Απόσπασμα από το βιβλίο του Πίτερ Χιούντις “Φραντς Φανόν, ο φιλόσοφος των οδοφραγμάτων”
Όταν κρίνεσαι ως εάν να είσαι κάτι λιγότερο από ανθρώπινο εξαιτίας της γλώσσας που μιλάς, των θρησκευτικών πεποιθήσεων σου ή το χρώμα της επιδερμίδας σου, λαμβάνει χώρα μια κατάρρευση στη δομή της αμοιβαίας αναγνώρισης. Η αίσθηση του εαυτού και της αξιοπρέπειας δε βασίζεται μόνο σε σένα. Διαμορφώνεται και αναπτύσσεται μέσα από την αναγνώριση σου από τους άλλους. Όταν αυτό καταρρέει, υφίστασαι μια εξασθενημένη αίσθηση εαυτού, μια απώλεια αυτοεκτίμησης. Όσο λιγότερη αναγνώριση εκλαμβάνεις, τόσο περισσότερο θέλεις να την αποκτήσεις- είναι η απώλεια που καθοδηγεί την επιθυμία. Όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο ο άλλος γίνεται το επίκεντρο των σκέψεων και των πράξεων σου. Επιθυμείς την αναγνώριση τόσο πολύ που καθηλώνεσαι στον Άλλο – ακόμα περισσότερο καθώς ο Άλλος εξακολουθεί να σε καθηλώνει με το βλέμμα του σε κάτι που δεν είσαι. Γίνεται ένας φαύλος κύκλος, στον οποίο οι εκκλήσεις για αναγνώριση αποκτούν όλο και πιο απεγνωσμένη μορφή. Απευθύνεις έκκληση στον Άλλο στη βάση των ηθών και των αξιών του, ελπίζοντας ότι αρνούμενος τα γνωρίσματα σου θα κερδίσεις την αναγνώριση που αξίζεις. Μισείς τον εαυτό σου γι’ αυτό που είσαι ώστε να αποκτήσεις την αγάπη που ελπίζεις να λάβεις. Αυτό είναι το σύμπλεγμα κατωτερότητας που συνδέεται τόσο συχνά με τις φυλετικές και εθνοτικές διακρίσεις. Το ίδιο σύμπλεγμα εμφανίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών. Μπορεί να επηρεάσει κάθε πλευρά της ύπαρξης σου – τον τρόπο που ντύνεσαι, μιλάς, συμπεριφερέσαι, μέχρι και σκέφτεσαι. Η θετική ενέργεια που ξοδεύεται στην εστίαση στον Άλλο είναι σε άμεση αντιστοίχιση με την αρνητική ενέργεια που ξοδεύεται στην προσπάθεια να δραπετεύσεις και να αρνηθείς τον ίδιο τον εαυτό σου.
Ο Φραντς Φανόν(1925-1961) υπήρξε ψυχίατρος, φιλόσοφος, επαναστάτης.
