Μπαμπά, μαμά, θέλω να φύγω από το σπίτι

Έρχεται η στιγμή που η σκέψη του να φύγεις από το σπίτι σου τριβελίζει συνέχεια το μυαλό. Κοιμάσαι και ξυπνάς έχοντας μόνο αυτό στη σκέψη σου. Οι φασαρίες, οι φωνές των γονιών, ο τρόπος που παραβιάζουν τον προσωπικό σου χώρο (το δωμάτιό σου), το κάθε τι που θα κάνουν γίνεται τόσο εκνευριστικό κομμάτι μέσα στην καθημερινότητά σου και κάποια στιγμή η αγανάκτηση σου χτυπάει την πόρτα και σε κάνει να θέλεις να ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού και να φύγεις. Βέβαια, εμείς καλά τα λέμε όλα αυτά, αλλά υπάρχει μία δυσκολία. Το budget σου δεν μπορεί να σηκώσει μία τέτοια κίνηση και αναγκάζεσαι να κάνεις αυτή τη συζήτηση με τους γονείς σου. Κι εκεί ξεκινάει το πρώτο κομμάτι της όλης ιστορίας. Ο μπαμπάς αρχίζει να φωνάζει και με μία καταπληκτική ειρωνεία, ολοκληρώνει τον μονόλογό του με την υπέροχη ατάκα «Μια χαρά σπίτι έχουμε, να κάτσεις εδώ που είσαι» ή το άλλο που συνηθίζεται «Να είχες δουλειά και με τον δικό σου μισθό εφόσον μπορούσες να έκανες ό,τι ήθελες». Η μαμά από την άλλη «Γιατί παιδί μου; Τι σου κάναμε εμείς και θες να φύγεις από το σπίτι σου;» και γενικά μετά τη βόμβα που πέταξες να επικρατεί μία παράνοια. Είναι λες και εξαπόλυσες όλα τα δεινά που θα μπορούσαν να σας τύχουν στο σπίτι κι εσύ να είσαι σε μία κατάσταση του ότι απλά θέλεις πλέον τον δικό σου προσωπικό χώρο και τίποτα παραπάνω. Μετά από επικούς καβγάδες και πολλές συζητήσεις φτάνετε και στο σημείο του να σου λένε «Εντάξει παιδί μου, μπορείς να κάνεις την κίνηση αυτή και να μείνεις μόνος/μόνη σου. Εμείς θα σε βοηθήσουμε όσο μπορούμε». Σε κατακλύζει μία συγκίνηση, χαρά, ανακούφιση…Ένας υπέροχος ενθουσιασμός που θα κάνεις ένα ακόμη βήμα στη ζωή σου. Ξεκινάς μία νέα εμπειρία που ελπίζεις να είναι από τις καλύτερες που θα ζήσεις.
Και έρχεται η μέρα που τελικά ετοιμάζεις τα πράγματά σου για να φύγεις. Αγκαλιές, φιλιά και ξαφνικά υπάρχει και ένα καμάρωμα από τους γονείς οι οποίοι γκρίνιαζαν για το πως θα φύγεις και που θα πας. Σου δίνουν και την ευχή τους για την νέα σου αρχή και πας στο καλό!
Τι να πεις; Άβυσσος η ψυχή των γονέων αλλά τους αγαπάμε όπως και να έχει.