Τι γίνεται όταν η μικρή αδερφή κλαίει και θέλει τη μαμά; Τι γίνεται όταν η μεγάλη γιαγιά δε σε φωνάζει με το όνομά σου αλλά «αγοράκι» ή «κοριτσάκι»; Τι γίνεται όταν δε θυμάται να πιει νερό ή όταν δε βρίσκει το μπάνιο; «Συμβαίνουν κι αυτά», λέει η μαμά. Οι μυστικοί πράκτορες όμως είναι εδώ, πάντα έτοιμοι για δράση. Και τα καταφέρνουν καλά ή σχεδόν καλά. Να, όπως προχθές το μεσημέρι που η γιαγιά ξεπόρτισε και άρχισαν να τρέχουν ο ένας πίσω από τον άλλον. Θα προλάβουν τη γιαγιά; Θα προφυλάξουν τη μικρή; Θα φέρουν σε πέρας τις ειδικές αποστολές τους;Το πρώτο παιδικό βιβλίο της Σεβαστής Κωνσταντινίδου, οι «Μυστικοί πράκτορες σε δράση» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μολύβι
Η Σεβαστή γεννήθηκε στον Σοχό Θεσσαλονίκης το 1970. Σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη «Δημιουργική Γραφή» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.Αυτό τον καιρό σπουδάζει Ελληνικό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Από το 2001 εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια μένει μόνιμα στην Κοζάνη. Διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικές ανθολογίες αλλά και σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.
Τα δύσκολα γίνονται λίγο πιο εύκολα όταν ο ένας στέκεται δίπλα στον άλλον;
Ναι, πράγματι, το πιστεύω. Όλα γίνονται πιο εύκολα όταν υπάρχει κάποιος δίπλα μας, έτοιμος να βοηθήσει. Μαγικές λύσεις δε θα βρούμε, οι γκρίνιες επιδεινώνουν τις δύσκολες καταστάσεις και δημιουργούν νοσηρότητα. Χρειάζεται ρεαλισμός για να δούμε πού βρισκόμαστε, καλή διάθεση και προθυμία για να βρούμε τι θα κάνουμε. Και συζήτηση, με αυτιά ανοικτά.
Υπάρχει μια στιγμή στον χρόνο που θεωρείτε ως αρχή της συγγραφής;
Η στιγμή που αισθάνεσαι ότι αν δε γράψεις και δε βγάλεις από μέσα σου αυτά που σε κατακλύζουν, θα τρελαθείς.
Πώς ξεκινήσατε να γράφετε το βιβλίο σας; Θυμάστε το αρχικό ερέθισμα;
Το βιβλίο αναφέρεται στην άνοια. Μέσα στην οικογένεια είχαμε προσωπικά βιώματα καθώς χρειάστηκε να ζήσουμε ένα χρονικό διάστημα με την πεθερά μου, η οποία έπασχε από τη συγκεκριμένη ασθένεια. Η συμβίωση αυτή αποτέλεσε το βασικό ερέθισμα για τη μικρή μου ιστορία.
Πώς θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας;
Μια μικρή ιστορία για τα δύσκολα που γίνονται λίγο πιο εύκολα όταν ο ένας στέκεται δίπλα στον άλλον.
Τι τονίσατε και τι αποφύγατε;
Ήθελα να φανεί αυτό ακριβώς, ότι όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα όταν ο ένας συμπαραστέκεται στον άλλον. Οριστικές λύσεις δεν υπάρχουν αλλά υπάρχουν μικρές στιγμές προσφοράς και ευτυχίας κι αυτές τελικά κάνουν τη διαφορά. Επίσης, η βοήθεια όλων μέσα σε μια οικογένεια, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, είναι πολύτιμη. Κάποια ιδέα θ΄ακουστεί, κάποια πρωτοβουλία θα σκάσει μύτη, κάποια λύση θα βρεθεί. Είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε τη δυνατότητα στα παιδιά να εκφράζουν τη γνώμη τους και να αναλαμβάνουν υπεύθυνο ρόλο μέσα σε μια οικογένεια. Οι φρέσκιες ιδέες τους δίνουν λύσεις και μας ξαφνιάζουν με τη δροσιά τους. Ταυτοχρόνως, αναλαμβάνοντας δράση γίνονται υπεύθυνοι και δημιουργικοί άνθρωποι, παύουν να περιμένουν τα πάντα από τους γονείς και ωριμάζουν.Επιπλέον, προσπάθησα να κάνω μια σύνδεση ανάμεσα στον ηλικιωμένο και στο μικρό παιδί, να δούμε τον ηλικιωμένο σαν έναν άνθρωπο που χρειάζεται αγάπη και βοήθεια όπως ακριβώς το μικρό παιδί. Ήθελα, επίσης, αυτό το δύσκολο και επώδυνο θέμα να το προσεγγίσω ανάλαφρα, με χιούμορ και χαρούμενη διάθεση. Από την άλλη, κατέβαλα προσπάθεια να αποφύγω «διδακτισμούς» και «πρέπει», έτοιμες και απλές λύσεις, τυποποιημένες.
