Η μυθοπλασία τρόμου ανέκαθεν παρείχε ένα καταφύγιο για τις γυναίκες συγγραφείς, προσφέροντάς τους έναν τρόπο να εκφραστούν. Οι συσχετίσεις μεταξύ γυναικών συγγραφέων και του γοτθικού είδους τρόμου είναι μακροχρόνιες, συμπεριλαμβανομένης της συγγραφής των Mary Shelley, Shirley Jackson, Daphne du Maurier και Emily Brontë.
Σήμερα, νέες γυναίκες συγγραφείς αναζωογονούν τον γοτθικό τρόμο , εξερευνώντας περιθωριοποιημένες ταυτότητες, σεξ καιευρύτερα κοινωνικά και πολιτιστικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σήμερα. Αυτή η τάση φαίνεται να αυξάνεται ενώ το The Bookseller σημειώνει μια πως υπάρχει μια έκρηξη στα μυθιστορήματα για βαμπίρ.
Τι είναι όμως ο γοτθικός τρόμος που τραβάει τις νεαρές γυναίκες συγγραφείς και τους αναγνώστες τους προς αυτό;
«Η γοτθική φαντασία τρόμου είναι ένας τρόπος να μιλήσουμε για οτιδήποτε δεν θα μπορούσε να συζητηθεί συμβατικά», λέει ο David Melville Wingrove του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. «Ιστορικά, αυτό περιελάμβανε πάντα τις γυναίκες και γυναικεία ζητήματα, ιδίως όσον αφορά το φύλο και τους ρόλους τους. Φυσικά, αυτά τα ζητήματα συζητούνται πολύ περισσότερο σήμερα από ό,τι στο παρελθόν αλλά είναι εξίσου ανησυχητικό το πόσες πτυχές της εμπειρίας των γυναικών εξακολουθούν να βρίσκονται εκτός των επίσημου λόγου».
Rebecca, 2022
Φέτος κυκλοφόρησε μια πληθώρα από τέτοιου είδους βιβλία. Η πρώτη συλλογή διηγημάτων της Leon Craig, το Parallel Hells (Sceptre), εξερευνά την queer ταυτότητα και την αγάπη μέσα από απόκοσμους χαρακτήρες. Η Claire Kohda’s Woman, στο Eating (Virago) δίνει στη νεαρή βρικόλακα Lyd την ευκαιρία να φροντίσει τον εαυτό της για πρώτη φορά, καθώς προσπαθεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να αρνηθεί την αιμοδιψή φύση της και να μείνει μακριά από τους ανθρώπους . Η σχέση μεταξύ της Miri και της Leah είναι στο επίκεντο του Our Wives Under The Sea της Τζούλια Άρμφιλντ (Picador) που επηρεάζεται από την παράξενη επιστροφή της Leah από μια ερευνητική αποστολή στα βαθιά ύδατα όπου κάτι πήγε στραβά.
Αυτά τα βιβλία θρέφονται από το άγνωστο.
Ο Craig και η Kohda στήνουν τη γοτθική φρίκη τους μέσα στο οικείο τοπίο της πόλης και κινούνται στις λιγότερο κατοικημένες πλευρές. Η Άρμφιλντ χρησιμοποιεί ένα σκηνικό στον ωκεανό ως μυστηριώδες και απειλητικό. Και τα τρία μυθιστορήματα προσφέρουν την αίσθηση του σκότους. Οι ιστορίες της Craig διαδραματίζονται τη νύχτα, σε κλαμπ και σε βιβλιοθήκες που λειτουργούν εκτός ωραρίου. Το βαμπίρ της Kohda δεν γίνεται σκόνη στο πρώτο φως του ήλιου, αλλά υποφέρει από αυτό, και έτσι περνά τον περισσότερο χρόνο του στο σκοτάδι ή περιπλανιέται στο σκοτεινό στο Λονδίνο. Η εναλλασσόμενη δράση της Άρμφιλντ πραγματοποιείται στον πυθμένα του ωκεανού, όπου δεν φτάνει ποτέ το φως.
