις μέσα σκόρπια όνειρα, συναισθήματα, στιγμές ή ακόμα και αναμνήσεις, που ναι μεν έθαψε καλά, αλλά κάποιες νότες πρόστυχες χτυπάνε τα τάστα της ψυχής του .
Όλοι μας έχουμε ακούσει κατά διαστήματα τραγούδια που στην αρχή τα ακούγαμε και φάγαμε ένα σκάλωμα με αυτά και έπειτα σιγά-σιγά ξεθώριασαν από το μυαλό μας και ξεχάστηκαν. Μερικά από αυτά βέβαια ακόμα τα συντηρούμε στην αποθήκη του μυαλού μας , σε ένα φλασάκι , σε έναν εφηβικό φάκελο στον υπολογιστή για να τα ακούμε νοσταλγικά . Κάποια από αυτά είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με ανθρώπους και καταστάσεις , εφηβικούς ή και ώριμους έρωτες , όμορφες οικογενειακές στιγμές, με εκδρομές , άσχημες ή όμορφες στιγμές . Κομμάτια που έχουν να κάνουνε με συναισθήματα και αναμνήσεις που ήταν χρόνια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ξαφνικά οι νότες τα ξύπνησαν από τον λήθαργο τους και σκόρπισαν ακούσματα παιδικών χρόνων , σχολικών και φοιτητικών ετών , ακούσματα ερωτικά και όχι μόνο.
Κατά 90% κάθε έρωτας και κάθε στιγμή συμβολίζεται από ένα τραγούδι που μας μένει στην ψυχή και στο μυαλό , καταγράφεται στο πεντάγραμμο της καρδιάς και του μυαλού μας . Σαν μια κάμερα με κάρτα μνήμης με τεράστια χωρητικότητα, το μυαλό μετράει και συνδυάζει στιγμές , τις δικές μας στιγμές. Ανθρώπους , συναισθήματα, τραγούδια, τα κρατάει όλα μέσα του και κάθε φορά που θα πέσει το ανάλογο “soundtrack” από τα “ερτζιανά” σου φτιάχνει μίνι σκηνές και σου φέρνει τις στιγμές αυτές σαν σε κινηματογραφικό σποτάκι.
Σε αυτό το σποτάκι του μυαλού ίσως κάπου να κρύβεται και το κομμάτι που ακούσατε αγκαλιά ακουμπώντας ο ένας στο μέτωπο του άλλου κάποιο βράδυ δίπλα σε ένα αυτοκίνητο με φώτα αναμμένα και πόρτες ανοιχτές για να πλημμυρίσει από το πιο ψηλό της σημείο η πόλη με τον έρωτα και την μουσική σας.
Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ στα χρονικά έρωτας και άλλη στιγμή που να μην έχει συνοδευτεί ή συνδυαστεί με ένα τραγούδι και όταν αυτές οι στιγμές ή ο έρωτας τελειώσουν το τραγούδι αυτό να μην έχει μείνει εκεί για να σου θυμίζει τα όσα έζησες .
Αυτά λοιπόν τα τραγούδια ή έστω κάποια από αυτά μένουν για πάντα στην playlist του ψυχισμού μας είτε για πάντα είτε για καιρό. Μένουν εκεί για να τα βάζουμε κάπου-κάπου στο replay για να τραβάμε τις καψούρες μας και να δίνουμε ένταση πότε στα δάκρυα και τις σκέψεις και πότε στα χαμόγελα μας , αλλάζουμε κατά διαστήματα λίγο τον σταθμό όταν τα ακούμε τυχαία για να αρχίσουμε λίγο να παίρνουμε αποστάσεις. Και όταν ο καιρός περάσει μας μένει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα ή ένα γρήγορο σχεδόν αδιάφορο flashback από όλα αυτά ιδίως αν έχεις προχωρήσει.
