-Θα φύγω, είπε ένα πρωινό μια λέξη, ουφ, βαρέθηκα στη γειτονιά του άλφα
-Τρελάθηκες; τη μάλωσαν οι γείτονες, για σοβαρέψου λίγο, η θέση είναι εδώ, μαζί μας…
Αυτά κι άλλα πολλά της έλεγαν
Μα εκείνη έκανε πως δεν άκουσε
Φόρεσε τα καλά της και μια και δυο ξεκίνησε
-Γύρνα πίσω, α γ α π ώ έεει… γύρνα πίσω
Ήταν η λέξη ΑΓΑΠΩ.
Μεσάνυχτα και κάτι γλίστρησε αθόρυβη στη γειτονιά του βήτα
Βάσανα, βογκητά, βουή εδώ,
Της μαύρισε η καρδιά στη γειτονιά του βήτα
Άνοιξε βήμα και τσουπ…
Να’τηνε στη γειτονιά του γάμα
Ούτε κι εδώ της άρεσε
Στη γειτονιά του δέλτα ξάπλωσε αποσταμένη στον ίσκιο κάποιου δέντρου
Είπε να ονειρευτεί και ονειρεύτηκε να σεργιανούνε με πανσέληνο σ” ένα λιβάδι ασημί
Κι ήταν καλό σημάδι
Κολύμπησε στη θάλασσα του θήτα ύστερα
Και μάζεψε μια αγκαλιά λουλούδια στου λάμδα τα λιβάδια
Αύγουστος μήνας κι άνθησαν στο πέρασμά της τα λουλούδια
Κι ήταν κι αυτό καλό σημάδι
Μια αγκαλιά λουλούδια… «Σε ποιον να τα χαρίσω;» συλλογίστηκε, «μια αγκαλιά λουλούδια και δεν έχω κανέναν»
Τότε κατάλαβε, πρώτη φορά, πως ήταν μόνη,
Πως μοναξιά, ίσως, πήγαινε να πει να τριγυρνάς δίχως σκοπό με μια αγκαλιά λουλούδια
Μπαινόβγαινε ανόρεχτα στις γειτονιές τώρα
Απ” όπου πέρναγε «μείνε μαζί μας, αγαπώ», της έλεγαν
Μια λέξη της ψιθύρισε «α γ α π ώ σε θέλω»
«κοίταξέ με, αγαπώ» της λέει η μια άλλη
Μα το α γ α π ώ ήταν αλλού,
Μόνο σκεφτότανε πώς θα τη βρει τη λέξη που της ταίριαζε,
Κι όταν την έβρισκε, αν την έβρισκε, αλήθεια πώς θα καταλάβαινε πώς ήταν αυτή και όχι άλλη;
Έπρεπε να τα συναντήσει πριν μαραθούνε τα λουλούδια
Έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε
Μια νύχτα που έσταζε φεγγαρόφωτο ξεστράτισε στη γειτονία του σίγμα
Κάτι της έλεγε: εδώ, εδώ…
Και ξαφνικά άρχισε η καρδιά της να χορεύει μ” ένα γλυκό ρυθμό κάτι σαν θρόισμα μαζί και φλοίσβος
Ήταν μια λέξη τόση δα, και το “νιωσε αμέσως πως αυτή ζητούσε μόνο αυτή
-Πώς σε λένε;
-Σε.
-Σκέτο Σ ε;
-Ναι, σκέτο. Και σένα;
-Α Γ Α Π Ω.
Με μια υπόκλιση της γέμισε την αγκαλιά λουλούδια…
Κι εκείνη, με φωνή που λίγο έλειψε να σβήσει, τη ρώτησε
-Και γιατί διάλεξες εμένα;
-Γιατί είσαι συ, γιατί “μαι εγώ, γι” αυτό
Γι’ αυτό, λοιπόν τη μια νύχτα ήρθανε κοντά, την άλλη ακόμη πιο κοντά, την τρίτη γίναν ένα και μείναν έτσι
Μοιράζονταν στα δύο ένα πορτοκάλι, ένα κρουασάν, κι ένα φαρφουρένιο γέλιο μοιράζονταν στα δύο, φορούσανε το ίδιο κόκκινο πουλόβερ
Κι ένα σωρό άλλα πράγματα
Κι ένα πρωί, χαράματα, τρυπώσανε στη γειτονιά του δέλτα να σβήσουνε το δεν!
