Σε όλες τις ψυχαναλύσεις των γυναικών συναντάμε απαραίτητα μια περίοδο όπου εμφανίζεται μια φθονερή επιθυμία απέναντι στο ανδρικό σεξουαλικό όργανο και τα συμβολικά του ισοδύναμα.
Σε ορισμένες γυναίκες ο φθόνος του πέους εμφανίζεται επεισοδιακά και σε άλλες αποτελεί το επίκεντρο της θεραπείας.
Η υπερβολική επιθυμία να κατέχει αυτό, που της στέρησε η μοίρα ή η «μητέρα», εκφράζει ένα θεμελιώδες αίσθημα ανικανοποίητου, που πολλοί το αποδίδουν στη γυναικεία φύση.
Ζήλεια και διεκδίκηση, πείσμα και απελπισία, αναστολή και άγχος, θαυμασμός και εξιδανίκευση, εσωτερικό κενό και κατάθλιψη, είναι συμπτώματα, που πηγάζουν από αυτήν την έλλειψη.
Ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα μόνο η γυναίκα ανάγει αυτήν την έλλειψη στο φύλο της. «Συμβαίνει επειδή είμαι γυναίκα».
Με αυτό υπονοεί ότι δεν έχω πέος και αυτό φταίει για την αδυναμία μου, την αδράνειά μου, την έλλειψη ευφυΐας, την εξάρτησή μου δηλαδή για τις αρρώστιες μου.
«Σε τελευταία ανάλυση όλες οι γυναίκες είναι σαν εμένα και οι άνδρες είναι αυτοί, που κατέχουν όλα τα προσόντα, που κάνουν τους ανθρώπους αγαπητούς και αξιοζήλευτους».
Μπορούμε άραγε να κατανοήσουμε στη γυναίκα, μια τόσο ριζική υποτίμηση του ίδιου της του φύλου;
Έχει άραγε τις ρίζες της σε μια βιολογική κατωτερότητα;
Στη θεωρία του Freud, το παιδί αναγνωρίζει αρχικά μόνο ένα φύλο, το ανδρικό, επομένως κατανοούμε το ζηλόφθονο πείσμα του κοριτσιού επειδή το στερείται και ως ψυχαναλυτές είναι μάταιο να προσπαθούμε να κάνουμε τους αναλυόμενους να παραιτηθούν από την παιδική τους επιθυμία να αποκτήσουν πέος.
«Για ποιο λόγο να συνεχίσω την ανάλυση αφού δε μπορείτε να μου δώσετε Αυτό;» καταλαβαίνουμε την απελπισία της αναλυόμενης η οποία καλείται να παραιτηθεί από μια επιθυμία, που της φαινόταν τόσο πολύτιμη.
Και πάλι ο Freud υπήρξε ο πρώτος, που ομολόγησε ότι δεν είναι δουλειά του ψυχαναλυτή να εκθειάζει το πένθος μιας επιθυμίας οποιαδήποτε και αν είναι.
Μια επιθυμία μπορεί κάποτε να ικανοποιηθεί, ένας φθόνος όμως, ποτέ…..
Ο φθόνος δε μπορεί να γεννήσει παρά μόνο φθόνο και καταστροφή.
Διαπιστώνουμε τις λεγόμενες «φαλλικές» τάσεις ορισμένων γυναικών οι οποίες μιμούμενες το άλλο φύλο, τουλάχιστον σύμφωνα με την εικόνα, που έχουν πλάσει για αυτό, κατασκευάζουν ένα εύθραυστο οικοδόμημα, που δεν προστατεύει παρά μόνο το κενό, το άγχος και την αποστέρηση.
Δε νομιμοποιούμε το φθόνο του πέους διότι είναι ένας σίγουρος τρόπος να αποτύχει η ψυχανάλυση.
Να σημειώσουμε ότι σε αυτό το άρθρο για το φθόνο του πέους δεν έχουμε να κάνουμε με το ίδιο το πέος.
