“Ένα οριακό μεταίχμιο ελληνικής παρακμής. Σ’ ένα επαρχιακό τοπίο, όπου η αγωνία της επιβίωσης προηγείται από την εφαρμογή των οικονομικών διατάξεων, και η ανυποταξία στους νόμους γίνεται καθημερινή άσκηση επιβίωσης. Σ’ αυτό το τοπίο οι κατηγορούμενοι δεν κατανοούν ποτέ με ακρίβεια τους λόγους για τους οποίους κατηγορούνται. Η απολογία τους είναι πάντα αδύναμη, γιατί το κατηγορητήριο βασίζεται πάντα σε μισές αλήθειες. Αλλά όταν η μισή αλήθεια συμπληρώνεται από προκατάληψη είναι αρκετή για καταδίκη” σημειώνει ο Γιάννης Τσίρος για το έργο.
Ο “Άγριος Σπόρος” μιλά για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με όλες τις παθογένειες ενός λαού, που έχει μάθει να είναι την ίδια στιγμή θύμα και θύτης.
Όταν η μισή αλήθεια συμπληρώνεται από προκατάληψη, είναι αρκετή για να καταδικάσει τον καθένα;
Η ερώτηση που κάναμε στους συντελεστές της παράστασης αφορά στη δικαιοσύνη.
Τελικά τι είναι η δικαιοσύνη;
Νικολέτα Σιώμου, σκηνοθεσία
Δικαιοσύνη είναι το όνειρο. Και η ευκαιρία να το αγγίξεις. Είναι το ομιλώ και το σιωπώ και το ουρλιάζω και το ακούω και το ακούγομαι. Είναι παραπάνω το μικρό μας πέρασμα που, φευ, διεκδικούμε να φανεί μεγάλο
Αλεξάνδρα Βαλαή, ηθοποιός
“Να αποδοθεί δικαιοσυνη!”
“Η δικαιοσύνη είναι τυφλή!”“Εισαγγελέας υπάρχει σε αυτή τη χώρα;” “Τα ισόβια να είναι ισόβια”
Κραυγάζει ο συνάνθρωπος με ελαφρύ μειδίαμα. Του ’χουν μάθει από τότε που ήταν παιδάκι ο,τι μπορούσαν για να μην αναλάβει την ευθύνη ποτέ, να μην αμφισβητήσει τίποτε, και να μην συνειδητοποιήσει το ρόλο που επιτελεί η αστική δικαιοσύνη στις ταξικές κοινωνίες με μεγάλη επιτυχία. Κοινωνίες προγραμματισμένες να διαλέγουν στρατόπεδο του πιο δίκαιου σφαγέα. Δικαιοσύνη λοιπόν είναι η ορθολογική γλώσσα της νομιμοποίησης της βίας και της κυριαρχίας του κράτους. Με το βλέμμα στραμμένο στο νόμο ποτέ στην ηθική. Με συρματοπλέγματα και ανθρωποφύλακες. Δεν χρειάζεται άλλο να την ψάχνουμε, είναι εδώ και επιτελεί τους σκοπούς της, όσα συμβόλαια κι αν της βάλουμε δίπλα για στολίδι.
Αν ονειρευόμαστε μια δικαιοσύνη χωρίς το δέλτα κεφαλαίο, ήρθε η ώρα να γκρεμίσουμε τους φράχτες και τα σύμβολα του φαντασιακού μας. Κι ίσως φανεί κι αυτή.
Μάκης Γαβριηλίδης, ηθοποιός
Η δικαιοσύνη είναι μια έννοια πολύ προσωπικά αντικειμενική. Ο καθένας την μεταφράζει και την ερμηνεύει κατά το δοκούν μέσα σε πολύ αυστηρά πλαίσια. Ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος εάν η ερμηνεία της ήταν κάτι απλό και εύκολα κατανοητό. Αλλά τότε θα ήταν μια έννοια άχρηστη. Δεν θα είχε στόχο και σκοπό.
Κώστας Ιωαννίδης, ηθοποιός
Δικαιοσύνη είναι μια κυρία που πριν την γνωρίσεις την φαντάζεσαι όμορφη ευγενική και ανθρώπινη και τελικά όταν την συναντήσεις βλέπεις μια φαφούτα καμπούρα γριά που της τρέχουν τα σάλια και την κρατά με μία αλυσίδα ένας χοντράνθρωπος μάτσο με μπότες μέσα στα αίματα αθώων.