Περνώντας απ” το λάμδα μουτζούρωσαν στα γρήγορα το λίγο και πήρανε μαζί τους το πολύ, το πάντα!
Ύστερα, ζωγράφισαν ένα μεγάλο θαύμα θαυμαστικό, το φούσκωσαν σαν αερόστατο και ταξιδεύουν από τότε σ’ ερωτικές ιστοριούλεςΜια ερωτική ιστοριούλα με καλό τέλος – Χρήστος Μπουλώτης
Aν και η ερώτηση είναι μια και καθολική οι απαντήσεις είναι πολλές και διαφορετικές. Για κάποιον η σχέση συμβολίζει τη συνύπαρξη, το δυο, το μαζί, το β ’πληθυντικό. Άλλοτε οι άνθρωποι γράφουν ρομαντικά για τις σχέσεις, άλλοτε κυνικά, άλλοτε ρεαλιστικά και άλλοτε ουτοπικά.
Εμείς ρωτήσαμε τρεις ανθρώπους και πήραμε τρεις διαφορετικές απαντήσεις.
Το ερώτημα όμως, θα συνεχίσει να μας απασχολεί, γιατί ο άνθρωπος και τα δεδομένα αλλάζουν και η εποχή τρέχει κατοστάρι.
Της Βασιλικής Β.
Να γράψουμε, λέει, για τις σχέσεις των ανθρώπων τις ερωτικές. Εννοεί μάλλον αυτές που ξεκινάνε με ένα βλέμμα ή μια αλλαγή στη φωνή. Που θες ο άλλος να σε προσέξει και να σε θεωρήσει ξεχωριστό, αμέσως αν γίνεται. Που αρχίζεις να φτιάχνεις τον εαυτό σου μέσα έξω για να αρέσεις. Ντύνεσαι, στολίζεσαι, σε πιάνουν οι καλοσύνες και στέλνεις μηνύματα να δεις πως είναι, να πεις ότι «σε σκέφτομαι..», χαμογελάς πάντα όταν πετυχαίνει ο ένας τον άλλο, γλυκαίνεις φωνή και διαλέγεις μόνο λέξεις όμορφες. Που βγαίνεις και παρουσιάζεις τη ζωή σου όμορφα, όχι ότι λες ψέματα αλλά ακόμα και στα λιγότερο ανάλαφρα που μπορεί να συζητήσεις βάζεις ένα μάθημα ζωής από δίπλα. Και φτιάχνεις έτσι την εικόνα του ανθρώπου που του αρέσει να εξελίσσεται και να «μεγαλώνει» παραμένοντας παιδί, γιατί ξέρεις ότι αυτό γοητεύει, γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να σταθούν δίπλα στη χαρά. Που ξαφνικά βρίσκεις μέσα σου όλη την ενέργεια που υπάρχει στον δικό μας κόσμο και σε όσους δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει, για να μπορείς να βρίσκεστε και να ξαναβρίσκεστε και να κάνετε πράγματα και να ξαναβρίσκεστε μέχρι να πιστέψετε ότι βρεθήκατε, επιτέλους. Που σιγά σιγά η ενέργεια αυτή μετουσιώνεται σε λέξεις και φράσεις που δεν ήξερες πριν από αυτό τον άνθρωπο, όπως μαζί, αλήθεια, αγγίζω, φροντίζω, εμπιστεύομαι, αφήνομαι, αγαπάω εσένα άρα αγαπάω εμένα, αγαπάω εμάς, αγαπάω τώρα άρα αγαπάω για πάντα, αγαπιέμαι τώρα άρα θα υπάρχω πάντα.
Να γράψουμε, λέει, για τις σχέσεις των ανθρώπων τις ερωτικές. Αυτές που μπαίνεις σαν παιδί και θες οι ανάγκες σου να φροντίζονται όπως των μικρών παιδιών με φιλιά, αγκαλιές και σοκολάτες και φτάνεις να γίνεσαι θεός που όλα τα χωρά και όλα τα μπορεί. Που σε όλη την πορεία τους ο ένας είναι για τον άλλο καθρέφτης καθαρός και δρόμος καινούριος, ίσως τρομακτικός, ίσως γοητευτικός αλλά πάντα με συνταξιδιώτη.
