Η φράουλα
Στο κατάστημα του Συνεταιρισμού Γυναικών στο χωριό, από όλα τα βαζάκια που ήταν στο ράφι μπροστά μου, διάλεξα το πιο φανταχτερό με χειροποίητη μαρμελάδα. Το διάλεξα από λύπηση. Ποιος θα αγόραζε ένα βάζο μαρμελάδα σε σχήμα καρδιάς; Δηλαδή, ένα κανονικό κατά τα άλλα βάζο, όμως με δύο εξογκώματα στα πλαϊνά για να μοιάζει με καρδιά. Το καπάκι του ήταν καλυμμένο με καρό ασπροκόκκινο ύφασμα και δεμένο με κόκκινη κορδέλα, ενώ μπροστά και διαγώνια της καρδιάς έγραφε “Μαρμελάδα Φράουλα”, με ανοιχτό πράσινο ανάγλυφο πλαστικό χρώμα και με το “φ” τρεμάμενο και καλλιγραφικό σαν το κλειδί του σολ. Αυτό το “φ” έτσι που ήταν γραμμένο, το λυπόμουν ακόμα περισσότερο.
Κρατούσα για χρόνια το βάζο στο ψυγείο με ελάχιστη μαρμελάδα σαν να ήταν διακοσμητικό, μέχρι που παρατήρησα ένα άσπρο αραχνοΰφαντο πέπλο μούχλας στην επιφάνεια της φράουλας. Έπλυνα το βαζάκι στο πλυντήριο και τώρα κάθε φορά που ανοίγω το ντουλάπι πάνω από την κουζίνα, διαβάζω επάνω στο βάζο με τη ρίγανη τα πράσινα ανάγλυφα γράμματα: “Μαρμελάδα ράουλα”.
Η αφιέρωση
Όταν έμαθα ότι ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός θα ερχόταν στην πόλη μας, για να προωθήσει την ταινία του σχετικά με τα ταξίδια του στην Αμερική και τις εκεί συναντήσεις με διάσημους μουσικούς και καλλιτέχνες, έκλεισα αμέσως θέση και περίμενα να δω από κοντά έναν θρύλο του ραδιοφώνου. Τη μέρα της παρουσίασης πήρα μαζί μου το τελευταίο του βιβλίο για να μου το υπογράψει. Τη στιγμή που βγήκε στη σκηνή για να προλογίσει την ταινία συνέβη κάτι μοναδικό. Εκείνος μιλούσε και εγώ έκλεινα τα μάτια μου και ήταν σαν να ακούω τη φωνή του από το ραδιόφωνο, και όταν τα άνοιγα ξανά αυτός ήταν εκεί μπροστά μου. Ήταν σαν να βρίσκομαι σε δύο παράλληλους κόσμους. Στο τέλος της βραδιάς στήθηκα πίσω από μια ατελείωτη ουρά θαυμαστών, που περίμεναν με τη σειρά τους να του μιλήσουν, μόνο που εγώ είχα και το βιβλίο του μαζί. Ίσως να ήμουν και η μοναδική. Έφτασα μπροστά του και του ζήτησα αν μπορεί να μου το υπογράψει. Ρώτησε το όνομά μου, έγραψε την αφιέρωση στο βιβλίο και έφυγα γεμάτη χαρά. Μόλις βγήκα από την αίθουσα γύρισα αμέσως το εξώφυλλο του βιβλίου και διάβασα την αφιέρωση. Είχε γράψει: “Στην Εύα, φιλικά”. Μόνο που το “φ” δεν “έκλεινε” επάνω και τόσο καλά. Ήταν κάπως ανοιχτά γραμμένο και έμοιαζε περισσότερο με “ψ”. Έτσι τώρα έχω ένα βιβλίο με αφιέρωση: “Στην Εύα, ψιλικά Γιάννης Πετρίδης”.
Από τις εκδόσεις Τύρφη κυκλοφορεί το βιβλίο της Εύας Αραμπατζή “Εκτός σχεδίου πόλεως”