Εύη Μιμίκου-σκηνογραφία, σχεδιασμός προγράμματος και αφίσας
Η Δικαιοσύνη είναι η Θέμις και η Δίκη (αρχαία Ελλάδα) που κρατούν μία ζυγαριά, η Μάατ (αρχαία Αίγυπτος) που έχει φτερά, ο Φορσέτι (Σκανδιναβική μυθολογία) που είναι καθισμένος χωρίς να κρατά κάτι, η Γιουστίτια (αρχαία Ρώμη ) που κρατά ένα σπαθί και μία ζυγαριά. Για κάθε πολιτισμό η δικαιοσύνη είναι ένας φακός μέσα από τον οποία κοιτάς γύρω σου. Είναι μία υποκειμενική ματιά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά στον κόσμο. Μέσα από το ατομικό πρίσμα της θέλησης και της ανάγκης κρίνεις τι είναι δίκαιο. Το προσωπικό μου φίλτρο διαμορφώνεται μέσα από την μέγιστη ελευθερία ψυχής και νου, επιτρέποντας την αντίστοιχα μέγιστη ελευθερία των γύρω μου.
Βάσω Παπαργύρη-σκηνογραφία, σχεδιασμός προγράμματος και αφίσας
Η δικαιοσύνη είναι μια αφηρημένη έννοια που χρήζει φιλοσοφικής προσέγγισης
Μετά από 6 παραστάσεις στην Πτολεμαΐδα, η θεατρική Ομάδα του Μικρασιατικού Συλλόγου Πτολεμαΐδας “ΕΠΕΚΕΙΝΑ” φυτεύει τον «Άγριο Σπόρο» σε σκηνοθεσία Νικολέτας Σιώμου το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Απριλίου, στο Θεατροδρόμιο Κοζάνης.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο αστυνομικός της περιοχής (ο εκπρόσωπος της εξουσίας), ο Σταύρος, ιδιοκτήτης της καντίνας “SOUVLAKI STA KARVOUNA”, παράνομα σταθμευμένης σε επαρχιακή παραλία, και η νεαρή κόρη του, Χαρούλα, πρωταγωνιστούν σε ένα κοινωνικό δράμα, όπου για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι. Τοποθετώντας, για άλλη μια φορά, τον ξένο απέναντι, ως το “αντίπαλο” δέος, ο Τσίρος, με έξυπνους χειρισμούς, με καλά ρυθμισμένους ελιγμούς ανάμεσα στα πάθη και τα παθήματα των ηρώων του, τις ημιτελείς προτάσεις και τις ομιχλώδεις αποδείξεις και αιτιάσεις τους, πυροδοτεί μικρές όσο και έντονες συγκρούσεις που σταδιακά πυκνώνουν, αποκαλύπτοντας στο εσωτερικό τους άπειρα καρκινώματα, που συνεχίζουν ακάθεκτα τις παραμορφωτικές μεταστάσεις τους. Καθώς εξελίσσεται η υπόθεση, ο θεατής θέλει να μάθει: Τελικά ποιος σκότωσε τον νεαρό Γερμανό; Ή μήπως δεν τον σκότωσε κανείς και απλώς εξαφανίστηκε; Ποιος θα μας πει την απόλυτη αλήθεια; Ποιος θα μας πει πού σταματά το είναι και πού το φαίνεσθαι; Πού το θέατρο και πού η πραγματικότητα;
Όπως είναι διαρθρωμένη η κοινωνία μας, “άγριος σπόρος σ’ ακρογιαλιά και βράχο”…
Συντελεστές
Παίζουν (με σειρά εμφάνισης):
Κώστας Ιωαννίδης
Αλεξάνδρα Βαλαή
Μάκης Γαβριηλίδης
Σενάριο: Γιάννης Τσίρος
Σκηνοθεσία: Νικολέτα Σιώμου
Βοηθός σκηνοθέτη-υπεύθυνος τύπου: Γλυκερία Παπαδόπουλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Ατελιέ Ατθίς – Εύη Μιμικού, Βασιλική Παπαργύρη, Λαφίνα Επταμηνιτάκη
Επιμέλεια Μουσικής – Ηχοληψία: Κώστας Σιδηρόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμού: Εύη Παπαμάρκου
Τεχνική Υποστήριξη: Κώστας Λάζογλου. Ανδρέας Σολωμίδης
Φωτογραφίες Παράστασης: Χρήστος Βερίκοκος
Trailer παράστασης: Κώστας Μανουσαρίδης
Σχεδιασμός αφίσας -προγράμματος: Ατελιέ Ατθίς – Εύη Μιμίκου, Βασιλική Παπαργύρη, Λαφίνα Επταμηνιτάκη
