Για έναν έλεγχο ρουτίνας και ξεκινάμε.
Η πόρτα του ιατρείου κατά την έξοδο κλείνει και οι σκέψεις μετρημένες και αφηρημένες. Προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει. Μια γρήγορη ανασκόπηση της ζωής σου περνάει από μπροστά σου χωρίς να το θέλεις. Το επιβάλλει η ασθένεια! Κατεβαίνεις τις σκάλες και τα πόδια σου τρέμουν από το άγχος και τον φόβο των συνεπειών που εμφανίστηκαν μπροστά σου.
Στην έξοδο της πολυκατοικίας η σκέψη επικεντρώνεται στους δικούς σου ανθρώπους. Τα πρώτα βήματα καθοδόν για το σπίτι βαραίνουν. Το πρόσωπο μένει να κοιτάει χαμένο, οι ήχοι της πόλης βουβοί και ανούσιοι.
Η εξέταση έδειξε καρκίνο! Ο γιατρός είναι καθησυχαστικός μα γνωρίζει και δεν μιλάει…
-Βιοψία, την άλλη εβδομάδα θα μπούμε χειρουργείο…
Ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού. Μπαίνεις αθόρυβα χωρίς να αναστατώσεις τους δικούς σου ανθρώπους. Άλλη μια μέρα η ίδια ρουτίνα στην καθημερινότητά σου. Δεν έχεις όρεξη ούτε να ξεντυθείς. Κάθεσαι σιωπηλός στην πολυθρόνα και προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη της εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό σου. Δάκρυα φόβου ξεσκεπάζονται. Δάκρυα που δεν μπορείς να συγκρατήσεις.
Είναι αυτός ο «κάβουρας» του Ιπποκράτη που απρόοπτα χτυπάει την πόρτα σου…
Για λίγες μέρες προσπαθείς να το κρατήσεις κρυφό. Ίσως νομίζεις πως είναι ένα κακό όνειρο που κάποια στιγμή θα τελειώσει. Η συμπεριφορά σου σε προδίδει. Το κλίμα βαραίνει μέσα στο σπίτι. Ξέρεις ότι ξεκινάει ένας μεγάλος, κουραστικός και επίπονος δρόμος.
Οι δικοί σου σε στηρίζουν ψυχολογικά αψηφώντας τις συνέπειες του «κάβουρα». Κλείνεις τα μάτια σου το βράδυ στο κρεβάτι και νιώθεις να σε «λιώνει» η αρρώστια, να ροκανίζει ανενόχλητη τα «τικ τακ» της ζωής σου.
«Δεν είσαι ο μόνος» σκέφτεσαι, «είναι κι άλλοι που το περνούν αυτό», κάποιοι βγαίνουν νικητές και κάποιοι χαμένοι.
Τι μου επιφυλάσσει η μοίρα μου;
Και ο Γολγοθάς ξεκινάει, οι εξετάσεις είναι πολλές! Μπαίνεις για μαγνητική. Ο χώρος είναι περιορισμένος, πνίγεσαι. Οι χτύποι της καρδιά σου ανεξέλεγκτοι. Η αναμονή του νοσοκομείου σου επιφυλάσσει δυσάρεστες εικόνες.
Η μυρωδιά του νοσοκομείου δυσβάσταχτη. Οικογένειες περιμένουν την ετυμηγορία του γιατρού. Τα πρόσωπά τους μαρτυρούν κάτι το οποίο έχεις ζήσει. Ο φόβος, κυρίαρχο συναίσθημα! Και οι εξετάσεις συνεχίζονται. Αφήνεσαι στους γιατρούς και στις νοσοκόμες.
Τους κοιτάς στα μάτια και προσπαθείς να καταλάβεις τι ελπίδες έχεις!
Η πρώτη μέρα τελειώνει. Η πρώτη μέρα της δικής σου μάχης έχει μόλις ξεκινήσει! Η έξοδος από το νοσοκομείο ελπιδοφόρα. Ένα γλυκό αεράκι σε χτυπάει στο πρόσωπο και σου δίνει μια παράταση στην αγωνία και στον φόβο. Οι δικοί σου προσπαθούν να σε κάνουν να ξεχαστείς. Προσποίησε για το καλό τους και ξάφνου σχηματίζεται ένα μικρό χαμόγελο.
