Το πρώτο σπίτι, εκεί που κατοικείς και ακούς τους πρώτους ήχους. Σε συντροφεύει η ανάσα της και σε θρέφει η καρδιά της. Για 9 μήνες αναπνέεις από την αναπνοή της και νοικιάζεις χώρο στα σπλάχνα της. Σε κουβαλάει και γίνεσαι ένα με τον καημό της και την χαρά της. Δεν παραπονιέται στον πόνο, μήτε χαμηλώνει το βλέμμα. Ένα χάδι πριν πέσει για ύπνο στη κοιλιά της και εσύ εκεί να απαντήσεις!
Και σαν έρθει η στιγμή να κόψεις το συμβόλαιο της φιλοξενίας, αγέρωχη υπομένει την αναρχία του πόνου και ευλογημένα τα καταφέρνει. Αυτή η πρώτη αγκαλιά και η μυρωδιά που νιώθεις σαν ανοίξεις τα μάτια σου με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ σε καλωσορίζει στον κόσμο! Αυτό το δάκρυ ευτυχίας που πνίγει πόνους και λυγμούς μένει χαραγμένο για πάντα στην ψυχή της! Από νοικάρης έγινες κάτοικος και είναι τα βράδια ατελείωτα! Άγρυπνη για πάντα στο πλευρό σου να μη σου λείψει τίποτα. Σαν να χτυπάνε οι καρδιές ταυτόχρονα. Από το μετερίζι της ψυχής της να σου δώσει να μην σου λείψει τίποτα! Και όταν τα μάτια σου κοιτούν το φως το γαλανό στο πρόσωπό της χαμόγελα ξυπνάει. Και μεγαλώνεις και τη χρειάζεσαι. Έξω από το σχολείο, εκεί να μάθεις γράμματα, να γίνεις άνθρωπος και να σε καμαρώσει.
-Να διαβάζεις!!!
Μα κι αν αποτυγχάνεις, πάντα εκεί με τον καλό της λόγο να σε στηρίξει. Για πάντα εσύ θα είσαι ο καλύτερος, ο πρώτος, ο άριστος! Δεύτερος δεν έρχεσαι ποτέ στα μάτια της. Έπαινος μονάχα το χαμόγελό σου. Δεν λείπει ποτέ από κοντά σου. Είναι αυτός ο έρωτας, ο απονήρευτος που νιώθει. Είναι η πρώτη αγάπη που θα νιώσεις και η τελευταία για τη μάνα, η παντοτινή! Χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς κανόνες! Για πάντα θα την ακούς τη λέξη σαν να είναι η πρώτη φορά.
Ακόμα και στα τερτίπια της εφηβείας ακούραστος φρουρός στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά σου! Να ακούει και να δικαιολογεί. Να συμβουλεύει και να αγκαλιάζει τον πόνο του γιατί! Μάνα είναι και ξέρει όλα τα μυστικά του κόσμου. Λες και ο Θεός της έδωσε το χάρισμα της γνώσης. Και πάντα να ψάχνεις το καταφύγιο της μυρωδιάς της. Την αγκαλιά και το χαμόγελό της. Ακόμα και όταν έγινες άντρας, ξαφνικά και η φωνή δυνάμωσε, αυτή εκεί να υπομένει τη στιγμή.
Δεδομένη η μάνα θαρρείς ότι θα είναι για πάντα εκεί.
Δεν σκέφτεσαι ποτέ την απουσία της. Η μάνα θα είναι εκεί. Σαν ανοίξεις τα φτερά σου και ψάξεις τον δικό σου το δρόμο, σαν κλείσει η πόρτα η μάνα κλαίει, μα εσύ δεν το ξέρεις. Η μάνα είναι το χαμόγελο θαρρείς και θλίψη δεν γνωρίζει ποτέ! Μάνα στο κινητό την έχεις, μανούλα είναι στην ψυχή σου. Και χτυπάει το κινητό και δεδομένο έχεις ότι θα ξανά πάρει! Ακούραστη να υπομένει το άγχος της απουσίας.
-Καλά είμαι ρε μάνα!
Μα η μάνα ξέρει. Το ένστικτό της αλάνθαστο για πάντα! Ποτέ δεν την προδίδει. Μάντισσα για όλα! Και όταν χτυπάς την πόρτα εκεί να ανοίξει και να υποδεχτεί τα άγχη της ηλικίας.
Συμβουλάτορας από τους λίγους.
Πολλές φορές μονάχη κουβαλάει τα βάρη των παιδιών της. Ολάκερης της οικογένειας μα δεν πρέπει να φανερωθεί. Ξέρει να κρύβεται, μα με τα χρόνια τα βάρη την κουράζουν μα μιλιά δεν της παίρνεις! Ίσως αν ήξερες, αν ξέραμε να μοιραζόμασταν τον φόρτο! Και η μάνα κουράστηκε..
Την πρόδωσε η αντοχή της… Και το τηλέφωνο σταμάτησε να χτυπά, και εσύ εκεί να κοιτάς και να περιμένεις την κλήση που κάποτε είχες για δεδομένη.
Αυτή την κλήση που θα ζητάς για όλη σου τη ζωή, μα ποτέ δεν θα ξανά έρθει.
ΥΓ. Για τα αστέρια που ονοματίσαμε και θα μας κρατάνε συντροφιά για πάντα!