Να γράψουμε, λέει, για τις σχέσεις των ανθρώπων τις ερωτικές. Να μπούνε στο χαρτί δίπλα δίπλα ο άνθρωπος και ο έρωτας, να σταθούν αντίκρυ να κοιταχτούν, να πιαστούν σε χορό απελευθερωτικό, να μας δώσουν έτσι την μόνη εικόνα που τους πρέπει: άνθρωπος και έρωτας σε μια αγκαλιά αιώνια.
Της Κ.
Στην ερώτηση τι σημαίνει σχέση για εμένα σήμερα σε 300 λέξεις μου μοιάζει αδύνατο να απαντήσω…
Γιατί σχέση δεν είναι μόνο το κοινό σήμερα δυο ανθρώπων. Είναι το παρελθόν που πέρασαν χώρια, κάθε τι που σμίλεψε τους χαρακτήρες τους ώστε να ταιριάξουν όταν συναντήθηκαν. Κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση που οδήγησε στην συγκυρία του έρωτά τους.
Γιατί σχέση δεν είναι μόνο ο έρωτας δυο ανθρώπων. Είναι η ανάγκη για υπομονή ώσπου να συγχρονιστούν οι επιθυμίες τους. Αφήνοντας στην άκρη τον εγωισμό, όχι γιατί απλά το θέλεις, αλλά επειδή αυτό σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα. Όχι γιατί έτσι πρέπει, αλλά επειδή αυτό έχει ανάγκη το ταίρι σου.
Γιατί σχέση δεν είναι μόνο δυο άνθρωποι που έτυχε να ταιριάξουν ερωτικά. Είναι δυο άνθρωποι που μοιράστηκαν τα μυστικά τους, τις χαρές και τα ζόρια τους, τα όνειρα και την καθημερινότητά τους, που έγιναν φίλοι και αγαπήθηκαν. Πέρα από το χρώμα των ματιών τους ή τις αναλογίες του σώματός τους. Πέρα από τις ομοιότητες ή τις διαφορές τους. Πέρα και από που ξεκίνησαν ή που σχεδίαζαν να καταλήξουν.
Γιατί σχέση δεν είναι το πού θα πας, αλλά το πώς θα πάτε. Με σιωπές που δεν είναι αμήχανες, με αυθόρμητα χαμόγελα, με αβίαστο πάθος, με κοινά όνειρα.
Πράγματα που αισθάνεσαι πως νιώθεις για πρώτη φορά και ταυτόχρονα είναι σαν να τα είχες εκεί δίπλα σου από πάντα..
Του Γιώργου Π.
Άντρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη … μια φράση που προσπαθεί να αποδείξει ποσό διαφορετική είναι η συμπεριφορά και οι αντιλήψεις των δυο φύλων. Τι γίνεται όμως όταν οι δυο κόσμοι αυτοί ενώνονται σήμερα! Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με διαφορετικές αντιλήψεις από ότι οι ίδιοι είχαν γαλουχηθεί και φαίνονται πιο ώριμοι απέναντι στις ιδέες της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ωστόσο, ενώ όλοι μας έχουμε μια πλήρη γνώση στο πως μπορούμε να χτίσουμε αμοιβαίες , υγιείς και σταθερές σχέσεις και φαίνεται πολύ εύκολο να την διδάξουμε στις επόμενες γενεές, στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να εφαρμόσουμε αυτή τη γνώση στην πράξη.
Η αλήθεια είναι ότι πιστεύουμε ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και διαφέρουμε πολύ από τους ανθρώπους των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά παραμένουμε ίδιοι και απαράλλαχτοι στην συμπεριφορά, απλά αλλάξαμε τα μέσα με αποτέλεσμα οι σχέσεις μας να είναι τελείως κενές. Οι άντρες προσπαθούμε να χτίζουμε αληθινές σχέσεις με το αντίθετο φύλο αλλά δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανταγωνιστική πλευρά μας που δεν είναι άλλη από το να αποδείξουμε ποσό καλοί θηρευτές είμαστε. Οι γυναίκες πάλι πιστεύουν ότι ο ρόλος του θηράματος δεν τους ταιριάζει και θεωρητικά πιστεύουν πως δεν ισχύει αλλά, στην πραγματικότητα αυτό που αναζητούν είναι να προκαλέσουν τον θηρευτή να τις κυνηγήσει. Οι ίδιες θέλουν να χτίσουν υγιής σχέσεις όχι πάντα με ένα πριγκιπόπουλο αλλά με αρσενικά που μπορούν να επιβληθούν και είναι ισχυρά.
