-Γιαννάκη τι θα ‘θελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
-Θα ‘θελα να γίνω Θεός!
-Τι;! Θεός; χαχαχα
Οι πρώτες σκέψεις μετά από αυτή την απάντηση ήταν, πως αν αυτή η κουβέντα είχε ειπωθεί πριν 2020 χρόνια, σίγουρα δε θα γλίτωνε τον λιθοβολισμό, τη σταύρωση. Αν είχε ειπωθεί κατά τον Μεσαίωνα, η πυρά θα ήταν βέβαιη και τέλος, αν το ξεστόμιζε στο πρόσφατο παρελθόν, ο αφορισμός θα ήταν αναπόφευκτος.
Πόσες φορές ρωτήσαμε σε παιδάκια, τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Και περιμένουμε,απλά η απάντησητους να αναφέρεται σε ένα επάγγελμα; Είμαστε τώρα παιδιά και μεγαλώνοντας γινόμαστε ένα επάγγελμα; Ο Κώστας-ο δάσκαλος, ο Δημήτρης-ο γιατρός κτλ.Το επάγγελμα μας, εύλογα, μας χαρακτηρίζει, είναι κάτι που ακολουθούμε, αφοσιωνόμαστε,αφιερώνουμε πολύ χρόνο απο τη ζωή μας αλλά πόσες φορές πέσαμε στην παγίδα το να γίνουμε το επάγγελμα μας;
Και πλέον χρησιμοποιούμε το ρήμα “είμαι” και όχι το ρήμα “κάνω”; Γινόμαστε το επάγγελμα μας, μπαίνουμε στον ρόλο του επιτάσσει η δουλειά μας, παύουμε να είμαστε εμείς. Κι αν μια δουλειά σε αναγκάζει να ‘χεις κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, οφείλεις να τα αποκτήσεις… Ένας πολιτικός πρέπει να έχει αυτό, αυτό, αυτό κι αυτό για 4 χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση. Πόσοι πολιτικοί δεν ενδύθηκαν τον ρόλο τους και ξέχασαν ποιοι είναι; Και, από την άλλη πλευρά, πώς μας κακοφαίνεται όταν κάποιος άνθρωπος ακολουθεί έναεπάγγελμα και η ζωή του δε συνάδει με το έργο του;
