Καλοκαίρι του 1981. Ετοιμάζομαι για τις σπουδές μου στη Θεσσαλονίκη και αρχές του καλοκαιριού συνοδευόμενος από τον πατέρα μου χτυπάμε την πόρτα της εβδομαδιαίας εφημερίδας της Κοζάνης ¨Ο Χρόνος¨. Ο Νίκος Κωσταρέλλας, λιγομίλητος πάντα, δέχεται να μου δώσει μια ευκαιρία να δοκιμάσω την τύχη μου ως δημοσιογράφος. Φρενάρει όπου χρειάζεται τον νεανικό μου ενθουσιασμό, διορθώνει τα πολλά λάθη μου και δημοσιεύει τα πρώτα μου κείμενα με το όνομα μου.
Ετοιμάζω την βαλίτσα μου για την Θεσσαλονίκη και την ώρα που πάω να τον αποχαιρετίσω σημειώνει σ’ ένα χαρτάκι ένα όνομα και μου το δίνει. “Θα πας εκεί. Είναι φίλος και συνεργάτης στην ΕΡΤ Βορείου Ελλάδος.” Το χαρτάκι γράφει Τάκης Χασήρ (Χασηρτζόγλου) και η διεύθυνση είναι Αριστοτέλους 4. Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία με πολλούς δημοσιογραφικούς σταθμούς.
Έκτοτε, πάντοτε ένιωθα μέλος της οικογένειας του ΧΡΟΝΟΥ, κι ας μην ξαναγύρισα ως συνεργάτης. Ενός ΧΡΟΝΟΥ που άλλαξε γραφεία, έγινε από εβδομαδιαία ημερήσια εφημερίδα και κατάφερε να διατηρήσει το στίγμα του και την ιδιαίτερη ταυτότητα του, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε που δεν ήταν λίγες και αμελητέες.
Τον κ. Νίκο τον είδα λίγες φορές από τότε. Μάθαινα τα νέα του και χαίρομαι πάντα που ο σπόρος (ή το σαράκι αν προτιμάτε) της δημοσιογραφίας που έριξε απέδωσε δύο καρπούς. Την Ιωάννα και τον Γιάννη. Παιδιά που μόλις τα γνωρίσεις καταλαβαίνεις αμέσως και την ποιότητα των γονιών που τα εξέθρεψαν. Του κ. Νίκου, που δυστυχώς μας άφησε, και της κ. Πόπης.
Λένε, και γω το πιστεύω, πως δεν χάνεσαι όταν οι άνθρωποι που μένουν πίσω σε κρατούν στην μνήμη και την καρδιά τους, όχι μόνο οι οικείοι σου, αλλά και αυτοί που σε γνώρισαν. Δεν ξέρω, λοιπόν, πόσοι γνώρισαν από κοντά τον κ. Νίκο, μπορώ όμως να πω πως θα τον θυμούνται πολλοί, πάρα πολλοί, χάρη στο αποτύπωμα που άφησε τόσο στο δημοσιογραφικό χώρο όσο και στον τόπο μας. Γιατί, πιστός πάντα στις δικές του αξίες, υποστήριξε με συνέπεια και πάθος, και εμμονή θα μπορούσε να πει κανείς, αυτά που έκρινε πως θα ωφελούσαν τον τόπο. Σε κάποια δικαιώθηκε. Σε άλλα, ίσως, όχι. Σημασία έχει πως έβαζε την υπογραφή του σε ό,τι υποστήριζε με παρρησία και εξέφραζε την άποψη του με την οποία μπορεί να διαφωνούσες, αλλά που σε καμία περίπτωση δεν προσπερνούσες χωρίς πρώτα να την αξιολογήσεις και να την εκτιμήσεις. Κι αυτό από μόνο του, νομίζω πως, λέει πολλά για τον κ. Νίκο.
Λυπάμαι πολύ για την απώλεια του και οι οικείοι του σίγουρα ξέρουν πόσο. Αισθάνομαι όμως και τυχερός που τον γνώρισα. Εκείνο το χαρτάκι που μου ‘δωσε δεν με σύστησε απλώς στον τότε δημοσιογραφικό κόσμο της Θεσσαλονίκης. Ήταν το εισιτήριο για να μπω σε μια τάξη δημοσιογράφων που με δίδαξαν πολλά και με βοήθησαν να δω τον κόσμο καλύτερα.
κ. Νίκο καλό σας ταξίδι και εύχομαι οι νέοι άνθρωποι που θα θελήσουν να μπουν στον δύσκολο και απαιτητικό χώρο της δημοσιογραφίας να σταθούν τυχεροί και να συναντήσουν τον δικό τους κ. Νίκο.