Οι μέρες της μάχης συνεχίζονται. Οι επισκέψεις στα διαγνωστικά κέντρα και στους γιατρούς αυξάνονται με επικίνδυνο ρυθμό. Μια εικόνα όμως έρχεται να σε στιγματίσει και να σου δώσει κουράγιο. Να σου αλλάξει τους κανόνες του δικού σου «παιχνιδιού». Το βλέμμα σου επικεντρώνεται! Μια πανέμορφη, νέα γυναίκα με ένα πολύχρωμο μαντήλι στα μαλλιά δίνει την δική της μάχη! Δίπλα κάθεται το παιδάκι της, υπομονετικά και στοργικά. Ένας μικρός μπόμπιρας που τα ματάκια του έχουν κολλήσει στην εικόνα της μητέρας του. Τα χέρια κρατιούνται σφιχτά. «Πρέπει να αγωνιστείς για τους δικούς σου, για σένα».
Καμιά μάχη δεν ήταν ποτέ βολική και εύκολη.
Δεν θα χρησιμοποιήσω την έκφραση «επάρατη νόσος», όχι πια. Λάθος εκφράσεις που χρησιμοποιούνται από ημιμαθείς ανθρώπους δεν τις ενστερνίζομαι και δεν τις αποδέχομαι. Χιλιάδες άνθρωποι δίνουν την δική τους μάχη και βγαίνουν νικητές! Ο καρκίνος είναι μια σκληρή νόσος. Δύσκολη αλλά όχι «επάρατος». Προληπτικές τάσεις του παρελθόντος ας μείνουν στο χρονοντούλαπο.
Ο κάθε άνθρωπος οφείλει στον ίδιο του τον εαυτό να παλέψει με τον ανίκητο «κάβουρα».
Στην διάρκεια της μάχης μαθαίνεις να μετριάζεις τον φόβο, μαθαίνεις να κοιτάς κατάματα την ασθένεια και να παλεύεις με τα αποθέματα δύναμης που πολλαπλασιάζονται μέρα με την μέρα. Στην αρχή δεν γνώριζες, πολλά δεν γνώριζες αλλά ο χρόνος που περνάει σου δίνει την δυνατότητα να μάθεις. Οι προτεραιότητες στην πρώτη γραμμή της μάχης. Είναι δύσκολο το ταξίδι, πολλές φορές παραδίνεσαι, φτάνεις στον πάτο. Σηκώνεσαι όμως και συνεχίζεις γιατί στο επιβάλλει η ίδια σου η ζωή.
Τα στάδια της ασθένειας είναι επίπονα. Η χημειοθεραπεία σε «καίει» αλλά είναι για το καλό σου. Σκέψου, «δεν είσαι ο μόνος», οι μάχες δίνονται σε κάθε γωνιά της γης.
Η μοναδικότητα δεν υπάρχει πια, δεν είσαι μόνος κι όμως διστάζεις να πολεμήσεις! Μπερδεμένες θεωρίες και ακούσματα στο νοσοκομείο σε τρομάζουν και σε αποδιοργανώνουν.
«Δίνω τη μάχη μου σε ένα σάπιο σύστημα υγείας και οι σύμμαχοί μου με εγκαταλείπουν». Πολλές φορές τα λεφτά δεν φτάνουν να καλύψεις τις ανάγκες σου. Πληρώνεις συνέχεια και η οικονομική κρίση σε αποσυντονίζει.
Αφήστε με να δώσω την δική μου μάχη έχοντας δίπλα μου την πρόνοια και το κοινωνικό κράτος! Ασθενείς δύο ταχυτήτων. Οι έχοντες και οι μη! Δεν έχει χώρο το μυαλό μου για άλλα προβλήματα, πρέπει να αφοσιωθώ στο πρόβλημά μου αλλά οι οικονομικές εκκρεμότητες δεν με αφήνουν. Πρέπει να με βασανίζουν οι δόσεις, τα δάνειά μου, η εφορία, οι λογαριασμοί;
Ας είναι και έτσι, πρέπει να φανώ δυνατός. Τα αποθέματα δύναμης όμως λιγοστεύουν και η μάχη γίνεται σκληρότερη!
Θα επιμείνω!
Αφήστε με να δώσω τη μάχη μου!
Αφήστε με να παλέψω με ότι αποθέματα μου έχουν μείνει!
Η υγεία μου δεν χωράει κανέναν σας!
Είναι η πρώτη προτεραιότητά μου!
ΥΓ. Κάθε τέτοια μέρα αυτό το κείμενο μου θυμίζει τον «κάβουρα». Το κείμενο γράφτηκε το 2012. Έχουν περάσει 10 χρόνια και είναι σαν το έγραψα σήμερα. Για όλους αυτούς που δίνουν την δική τους μάχη με τον καρκίνο αλλά και γι’ αυτούς που έφυγαν νωρίς!