Τοποθετώντας τους χαρακτήρες τους, σε σκοτεινούς, οριακούς κόσμους, οι συγγραφείς καταφέρνουν να προκαλέσουν την ίδια ανησυχητική αίσθηση του άγνωστου όπως έκανε η Mary Shelley τοποθετώντας τον Frankenstein στην Ελβετία, τη Γερμανία και (προφανέστερα) την Αρκτική, μέρη που πολλοί από τους αναγνώστες της δεν επισκέφτηκαν ποτέ.
Στα Ανεμοδαρμένα ύψη της Emily Brontë και στη Rebecca της Daphne du Maurier οι συγγραφείς παγιδεύοντας τους χαρακτήρες τους σε τεράστιες επαύλεις αφήνουν τα τέρατα, αληθινά και φανταστικά, να ζωντανέψουν. Ακόμη και αυτές οι πιο παραδοσιακές μεταφορές προσφέρουν την ίδια ευκαιρία στο να αφήσουμε τους φόβους μας να έρθουν στην επιφάνεια.
Η κλασική ρομαντική πτυχή του γοτθικού τρόμου δίνει στους συγγραφείς την ευκαιρία να εξερευνήσουν το queerness, με τον ίδιο τρόπο που τα προηγούμενα γοτθικά μυθιστορήματα αντιμετώπιζαν την γυναικεία επιθυμία, αλλά εξερευνούν ταυτόχρονα την ταυτότητα των ηρώων στο σύνολό τους, με τρόπο που ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα δεν έχει αυτό το εύρος. Χρησιμοποιώντας φανταστικά στοιχεία, οι συγγραφείς ωθούν τους χαρακτήρες τους σε καταστάσεις απόκοσμες. Από την πλευρά της, η Craig λέει « ο γοτθικός τρόμος από την Ann Radcliffe και τη Mary Shelley, τον 18ο αιώνα, ήταν μια φανταστική αποθήκη που έκρυβε τους χειρότερους φόβους των γυναικών. Την απέχθεια, την απώλεια την προδοσία. Έδινε όμως και την ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα σκηνικό πιο αποκαλυπτικό, σκοτεινό, συναρπαστικό. Είναι περίεργο αλλά θέλω να αποκηρύξω το ευπαρουσίαστο πρόσωπο μου για να γυαλίζω φανταστικούς κυνόδοντες»
Wuthering Heights, 2011
Διαβάζοντας αυτά τα μυθιστορήματα στον απόηχο μιας συνεχούς πλημμύρας ειδήσεων σχετικά με τη βία κατά των γυναικών, είναι μια ευκαιρία για τις γυναίκες να έχουν περισσότερη δύναμη από αυτή που τους δίνει η πραγματικότητα.
Αυτοί οι φανταστικοί κυνόδοντες για τους οποίους μιλάει η Craig είναι μια ελκυστική προοπτική, που λειτουργεί ως προστασία . Σε έναν κόσμο γεμάτο τερατουργία, η μυθοπλασία προσφέρει στις γυναίκες τη δυνατότητα να είναι και οι ίδιες τερατώδεις. Είναι ένας τρόπος να αντισταθούν, ακόμα κι αν τα σενάρια είναι υπερφυσικά ή μη ρεαλιστικά. Σε αυτούς τους κόσμους, το φρικτό έχει ήδη συμβεί, οπότε δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε να το συζητήσουμε. Οι δαίμονες κυκλοφορούν, οι βρικόλακες είναι αδιαπέραστοι, τα τέρατα έχουν βγει από τη θάλασσα. Ο ασφαλής χώρος του υπερφυσικού σημαίνει ότι ο τρόμος μπορεί να διεκδικηθεί και οι συγγραφείς είναι σε θέση να ωθήσουν τις αφηγήσεις τους σε νέες κατευθύνσεις, εξερευνώντας ζητήματα σεξουαλικότητας, φυλής και απομόνωσης, χωρίς τον φόβο για το τι τους περιμένει στον πραγματικό κόσμο.
Πηγή: Anothermag.gr