Αυτό το «μερικό αντικείμενο» θα εμφανιστεί ως μια ad hoc επινόηση για να κρύψει μια επιθυμία, σαν ένα τεχνητό εμπόδιο, που παρεμβάλλεται στην πορεία της ανακάλυψης του εαυτού μας μέσω της απελευθέρωσης των ανεσταλμένων πράξεων.
Για τον αναλυτή ο φθόνος του πέους δεν είναι το σύμπτωμα μιας αρρώστιας αλλά μιας ορισμένης κατάστασης της επιθυμίας, που παραμένει ανεκπλήρωτη εξαιτίας των συγκρούσεων που γεννά.
Ο φθόνος του πέους θα εξαφανιστεί την ημέρα, που θα πάψει να υπάρχει η οδυνηρή κατάσταση της έλλειψης, που τον προκάλεσε.
Ο Freud πίστευε πως η ανακάλυψη του φύλου του αγοριού από το κορίτσι αποτελούσε επαρκή λόγο για να προκαλέσει το φθόνο και συνακόλουθα το μίσος απέναντι στη μητέρα, η οποία σύμφωνα με την υπόθεση του κοριτσιού, ήταν υπεύθυνη για την κατάσταση του «ευνουχισμού» του.
Ποια είναι όμως η γόνιμη στιγμή όπου πρέπει να συμβεί αυτή η εμπειρία ώστε να καταλήξει σε ένα φθόνο, που θα παραμείνει αμείωτος σε όλη τη ζωή;
Διότι δεν συναντάμε, παρά μόνο αυτό, που είμαστε έτοιμοι να συναντήσουμε.
«Η πολική αρκούδα και η φάλαινα δε μπορούν να συναντηθούν γιατί καθένα από αυτά τα ζώα είναι φυλακισμένα στο δικό του στοιχείο….
Δε μπορούν να συναντηθούν».
Αφού υπάρχει μια δυναμική συνάντηση αγοριού και κοριτσιού σημαίνει πως δεν είναι διαφορετικά όντα, αλλά όμοια, σημαδεμένα από το φύλο τους.
Όταν η μικρή κοπέλα λέει: η μητέρα δεν μου έδωσε Αυτό και για αυτό τη μισώ, εκφράζει το μίσος της χωρίς να το εξηγεί.
Αυτό το γεγονός θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και εξιδανίκευση του πέους διότι πολλές γυναίκες φαντάζονται ένα ανδρικό όργανο προικισμένο με υπερβολικές ιδιότητες: ατελείωτη δύναμη, καλή ή κακή, που εξασφαλίζει στον κάτοχό του, απόλυτη ασφάλεια και ελευθερία, ανοσία απέναντι στο άγχος και την ενοχή και το οποίο παρέχει ηδονή, αγάπη και πραγματοποιεί όλες τις ελπίδες.
Ο φθόνος του πέους είναι πάντα φθόνος ενός εξιδανικευμένου πέους.
Είναι αδιανόητο να μετατρέπεται ο φθόνος του πέους σε επιθυμία απόκτησης παιδιού.
Εάν για κάποιες γυναίκες, το παιδί έρχεται να παίξει το ρόλο του επιθυμητού πέους – αντικειμένου και να προσφέρει μια πληρότητα που ως τότε έλειπε, πως θα γίνει αποδεκτή η εξέλιξή του, η ανάπτυξή του σύμφωνα με τους δικούς του επιθυμητούς στόχους και πως είναι δυνατόν να το ενθαρρύνει η Μητέρα, η οποία χωρίς το παιδί θα κατακλυζόταν από πικρία και φθόνο;
Μια παρόμοια Μητέρα εύχεται μόνο ένα πράγμα: να διατηρήσει το παιδί – πέος ως αιώνιο εξάρτημα, απατηλή εγγύηση της πληρότητάς της.
