Γράφει η Τάνια Ώττα
Το φετινό καλοκαίρι ήταν διαφορετικό. Εκεί που οι ρυθμοί γινόντουσαν λίγο πιο έντονοι, παραμόνευε η απαγόρευση και ο φόβος της απόστασης. Μετά την ξαφνική στάση της καθημερινότητάς μας την Άνοιξη, ο κόσμος ξέσπασε. Βγήκε, ταξίδεψε, διασκέδασε, γλέντησε, απόλαυσε όσα στερήθηκε , ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τις δυνατότητές του.
Όλα όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες επέφεραν αλλαγές στην κοινωνία μας.
Οι πληγές της πρώτης καραντίνας δεν έκλεισαν για πολλούς. Αυτούς που είδαν τις επιχειρήσεις τους να βουλιάζουν. Αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους. Αυτούς που νόσησαν από τον νέο ιό κι αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Οι μεν και οι δε. Η κοινωνική ανισότητα μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει.
Περιμένοντας με ανυπομονησία τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς , μας σταμάτησαν και πάλι. Ξανά στην αναμονή, με άγνωστο το τέλος. Άλλη μία στάση από την καθημερινότητα, από τη ζωή , από τα θέλω μας. Όλα αυτά για τα οποία όσο κι αν γκρινιάζουμε , δεν μπορούμε χωρίς να τα έχουμε γιατί είναι κομμάτι της ζωής μας. Την αγαπάμε την καθημερινότητά μας, κι ας μας κουράζει πολλές φορές.
Σταματήσαμε και πάλι , άλλοι φοβισμένοι, άλλοι αγανακτισμένοι, άλλοι θυμωμένοι κι άλλοι απλά υπομονετικοί. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από ειδήσεις. Ειδήσεις από παντού για την νέα πανδημία. Κρούσματα , νεκροί, νέα μέτρα, αριθμοί, εικόνες, νέοι κανόνες ζωής, νέες συνήθειες και τελικά μία νέα τάξη πραγμάτων έρχεται και θα μείνει. Σιγά σιγά αλλάζουν όλα και πρέπει να το αποδεχθούμε, αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Αλλάζει ο τρόπος ζωής και σκέψης, αλλάζουν τα μοντέλα εργασίας, αλλάζει η κοινωνία μας, θα αλλάξουμε κι εμείς.
Το ξέρουμε πως όταν κοπάσει αυτή η καταιγίδα τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Κάθε δυσκολία έχει το δικό της μάθημα , απαιτεί όμως υπομονή κι ο κόσμος κουράστηκε. Δεν αντέχει άλλη αναμονή κι άλλη στάση για να συνεχίσει να ζει. Φοβάται για το σήμερα και το αύριο κι έχει δίκιο. Για πολλούς αυτή η στάση μπορεί να είναι ευεργετική και ωφέλιμη , για κάποιους άλλους όμως καταστροφική. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από ουσιαστική βοήθεια γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε όλοι μας μέλη μιας τεράστιας αλυσίδας που λέγεται κοινωνία. Για να είναι δυνατή αυτή η αλυσίδα πρέπει όλοι οι κρίκοι να είναι δυνατοί και ενωμένοι μεταξύ τους. Έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά με ουσιαστικά αποτελέσματα κι όχι προσωρινές λύσεις βολέματος και ανακούφισης. Για την ώρα, δυστυχώς, στόχος είναι η κατσίκα του γείτονα…
