Ένα μικρό σημαδάκι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σε αναγκάζει να δεις τον κόσμο μέσα από αυτό. Ακόμα και η αναμονή στα φανάρια σου αφήνει χρόνο να ανακαλύψεις λίγο ακόμα τον μικρόκοσμο αυτόν που μοιάζει όλο και πιο ίδιος με το πέρασμα του χρόνου. Πόσα ανεκπλήρωτα όνειρα, πόσα δεν τολμήσαμε τελικά; Ένα τεράστιο «Αν» στροβιλίζει στο μυαλό και φτιάχνει πιθανά σενάρια…Πως θα ήταν η ζωή αν …Τώρα ίσως να μιλούσαμε ακόμα αν…Θα ήμουν αλλιώς αν… Όλα θα ήταν αλλιώς αν… Ρουτίνα, ίδιοι δρόμοι, αδιέξοδα, υποχρεώσεις, ίδιοι και απαράλλαχτοι άνθρωποι και όλα αυτά που ορκιζόμασταν πως δε θα κάνουμε, γιατί δεν ήμασταν ίδιοι με τους άλλους…
Κάθε μέρα ακολουθείς το ίδιο πιστό πρόγραμμα, η ίδια απάντηση στην ερώτηση τι κάνεις; Δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά. Πόση μιζέρια και θλίψη μπορεί να χωρέσει σε μία απάντηση; Άδειες απαντήσεις σε γεμάτες νόημα ερωτήσεις. Άδειασαν οι άνθρωποι και έχουν και αυτοί το ίδιο σημάδι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου τους. Αυτός ο μικρόκοσμος αρχίζει και μεγαλώνει επικίνδυνα και αρχίζει και στριμώχνεται στους τσιμεντένιους τοίχους. Τώρα είναι αργά! Όνειρο απατηλό! Ακατόρθωτο για μένα! Αποκλείεται! Ούτε καν! Φράσεις που αποκλείουν οποιαδήποτε αλλαγή, που κλείνουν παράθυρα για να μην μπει ούτε ηλιαχτίδα. Πότε δεν είναι αργά για ένα καλό πλύσιμο του παρμπρίζ που θα τα βλέπεις όλα πεντακάθαρα ακόμα και αν το σημάδι μείνει εκεί θα μάθεις να βλέπεις τα πράγματα ακόμα και με μια μικρή κουκκίδα πάνω τους. Ακόμα και σημαδεμένα. Οι γκρι τοίχοι εύκολα γίνονται άσπροι αρκεί να είσαι διαθέσιμος να τους βάψεις με χρώμα. Να ξεχνάς τα παράθυρα ανοιχτά για να κάνει ρεύμα και αν μετακινεί η δύναμη του αέρα τα μικροπράγματα σου, ακόμα και αν τα σπάσει στο πάτωμα να χαμογελάς και να τα αντικαταστείς με καινούργια.
Τη φράση «θα τα παρατήσω όλα και θα φύγω», μην την αγνοήσεις, μην προσποιηθείς πως τάχα δεν την εννοούσες, να το κάνεις λίγη τόλμη, πολύ θάρρος, ελάχιστη αποφασιστικότητα και μπόλικη αισιοδοξία χρειάζεται για να τα καταφέρεις. Την ζωή μας την αλλάζουμε εμείς, όταν είμαστε σίγουροι πως θέλουμε πραγματικά τότε μόνο μπορούμε να την αλλάξουμε. Μα, η ευτυχία είναι υπόθεση προσωπική. Είναι ένα βαλς, που προκύπτει ξαφνικά και αναπάντεχα. Εκεί που κάνεις κατάκοπος τις τελευταίες δουλειές της ημέρας για να σε βρει η επόμενη λιγότερο αγχωμένο και κουρασμένο.
Παράτα τα θα τα κάνεις αύριο!
Αποκλείεται!
Άστα και έλα να χορέψουμε…Να έτσι! Ένα βαλς!
Τρελάθηκες;
Πάψε και ακολούθα τα βήματα μου… Μουρμούρισε την μουσική.
Το πρώτο βαλς κουρασμένο μεν, αξέχαστο δε…
Και ο μικρόκοσμος, ο κόσμος μας, ο δικός μας κόσμος έγινε χορός. Ένα βαλς της στιγμής, που κρατά τόσο όσο η ευτυχία στον κόσμο τούτο.
