Η σκηνοθέτιδα Καμίλα Αντίνι μιλά για την ταινία της, ένα βροντερό σχόλιο στις σημερινές αντηχήσεις της αποικιοκρατίας και μια υπόκωφη κραυγή για τα δικαιώματα των γυναικών.
Με αυτή την ταινία θέλω να δείξω τις πολλές μορφές πίεσης που συνεχίζουν να βαραίνουν τις γυναίκες σήμερα. Η εικόνα λειτουργεί μαζί με τον ήχο για να εκφράσει τα συναισθήματα και τις έγνοιες της Νάνα.
Η ιστορία ακολουθεί μια ευγενική και γοητευτική γυναίκα σε τρία διαφορετικά στάδια της ζωής της, καθώς προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από το πολιτικό χάος του 1960. Δεκαετίες αργότερα διαφεύγει από τη φτώχεια όταν ξαναπαντρεύεται με έναν εύπορο Σουδανό. Ενώ οι αναμνήσεις και το τραύμα τού πολέμου εξακολουθούν να τη στοιχειώνουν, αρχίζει να αμφισβητεί την πατριαρχική δομή της κοινωνίας της εποχής της χάρη στη συντροφιά της Ίνο, της ερωμένης του άντρα της.
Η σκηνοθέτιδα Καμίλα Αντίνι μάς μιλά για τη λεπταίσθητη και συναισθηματικά πολυσχιδή ταινία της, ένα συναρπαστικό πορτέτο του πολιτικού παρελθόντος, της οικογενειακής ζωής και της δυναμικής των φύλων στην Ινδονησία, όπου η γυναικεία αλληλεγγύη και φιλία βρίσκονται στο επίκεντρο: «Οι γυναίκες είναι τα πραγματικά θύματα της εποχής μας. Αλλά σε κάθε εποχή, υπάρχει πάντα η φιγούρα μιας γυναίκας που δεν έχει γίνει ούτε μια φορά θύμα, ακόμα κι αν δεν μπορεί να σταματήσει να κάνει θυσίες. Το «Πριν, Τώρα και Τότε», είναι η ιστορία μιας γυναίκας που πέφτει θύμα μιας εποχής – του πολέμου, της πολιτικής, της εξέγερσης και της πατριαρχικής κοινωνίας, και θέλει να βρει το νόημα της δικής της ελευθερίας, ως γυναίκα. Γίνεται φίλη με μια από τις ερωμένες του συζύγου της, γιατί μόνο έτσι μπορεί να βρει υποστήριξη.
Η ανεξαρτησία της Ινδονησίας δεν εγγυήθηκε την ελευθερία του λαού της. Η πίεση έρχεται σε διαρκώς μεταβαλλόμενες μορφές. Με αυτή την ταινία θέλω να δείξω τις πολλές μορφές πίεσης που συνεχίζουν να βαραίνουν τις γυναίκες σήμερα. Η εικόνα λειτουργεί μαζί με τον ήχο για να εκφράσει τα συναισθήματα και τις έγνοιες της Νάνα. Το «Πριν, Τώρα και Τότε», μιλά για τα μυστικά μιας γυναίκας, για το πώς κρατά κρυφά τα προβλήματά της. Μέσα σε μικρές, καθημερινές στιγμές, εντοπίζει πολιτικές συνθήκες, οικιακά προβλήματα, αγωνίες και προσωπική ευτυχία. Τα μαλλιά γίνονται μια ενωτική μεταφορά για τις γυναίκες καθ’ όλη την εξέλιξη της ιστορίας. Πρόκειται για μια απλή ταινία εποχής, που χρησιμοποιεί απαλές πινελιές και λεπτές συνθέσεις.
Η κάμερα κινείται αργά ή παραμείνει ακίνητη, σαν πίνακας ζωγραφικής. Όπως και στο θέατρο, οι ερμηνείες των ηθοποιών αποκαλύπτουν πολλαπλές πτυχές του κάθε χαρακτήρα. Ο σχεδιασμός της παραγωγής είναι ζωτικής σημασίας, φέρνοντας τον έξω κόσμο στο σπίτι, αναζητώντας ελευθερία στους πιο μικρούς χώρους και αποκαλύπτοντας την ιστορία μικρών αντικειμένων, ειδικά μέσα από τα μαλλιά και τα σώματα των γυναικών. Μια γυναίκα πρέπει να είναι άριστη στο να κρατά μυστικά, τόσο δικά της όσο και της οικογένειάς της. Αν υπάρχει πρόβλημα, αφήστε το να παραμείνει κρυμμένο πίσω από τα μαλλιά της.»
Η Καμίλα Αντίνι είναι μητέρα και σκηνοθέτιδα που ζει στην Τζακάρτα της Ινδονησίας. Οι ανησυχίες της σχετικά με τη συλλογική κουλτούρα, την ισότητα των φύλων και τα περιβαλλοντολογικά ζητήματα, την ώθησαν να δημιουργήσει ταινίες με ιδιαίτερο αφηγηματικό χαρακτήρα. Η πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους, το «The Mirror Never Lies» (2011), εξιστορεί τη ζωή ενός νομά της θάλασσας στον Ειρηνικό Ωκεανό, κοντά στην Ινδονησία. Η δεύτερη ταινία της, το «The Seen and Unseen» (2017), αποτυπώνει ένα δυαδικό κινηματογραφικό σύμπαν, βασισμένο στη μπαλινέζικη φιλοσοφική έννοια Sekala/Niskala. Οι δύο ταινίες συμμετείχαν σε περισσότερα από 50 φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο και απέσπασαν περίπου 30 διεθνή και εθνικά βραβεία, μεταξύ άλλων και το Μεγάλο Βραβείο του Τμήματος Generation Kplus της Berlinale το 2018. Έχει επίσης σκηνοθετήσει μια σειρά ταινιών μικρού μήκους. Μετά τα «Following Diana» (2015), «Memoria» (2016) και «Sekar» (2019), το μικρού μήκους «Back Home» (2019) αποτέλεσε μέρος της σπονδυλωτής ταινίας «Angel Sign» (2019). Πρόσφατα επέκτεινε τη δραστηριότητά της στη σκηνοθεσία θεατρικών έργων. Το θεατρικό της ντεμπούτο, βασισμένο στη δεύτερη ταινία της «The Seen and Unseen», ανέβηκε στη σκηνή του Esplanade της Σιγκαπούρης το 2018 και του Asia Topa της Μελβούρνης το 2019. Η πιο πρόσφατη θεατρική της παραγωγή είναι ένας συνδυασμός διά ζώσης και εικονικής παρουσίασης ενός μονολόγου με τίτλο «Nusa Yang Hilang» (2021). Η τρίτη της ταινία, το «Yuni» (2021), κέρδισε το Platform Prize στο Φεστιβάλ του Τορόντο.
