Ένα μέρος του συστήματος προπαγάνδας επιδιώκει να αφαιρέσει από τις λέξεις το νόημά τους. Ένας κτηνώδης τύραννος ξεπερνάει τα όρια και καθίσταται από θαυμαστός φίλος «αλήτης» και «απατεώνας» όταν διαπράττει το έγκλημα της ανεξαρτητοποίησης. Ένα συνηθισμένο λάθος είναι ότι προχωρεί πέραν της κλοπής των φτωχών –που είναι μια χαρά– και αρχίζει να παρεμβαίνει σε ό,τι αφορά τους προνομιούχους, προκαλώντας την αντίθεση των επικεφαλής των επιχειρήσεων.
Το εμπόριο ναρκωτικών πάντα διεξαγόταν πρωτίστως μέσω τραπεζών –το τραπεζικό σύστημα είναι στην ουσία ανεξέλεγκτο, συνεπώς αποτελεί μια φυσική αγορά για το χρήμα που προέρχεται από εγκληματικές δραστηριότητες. Το διεθνές δίκαιο, ένα αξιοθρήνητο αδύναμο εμπόδιο στις λεηλασίες των ισχυρών.
Η αμφισβήτηση του δικαιώματος των επενδυτών να καθορίζουν το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, και πώς θα ζήσει και θα πεθάνει, θα ήταν μια σημαντική στροφή προς τα ιδανικά του Διαφωτισμού (στην πραγματικότητα, προς το κλασικό φιλελεύθερο ιδεώδες). Και θα ήταν κάτι επαναστατικό. Όταν μια χώρα ξεπουλάει δημόσια περιουσιακά στοιχεία, είναι σίγουρο ότι κάποιοι θα βγάλουν πολλά χρήματα. Είναι η γνωστή ιστορία: τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και το κόστος κοινωνικοποιείται. Η κοινωνία μας διευθύνεται από τις επιχειρήσεις. Τα πολιτικά κόμματα εδώ και πολύ καιρό, επίσης, εκφράζουν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Οι δικαστές και οι δικηγόροι των εταιριών έφτιαξαν απλά μια νέα κοινωνία στην οποία οι εταιρίες έχουν τεράστια δύναμη.
Ο στόχος είναι μια κοινωνία στην οποία η βασική κοινωνική μονάδα είναι το άτομο και η τηλεόρασή του. Η ευελιξία είναι εξαιρετική μέθοδος για κέρδη, αλλά καταστρέφει τους ανθρώπους. Ζούμε σε μία κοινωνία που κατηχείται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σε μια παγκόσμια οικονομία που είναι σχεδιασμένη για να ικανοποιεί τις ανάγκες των διεθνών εταιριών και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καθώς και τους τομείς που τους υπηρετούν, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι περιττοί. Θα πεταχτούν στην άκρη αν οι θεσμικές δομές ισχύος και προνομίων λειτουργούν χωρίς λαϊκή αμφισβήτηση ή έλεγχο.
Έγινε πια πιο δύσκολο να αποκρυφθεί το ότι ο πραγματικός εχθρός ήταν πάντα οι «φτωχοί που επιδιώκουν να λεηλατήσουν τους πλούσιους» –ιδίως οι αχρείοι του Τρίτου Κόσμου, που δεν θέλουν πια να παίζουν το ρόλο των υπηρετών.
Η παγκοσμιοποίηση έχει δύο σημαντικές συνέπειες. Πρώτον, επεκτείνει το μοντέλο του Τρίτου Κόσμου στις βιομηχανικές χώρες. Στον τρίτο Κόσμο κυριαρχεί η κοινωνία των δύο στρωμάτων – ένα στρώμα ακραίου πλούτου και προνομίων και ένα στρώμα τεράστιας αθλιότητας και απελπισίας αποτελούμενο από άχρηστους και περιττούς ανθρώπους.
Πολλές από τις ειρηνευτικές αποστολές του (του ΟΗΕ) στοχεύουν στο να διατηρήσουν το επίπεδο «σταθερότητας» που χρειάζονται οι μεγάλες εταιρίες για να κάνουν τις δουλειές τους. Είναι μια βρώμικη δουλειά, και αισθάνονται ευτυχείς που έχουν έναν ΟΗΕ να την κάνει. Όπως έλεγε ο Τζον Ντιούι πριν από εβδομήντα χρόνια περίπου: «Η πολιτική είναι η σκιά που ρίχνουν στην κοινωνία οι μεγάλες επιχειρήσεις».
Νόαμ Τσόμσκι: Πώς λειτουργεί ο κόσμος, εκδ. Κέδρος, μετάφραση: Μαρία-Αριάδνη Αλαβάνου. Ο Νόαμ Τσόμσκι γεννήθηκε το 1928 στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ. Είναι παγκοσμίως γνωστός ως πολιτικός ακτιβιστής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής γλωσσολογίας του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), όπου άρχισε να διδάσκει το 1955. Έχει γράψει και διδάξει γλωσσολογία, φιλοσοφία και πολιτική. Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται τα βιβλία: “Εξουσίες και προοπτικές”, “Νέα και παλιά παγκόσμια τάξη”, “Αποτρέποντας τη δημοκρατία”, “Κατασκευάζοντας τη συναίνεση” (με τον Ε.Σ. Χέρμαν), “Έτος 501: η κατάκτηση συνεχίζεται”, “Τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους”, “Ο νέος στρατιωτικός ανθρωπισμός”, “Νέοι ορίζοντες στη μελέτη της γλώσσας και της νόησης”, “Τρομοκρατικά κράτη” και “Μια νέα γενιά χαράζει τα όρια”. Παραμένει από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της “αριστερής” αμερικανικής σκέψης. Οι προσπάθειές του για τη διεύρυνση της δημοκρατίας και για μια μη βίαιη υπερδύναμη, έχουν τιμηθεί σε όλο τον κόσμο από κινήματα ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης.
