«Κύριε πουλάτε χαρταετούς;» ρωτάει, πριν χρόνια, διερχόμενη κυρία μετά των τέκνων (προφανώς ξενομερήτισα) αείμνηστο ψιλικατζή επί της Π.Χαρίση. Ανήμερα Καθαρά Δευτέρα. Μέρα για πέταγμα. Τα «μκρα» καρτερούσαν αγωνιωδώς. «Και (χαρτ)αετούς και παμπόρια κυρία μου» απαντάει με σοβαρό ύφος αυτός.
Στο γλωσσικό ιδίωμα της Κοζάνης παμπόρι (το ι ακούγεται αμυδρά)=χαρταετός (τη λέξη τη βρίσκουμε και Σέρρες, Δράμα). Σκωπτικά αλλά με την αρμόζουσα σοβαρότητα ο κυρ Αντώνης τάκανε όλα: Συνέβαλλε στη διάδοση του εθίμου του χαρταετού της Καθαράς Δευτέρας, επικοινωνούσε με τον τρόπο ακριβώς που έπρεπε την Κοζανίτικη ντοπιολαλιά (παμπόρι) κι έκανε και «δλιά», μπίζνες.
Φυσικά έδινε και τις απαραίτητες πληροφορίες κι εξηγήσεις (δεν τα συνόδευε με manual!): «Να προσθέσεις και ουρά από εφημερίδες, αν χρειάζεται, αλλιώς μην περιμένεις «να σι σκουθεί», έλεγε. «Και λίγο πχιαλτόν(=τρέξιμο) αν δεν έχει αέρα».
Στα σχέδια κυριαρχούσαν οι ομάδες, κυρίως οι Βορειοελλαδίτικες και λίγες του ΠΟΚ (Ποδοσφαιρικός Όμιλος Κέντρου για τους παλιούς!). Ακολουθούσαν οι χαρταετοί ελεύθερου σχεδίου (συνήθως κιτς). Εννοείται είχε και τα χρειαζούμενα αναλώσιμα: Σερπαντίνες για ουρές, καρούλια με επιπλέον σπάγγο , κόλλες για στιγμιαία επιδιόρθωση κλπ. Κομπλέ!
Μέρα που είναι θυμηθήκαμε τον Κυρ Αντώνη, τα παμπόρια και την ξεχασμένη ανάταση.
Καλή Αποκρια!
