Και υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που αισθάνθηκα συγκίνηση. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξω μια απ’ αυτές, θα ήταν όταν, στις 10 Σεπτεμβρίου του 2015, είδα ξαφνικά μπροστά μου, στα σύνορα Ελλάδας – FYROM, έναν Σύριο να περπατάει μέσα στη βροχή κρατώντας αγκαλιά την κόρη του.
Περπατούσε πολλά χιλιόμετρα στον δρόμο που αυτός θεωρούσε τον δρόμο της ελπίδας, της ελευθερίας και της λύτρωσης, τον δρόμο που θα τον έφερνε στην βόρεια Ευρώπη και θα τον οδηγούσε σε μια καλύτερη ζωή. Καθώς περνούσε λοιπόν από μια γέφυρα, με μαύρες πλαστικές σακούλες σκουπιδιών στην πλάτη του για να προστατευτεί από τη βροχή, κάποια στιγμή έγειρε και έδωσε ένα φιλί στην κόρη του.
Ο άνθρωπος αυτός που πλησίαζε προς το μέρος μου, δίνοντας στο παιδί του την αγνή πατρική αγάπη του, μου φάνηκε σαν ένας γίγαντας. Νομίζω ότι όλοι οι πατεράδες θα ήθελαν να είναι σαν αυτόν και όλες οι κόρες και οι γιοι θα θέλανε να έχουν έναν τέτοιο πατέρα. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, αυτή η στιγμή ήταν για μένα συγκλονιστική, μια στιγμή που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό και στην καρδιά μου.
Λέω μάλιστα συχνά, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι με τη φωτογραφία αυτή απέδειξα ότι υπάρχουν σούπερ ήρωες. Γιατί ουσιαστικά οι σούπερ ήρωες είναι πλάσματα της φαντασίας μας που θα θέλαμε να υπάρχουν. Στην πραγματική ζωή, όμως, κάποιοι άνθρωποι καθημερινοί γίνονται αληθινοί υπεράνθρωποι.
Μπορεί να είναι κάποιος που τον βλέπεις και δεν του δίνεις σημασία ή τον περιφρονείς. Φτάνει όμως μια στιγμή που αυτός ο “ασήμαντος” άνθρωπος θα διαψεύσει όλες τις προκαταλήψεις μας για τον τρόπο που είναι ντυμένος, για το πως φαίνεται, αν είναι όμορφος ή άσχημος, και θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή και τόσο όμορφη, μια παγκόσμιας δύναμης πράξη, που θα μας αφήσει άναυδους.
Αυτός λοιπόν ο πατέρας που φορά μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες και περπατά στη μέση του δρόμου με μια δύναμη μέσα του και μιαν αγάπη αποδεικνύει ότι πέρα από τους φανταστικούς ήρωες των κόμικ, πέρα από τον Σούπερμαν και τον Μπάτμαν, σούπερ ήρωες υπάρχουν και στην πραγματικότητα.
Όταν έδειξα στην εντεκάχρονη τότε κόρη μου αυτή τη φωτογραφία, μου είπε: “Μπαμπά, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς αυτοί”. “Ναι” της απάντησα “κι ας ελπίσουμε ότι ποτέ δε θα συμβεί κάτι που θα μας αναγκάσει να βρεθούμε στη θέση τους”. Όμως ποτέ δεν ξέρεις. Κι αυτό πάντα πρέπει να το θυμόμαστε.
Γιάννης Μπεχράκης, απόσπασμα συνέντευξής του στον Γιώργο Αρχιμανδρίτη που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του “Γιάννης Μπεχράκης • Με τα μάτια της ψυχής”, εκδόσεις Πατάκη
Φωτογραφία: Yannis Behrakis/Reuters