Εφόσον παρεμποδίζεται ο δρόμος προς τον Πατέρα, η σχέση εξάρτησης από τη Μητέρα διαιωνίζεται. Το κοριτσάκι θα ζήσει το αδιέξοδο δίλημμα: να ταυτιστεί με μια μητέρα, που δεν έχει αξίες, η οποία είναι επικίνδυνα επιθετική και έχει ανάγκη να συμπληρώσει τον εαυτό της κατέχοντας το κορίτσι ή να παραμείνει ευτελής απόφυση ενός ελλειμματικού σώματος.
Η γυναίκα κινδυνεύει να επαναλάβει αυτές τις δυο σχέσεις με τον σύντροφό της.
Με την ψυχανάλυση πρόκειται να αποκτήσει αυτό, που μπορεί να ανοίξει τον μαγικό κύκλο του ΕΙΝΑΙ και του ΕΧΕΙΝ.
Με αυτόν τον τρόπο δεν θα εξιδανικεύει πλέον το πέος αλλά θα γνωρίσει το σώμα της, θα απωθήσει τις ενοχές του αυνανισμού και των φαντασιώσεων και αυτό συνεπάγεται απελευθέρωση των δυνάμεων του φύλου της.
Ο ολοκληρωμένος άνδρας δεν επιθυμεί σχέση κυριαρχίας.
Τι ενδιαφέρον βρίσκει άραγε κάποιος, που υποτάσσει στην κυριαρχία του τη γυναίκα, ενώ με τη βοήθειά της θα μπορούσε να κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του και να τον κατανοήσει και εκείνη, ώστε να νιώθει πλήρης μέσα στη δημιουργικότητά της;
ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΙ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ ΤΟΥ ΠΕΟΥΣ
Ο βιβλικός μύθος του πρώτου ζεύγους αποτελεί μια εύγλωττη απεικόνιση αυτού του προβλήματος, που αποδεικνύεται πως είναι τόσο παλιό όσο και ο κόσμος.
Η Εύα κομμάτι του Αδάμ, αναπαριστά ότι αρνείται ο Αδάμ στον εαυτό του.
Θα της καταλογίσουν το προπατορικό αμάρτημα και έτσι ο άνδρας θα αποποιηθεί την πλήρη υπευθυνότητα.
Η Εύα αν παραβίαζε τη θεϊκή απαγόρευση θα ευνούχιζε τον Ουράνιο Πατέρα. Και το έκανε…..!!!!!!!
Ευνούχισε τον ουράνιο Πατέρα, μη ακολουθώντας την εντολή του.
Γι αυτό θα πρέπει να υποκύψει σε μια διπλή ενοχή: τη δική της καθώς και την ενοχή του άνδρα, που έχει προβληθεί πάνω της.
Θα είναι υποταγμένη σε μια διπλή δουλεία, απέναντι στον Θεό (ευνουχισμένο Πατέρα) και τον σύζυγο Αδάμ (Μητέρα, που δεν πρέπει να ευνουχιστεί).
Θα ζήσει εχθρευόμενη το φίδι (πέος). Αυτή είναι η θεϊκή εντολή, που βάζει τις βάσεις για το φθόνο του πέους.
Η Εύα, κομμάτι του Αδάμ αποτελεί συγχρόνως το «πράγμα» του, τη δούλη του και το γνώρισμά του, αναγκασμένη να ζήσει υπακούοντας όχι ένα σύντροφο του αντίθετου φύλου αλλά ένα τυρρανικό μητρικό μορφοείδωλο (imago).
Ευτυχώς η ψυχανάλυση έχει απελευθερωθεί από την φαλλοκεντρική προκατάληψη, που είναι παλιά όσο η ανθρωπότητα.
Ο φθόνος του πέους είναι κατά βάθος η συμβολική έκφραση μιας άλλης επιθυμίας.
Η γυναίκα δε θέλει να είναι άνδρας αλλά να απαλλαγεί από τη μητέρα της και να γίνει μια πλήρης, αυτόνομη γυναίκα.
Τελικά πόση αγάπη ξοδεύουμε για να καταφέρουμε να αγαπηθούμε;
