Τροπικό Παρελθόν σε Αποκλειστική Α’ Προβολή στο Cinobo

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Σιπέι Γουέν αναμειγνύει την αισθητική του neon νουάρ του Ντιάο Γινάν με τον φαταλιστικό ρομαντισμό του Γουονγκ Καρ Γουάι και τη μεταφυσική αύρα του Κριστόφ Κισλόφκσι για να παραδώσει ένα από τα πιο εντυπωσιακά σκηνοθετικά ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο περσινό Φεστιβάλ Καννών.

Σύνοψη
Ένας νεαρός άνδρας που πιστεύει ότι έχει προκαλέσει ένα μοιραίο ατύχημα, αναπτύσσει μια αμφιλεγόμενη σχέση με τη χήρα του νεκρού άνδρα, την ίδια στιγμή που ένας αστυνομικός προσπαθεί να λύσει την υπόθεση που θα του αλλάξει τη ζωή.

Ο Σιπέι Γουέν είναι κινέζος σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Έχοντας ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και την παραγωγή διαφήμισης, σπούδασε σκηνοθεσία και σενάριο κινηματογράφου στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια. Το Τροπικό Παρελθόν είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία συμμετείχε στο Project Market του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σαγκάης και βραβεύτηκε στο Talent Project Market του Φεστιβάλ Βερολίνου.

Σημείωμα του σκηνοθέτη Σιπέι Γουέν

Ο πατέρας μου έκλεβε αμάξια στα 90s. Ήταν μικροκακοποιός. Πίστευε πως οι καιροί ευνοούσαν τους “τολμηρούς”, ανθρώπους σαν αυτόν που δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Όταν ήμουν παιδί υπήρχαν περίοδοι που έπρεπε να “εξαφανιστεί” για μερικές εβδομάδες, να κρυφτεί από τους τοκογλύφους, αφήνοντας τη μητέρα μου κι εμένα να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Παρ’ όλα αυτά δεν αμφέβαλα ποτέ ότι είχε καλή καρδιά. Ήταν ο πιο περίπλοκος αλλά και ο πιο αγαπημένος μου εγκληματίας.

Η μητέρα μου είχε επίσης παράξενα ένστικτα επιβίωσης. Όταν ήμουν 10 χρονών, μια ομάδα γκάνγκστερ μας χτύπησαν την πόρτα και απείλησαν να κάψουν το σπίτι. Θυμάμαι τον φόβο μου να μετατρέπεται σε θυμό, αλλά η μαμά μου παρέμεινε ψύχραιμη, τους πρόσφερε τσάι και μίλησε μαζί τους για ώρα. Είχα εντυπωσιαστεί. Αυτή η απρόσμενη προσέγγισή της έσπειρε τους σπόρους για αυτή την ταινία. Και ακούγοντας τους γκάνγκστερ, ένιωσα μια πολυπλοκότητα που μου είχε διαφύγει νωρίτερα.

Τώρα που έχω τελειώσει την πρώτη μου μεγάλου μήκους, καταλαβαίνω τον εαυτό μου καλύτερα από πριν. Το από πού προέρχεται η συμπάθειά μου για τους “κακούς”. Στην πραγματικότητα γεννιόμαστε όλοι με “αντιηρωικά” χαρακτηριστικά. Και ο ήρωας στην ταινία μου ζει σε μια γκρίζα ζώνη, όπου η ηθική και η λογική είναι αμφισβητίσιμες.

Οι άνθρωποι έχουν όρια, είναι ατελείς, και καμιά φορά κάνουν παράλογα πράγματα. Με γοητεύουν τα κρυμμένα ένστικτα πίσω από αυτές τις πράξεις, γιατί αντανακλούν τον αληθινό, βαθύτερο εαυτό μας. Όμως ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους. Το κακό που θα κάνουμε επηρεάζει άλλους, και συχνά δεν μπορούμε να έχουμε την πλήρη εικόνα όλου αυτού.

Αν η ταινία μου έχει έναν σκοπό, νομίζω πως είναι το να θέσει το εξής ερώτημα: λαμβάνοντας υπόψη το παρελθόν μας, μπορούμε να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας; Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν αν θέλουμε να ζήσουμε το παρόν. Όταν οι αναμνήσεις έχουν γίνει για εμάς ένα είδος τιμωρίας, πώς μπορούμε να λυτρωθούμε;