Συμπερασματικά λοιπόν, κανείς θα έλεγε πως αφού και τα δυο φύλλα έχουν στόχο τη δημιουργία αληθινών και υγιών σχέσεων τότε θα έπρεπε να το πετυχαίνουν. Η αλήθεια όμως, είναι κάπως διαφορετική. Εφόσον βρεθούν τα ιδανικά ζεύγη θηρευτή – θηράματος αρχίζει αυτό που λέμε σχέση . Ο ένας προσπαθεί να επιβάλει τη δίκη του στάση ζωής στον άλλον, ενώ η κτητικότατα βρίσκεται στο 1000% και όλα περιβάλλονται από μια υπερβολή. Αυτό άλλωστε είναι το πρώτο στάδιο που θέλουμε όλοι να ζήσουμε και το ονομάζουμε έρωτα .
Έπειτα έρχεται μια ισορροπία και όλα οδηγούν σε μια άλλη γκάμα ισχυρών συναισθημάτων και δεσμών που εμπεριέχονται στον όρο αγάπη . Σε αυτό το σημείο είναι που δημιουργούνται τα περισσότερα προβλήματα. Όποιον άνθρωπο και να ρωτήσεις για το τι θέλει από το άλλο φύλο στη ζωή του, θα σου απαντήσει ότι θέλει να ερωτευτεί και να φτάσει στο υπέρτατο συναίσθημα να αγαπήσει και να αγαπηθεί . Έτσι λοιπόν, όταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο ανεξαρτήτως φύλου έχουμε μια έπαρση. Δηλαδή φτάσαμε σε αυτό που θέλουμε και δεν είναι καθόλου αρκετό. Θέλουμε κάτι πιο έντονο αλλά συγχρόνως θέλουμε και τη σταθερότητα που ήδη έχουμε εξασφαλίσει. Έτσι, δημιουργούνται δυο τύποι σχέσεων. Στις σχέσεις που θα εξελιχθούν, οι άνθρωποί θα αντιμετωπίσουν αυτή τους την έπαρση και τις ανασφάλειες που τυχόν θα δημιουργηθούν , θα αγωνιστούν με ειλικρίνεια και θα συντηρήσουν και θα εξελίξουν την ανέγερση αυτού του κτίσματος που λέγεται σχέση .
Μια όμως, κατά γενική ομολογία μεγάλη μερίδα ανθρώπων, θα ηττηθεί από αυτή την έπαρση και θα συνεχίσει να κρατάει τη σχέση που του εξασφαλίζει την σταθερότητα. Η σχέση αυτή όμως, θα στηρίζεται στο ψέμα, ενώ τα μέσα κοινωνική δικτύωσης θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την απόλυτη εχεμύθεια την οποία χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να δημιουργήσει οτιδήποτε παράλληλο χωρίς κανένα πρόβλημα. Η επικοινωνία μεταξύ τους θα είναι φαινομενικά καλή αλλά στην πραγματικότητα ανύπαρκτη. Με αυτό το τρόπο υποστηρίζουν και αποδεικνύουν ότι η σχέση τους είναι υγιής και σταθερή αφού, η εικόνα τους ταιριάζει με αυτή που απαιτούν τα κοινωνικά πρότυπα.
Στην πραγματικότητα όμως, αυτό το περιτύλιγμα κρύβει από μέσα του κάτι σάπιο, που το τυλίγουν κάθε μέρα πιο καλά για να μην αποκαλυφθεί. Τέλος, αυτού του τύπου οι σχέσεις ή συνεχίζουν να υπάρχουν με αυτό τον τρόπο και την δίνουν την ψευδαίσθηση της ευτυχίας ή αφήνουν το παλιό και ανακυκλώνουν από την αρχή το ίδιο μοτίβο απλά αλλάζοντας το πρόσωπο με το οποίο θα συνάψουν σχέση δημιουργώντας το σύνδρομο της μαϊμούς…. Αφήνω το παλιό μου κλαδί όταν έχω πιάσει καλά το καινούργιο.