Τι απαντάτε σε όσους θα πουν: ακόμη ένας συγγραφέας; Τι το καινούργιο φέρνει;
Το καινούργιο που φέρνει ο κάθε νέος συγγραφέας είναι η ματιά του πάνω στο θέμα. Το αν αξίζει αυτή η ματιά ή όχι θα το αποφασίσει ο αναγνώστης και μόνο αυτός.
Ο δρόμος προς την έκδοση δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα. Ποια είναι η δική σας ιστορία;
Όντως έτσι είναι. Μετά την κρίση η κατάσταση στον εκδοτικό χώρο έχει αλλάξει πολύ. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο αν δεν έχεις ήδη καταφέρει κάποια προηγούμενη έκδοση. Εγώ συμμετείχα σε αρκετές συλλογικές δουλειές με διηγήματα και ποιήματα αλλά οι «Μυστικοί πράκτορες σε δράση» είναι το πρώτο προσωπικό μου έργο. Ο εκδοτικός οίκος Μολύβι στη Θεσσαλονίκη αξιολόγησε το κείμενο και ήταν ο πρώτος που μου απάντησε θετικά. Θα έλεγα ότι γενικά δε δυσκολεύτηκα πολύ για την έκδοση αυτή.
Στην εποχή μας η εικόνα αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη. Ανησυχείτε πως μια μέρα ο γραπτός λόγος ίσως χάσει τον λόγο ύπαρξής του;
Η εικόνα αποτελεί μια άλλη γλώσσα επικοινωνίας, ένας άλλος τρόπος έκφρασης. Σίγουρα κερδίζει έδαφος αλλά θεωρώ ότι ο γραπτός λόγος δεν κινδυνεύει. Βέβαια ο ρυθμός της ζωής κι η επικράτηση μιαςέντονης ταχύτητας σε όλους τους τομείς επηρεάζει, κατά τη γνώμη μου, και τον λόγο. Μεγάλες περιγραφές, φλυαρίες και πλατειασμοί δε γίνονται πια εύκολα αποδεκτά. Καλείται ο συγγραφέας να διαλέξει προσεκτικά τις λέξεις του και ν΄ αξιοποιήσει εργαλεία ώστε η αφήγηση του να κερδίσει τον αναγνώστη από την αρχή και να τον κρατήσει ως το τέλος. Νομίζω ότι αν δεν έχεις κάτι να πεις και αν αυτό το κάτι δεν μπορείς, κυρίως, να το κοινωνήσεις, τότε υπάρχει θέμα.
Κάποιοι λένε, «ένα μεγάλο βιβλίο, χρειάζεται ένα μεγάλο θέμα». Το πιστεύετε;
Πιστεύω ότι ο τρόπος που παρουσιάζεται το θέμα είναι το κομβικό στοιχείο. Είτε είναι μεγάλο είτε είναι μικρό το θέμα, η προσέγγισή του είναι το κλειδί της ανάδειξής του. Όλα έχουν ειπωθεί, όπως πολύ σωστά λέγεται στον χώρο της συγγραφής. Οπότε αυτό που έχει αξία είναι αν η ματιά του συγγραφέα καταφέρει τελικά να τραβήξει τον αναγνώστη μέσα στα σπλάχνα της ιστορίας του.
Το «καλό» το αναζητούμε στην πρωτοτυπία, στην πλοκή, στη γλώσσα, στην τυποτεχνία των βιβλίων, στο βάθος και το εύρος τους.Πού ρίχνετε μεγαλύτερο βάρος;
Μια καλή ιστορία βρίσκει τον δρόμο της και ταξιδεύει. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, όλα μετράνε άλλοτε λίγο κι άλλοτε πολύ. Η γλώσσα, ο τρόπος γραφής αλλά και η γενικότερη αισθητική του βιβλίου θεωρώ ότι αποτελούν σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν την πορεία του βιβλίου.
Τι διαβάζετε αυτές τις μέρες;
Μόλις τελείωσα τα Έθιμα ταφής της Hannah Kent και ξεκίνησα το Σικελικό Ειδύλλιο της Σώτης Τριανταφύλλου.
