Στρατηγικός σχεδιασμός ονομάζεται η διαδικασία με την οποία ο κάθε οργανισμός θέτει μακροπρόθεσμους στόχους και τους υλοποιεί μέσω του προγραμματισμού και της οργάνωσης. Ο στρατηγικός σχεδιασμός ορίζεται από τους αρμόδιους των δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών, επιχειρήσεων, υπουργείων ακόμη και από την ίδια την κυβέρνηση. Η στοχοθεσία καθορίζεται ανάλογα με το όραμά του.
Φαίνεται πως η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Jacinda Ardern, επαναπροσδιόρισε τους στόχους της χώρας και όρισε ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Συγκεκριμένα, θέσπισε τον «προϋπολογισμό ευημερίας» (THE WELLBEING BUDGET) με στόχο να αντιμετωπίσει τις ψυχικές ασθένειες των πολιτών, την παιδική φτώχια, την ενδοοικογενειακή βία, την προστασία του περιβάλλοντος κ άλλα ζητήματα της χώρας. Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας, αλλάζει ριζικά την πολιτική της και πλέον αποτελεί προτεραιότητα η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Η πρωθυπουργός αναφέρει πως η στρατηγική κάθε κράτους ορίζεται από τις προτεραιότητες που προσδιορίζει η ίδια η κυβέρνηση. «Έχοντας έναν περιορισμένο προϋπολογισμό μπορούμε να προσπαθήσουμε να εξισορροπήσουμε την ανάπτυξη της οικονομίας, με τη δημιουργία θέσεων εργασίας, με τη φροντίδα των πολιτών και την προστασία του περιβάλλοντός μας».
Ο υπουργός οικονομικών της Νέας Ζηλανδίας, Grant Robertson, συμπληρώνει πως το στρες και η πίεση που προκαλούν οι σύγχρονες συνθήκες ζωής στους πολίτες έχουν ως αποτέλεσμα την μη επιθυμητή αποδοτικότητα τόσο στην δουλειά τους όσο και μέσα στην ίδια την οικογένειά τους. Γι αυτόν τον λόγο ο «προϋπολογισμός ευημερίας» συνεπάγεται με την δυνατότητα να μπορούν οι πολίτες «να ζουν ζωές με νόημα, ισορροπία και σκοπό». Εντοπίζοντας ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσα στους πολίτες που εύκολα βιοπορίζονται και στους φτωχούς, ανάμεσα στην ελίτ και τον λαό, η πολιτική της Ardern δίνει το μήνυμα για αλλαγή στρατηγικής.
Η κυβέρνηση της χώρας καινοτομεί και επενδύει πρώτα σε προγράμματα δημιουργικής μάθησης στα σχολεία, τα οποία έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με όσα ορίζουν οι κοινωνικές επιστήμες, η ιατρική κ.ά. Τα μαθήματα του προγράμματος αφορούν την μουσική, το θέατρο, τον χορό και τα εικαστικά. Ουσιαστικά στόχος τους αποτελεί η συμμετοχή όλων των παιδιών στην εκπαιδευτική διαδικασία, η εξάλειψη του ρατσισμού και της φτώχειας, η ευημερία των μαθητών, η ενίσχυση των δεξιοτήτων τους στην επικοινωνία, η συνεργασία, η δημιουργική σκέψη κ.ά., σύμφωνα με την υπουργό Παιδείας της Νέας Ζηλανδίας, Chris Hipkins.
Το παραπάνω επιτυγχάνεται μέσω του προγράμματος «Creatives in Schools». Ταυτόχρονα, στο πρόγραμμα αυτό, προσφέρονται νέες θέσεις εργασίας σε 300 καλλιτέχνες και μελετάται η πιθανότητα πρόσληψης άλλων 10.000 επιστημόνων.
Κλείνοντας η πρωθυπουργός δήλωσε πως «Όταν τα παιδιά μας είναι καλά, είμαστε και όλοι οι υπόλοιποι» και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει πράξη τα λεγόμενά της.
Από την άλλη πλευρά, στην χώρα μας, η υπουργός Παιδείας, κατάθεσε ένα νέο νομοσχέδιο που αφορά την αναδιαμόρφωση της λειτουργίας του εκπαιδευτικού συστήματος. Τα νέα μέτρα προβλέπουν την κατάργηση των μαθημάτων των κοινωνικών επιστημών καθώς και των καλλιτεχνικών, την επαναφορά της τράπεζας θεμάτων για το λύκειο, τον μέσο όρο προαγωγής από την μια τάξη στην επόμενη, την αύξηση των ωρών των μαθημάτων των αρχαίων ελληνικών και της γυμναστικής.
Ουσιαστικά σύμφωνα με τα παραπάνω, προκύπτει ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο στηρίζεται σε ατέλειωτες ώρες μαθημάτων και σε βασανιστικές εξετάσεις. Δημιουργείται δηλαδή η εικόνα ενός σχολείου που προάγει τον ανταγωνισμό, την ανισότητα, τα εξαντλητικά ωράρια διδασκαλίας με υπερφορτωμένες τάξεις και λιγότερους εκπαιδευτικούς, το άγχος όχι μόνο των μαθητών αλλά και των γονέων κοκ.
Αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου θα είναι η απομάκρυνση των μαθητών από την ακαδημαϊκή κοινότητα εφόσον η παιδεία δεν θα απευθύνεται πλέον σε όλους. Ακόμη, θα δημιουργηθεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα γεμάτο ελλείψεις καθώς τα μαθήματα που θα διδάσκονται δεν θα συμβάλλουν πλήρως στην διεύρυνση των οριζόντων τους, στην κριτική σκέψη, στην δημιουργικότητα, στην γνώση των ανθρωπινών δικαιωμάτων κ.ά.
Αντίθετα, θα ενθαρρύνεται η στροφή προς τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, στα αμέτρητα φροντιστήρια των παιδιών κιόλας από τις πολύ μικρές ηλικίες και τέλος στην προτίμηση των Ινστιτούτων Επαγγελματικής Κατάρτισης, όπου ήδη η υπουργός έχει αναγνωρίσει ως τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η απόλυτη υποβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Και όσοι τελικά καταφέρουν να ανταπεξέλθουν οικονομικά και ψυχολογικά κυρίως, στο παραπάνω σύστημα, η ελληνική κοινωνία θα τους καταγράψει ως ανέργους ή μετανάστες στο εξωτερικό.
Η παιδεία αντικατοπτρίζει το όραμα μιας κοινωνίας για τους πολίτες της. Κυρίως το όραμα που θα ήθελε να έχει. Με τον όρο «Παιδεία» δεν εννοούνται οι γνώσεις και οι ακαδημαϊκοί τίτλοι αλλά η συμπεριφορά των μελών της, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της, η ελεύθερη έκφραση, τα όνειρα κ.ά.
Τελικά, ποιο είναι το όραμα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος της Ελλάδας;
Πως θέλει να είναι οι πολίτες της;
Ποιες είναι οι προτεραιότητες της Ελληνικής κυβέρνησης σύμφωνα με την παραπάνω στρατηγική της;