Φτάνει όμως η στιγμή που πρέπει κάποια από όλα αυτά τα τραγούδια που είναι στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου να μπούνε σε ένα συρτάρι και να μην βγούνε ξανά από εκεί μέσα, πάρα μόνο όταν θα’ ναι εντελώς αδιάφορα. Στην τελική, πόσο ακόμα να συντηρείς έναν έρωτα ή μια σκέψη σαν ζόμπι μέσα σου από μελωδίες που δεν σημαίνουν προφανώς κάτι ; Διότι αν σήμαιναν θα ήταν εδώ αυτό που τις μοιράστηκες.
Πέταξε όλα τα cd από το αυτοκίνητο που ακούγατε μαζί και είναι καιρός να κάνεις κάτι να γεμίσει το αυτοκίνητο και το μυαλό με νέες μουσικές επιλογές , κοινές με κάποιον άλλον έρωτα που αξίζει να ζήσεις . Άλλαξε στέκια και γνώρισε καινούργιους ανθρώπους και φτιάξε στιγμές ακόμα και στο ίδιο μέρος αρκεί να μην σου σκάσουν οι αναμνήσεις και σταθείς μπρος σε διλλήματα.
Φέρε την μουσική στα μέτρα σου , εξάλλου είναι αποδεδειγμένο απο επιστημονική σκοπιά οτι η μουσική έχει μεγάλη επίδραση στην ψυχολογία μας
Τόλμησε να ακούσεις τα τάστα της ψυχής σου να παίζουν μια άλλη μελωδία ίσως κοινή με κάποιον άλλον και μην ξεχνάς μέσα σε αυτό το νέο μουσικό ταξίδι θα ξαναφτιάξεις μια playlist μια ανθολογία σε όσα έζησες και ίσως ερωτευτείς αυτόν που θα σε βοηθήσει να την στήσεις η μάλλον καλύτερα θα ξαναερωτευτείς αλλά αυτόν που θα σε βοηθήσει να κάνεις μια σωστή ταξινόμηση στα παλιά για να έχεις κενό στον σκληρό σου δίσκο για τα νέα κομμάτια !
Η επίδραση της μουσικής στον έρωτα
Γράφει ο Χάρης Χρυσοστομίδης
Η μουσική επένδυση πρέπει να ομολογήσουμε ότι παίζει σημαντικό ρόλο σε μία ταινία, και πολλές φορές είναι αυτή που θα χαρίσει επιπλέον bonus και καλές κριτικές.
Για αυτό, ας αυξήσουμε λίγο την ένταση και ας περιηγηθούμε στις μουσικές επιλογές που έγιναν για το soundtrack της κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου “50 αποχρώσεις του γκρι”.
Ο Christian Grey αποπλανά την Anastasia προσπαθώντας να της διδάξει τις ερωτικές του σαδομαζοχιστικές επιθυμίες υπό τους ήχους μιας μουσικής η οποία στο άκουσμα της προκαλεί χαλάρωση ίσως και ερωτική διέγερση .
Επίσης πόσα μα πόσα άλλα ερωτικά τραγούδια έχουν προσκολληθεί σε ταινίες όπως και με τον Τομ Κρουζ, στην ταινία Τοπ Γκαν.
Ακόμη η μουσική των ερωτευμένων αντρών, που κάνουν καντάδες κάτω από τα μπαλκόνια και προσδίδουν μια νότα στα κορίτσια τους.
Μεταφερόμαστε και στο ζωικό βασίλειο όπου για παράδειγμα ένα λιοντάρι βρυχάται για να δείξει στην λιονταρίνα ότι είναι ισχυρός ηγέτης και εραστής ταυτόχρονα.
Φυσικά η λιονταρίνα δεν μένει αδιάφορη, με το άκουσμα του διεγείρεται, ολοκληρωτικά.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για έναν άντρα με μια γυναίκα . Ένας άντρας με βαριά φωνή σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητος. Η φωνή του διεγείρει το γυναικείο φύλο. Ο ήχος που βγαίνει από μέσα του την συγκλονίζει. Κι αυτός υποτάσσεται με τη γυναικεία φωνή.
Η μουσική πλέον έχει εξελιχθεί πολύ και η επίδρασή της στον έρωτα δυναμώνει. Άραγε πόσες ερωτικές αφιερώσεις έχουν γίνει μέσα από τη μαγεία της μουσικής….
