Όταν ξεκινάς το ταξίδι στη μνήμη, οι γειτονιές φαίνονται σαν παραμύθια από άλλη εποχή. Κάποτε, τα παιδικά μας χρόνια ήταν γεμάτα με περιπέτειες στους δρόμους, χωρίς στεγανά και φραγμούς, απλώνοντας την ανησυχία σε παιχνίδια που ζωντάνευαν κάθε απόγευμα.
Σήμερα, τα δρομάκια είναι ήσυχα. Τα παιδιά αποσύρθηκαν στα σπίτια, με σκυμμένα κεφάλια πίσω από οθόνες, ενώ οι γονείς τους χοροπηδούν ανάμεσα σε προθεσμίες και εργασιακά ωράρια. Οι γειτονιές που μια φορά χαρακτηρίστηκαν από την αυθεντικότητα της καθημερινότητας τώρα φιλοξενούν τον άδειο ψηφιακό κόσμο.
Μακριά από τις απλές χαρές της παιδικής ηλικίας, ο χρόνος σήμερα κυλάει με την έννοια της υποχρέωσης. Η ζωή έχει μετατραπεί σε μια διαρκή προσπάθεια να κερδίσεις χρόνο, αντί να τον ζήσεις με τα παιδιά σου. Το πολυτελές δώρο του να είσαι παρών στη ζωή τους καταντά αντικείμενο αναγκαίου και όχι αυτονόητου.
Στο χθες μας, οι γειτονιές ήταν συνώνυμο της απλότητας και της συναίσθησης των ανθρώπων. Σήμερα, αγωνιζόμαστε να βρούμε ξανά αυτήν τη σύνδεση, χαρτογραφώντας διαδρομές στο διαδίκτυο και παρακολουθώντας από απόσταση τα παιδιά μας να μεγαλώνουν.
Τα χαμένα χρόνια της νιότης μας, στις γειτονιές που πλέον δεν αγνοούνται, μας διδάσκουν ότι η ζωή δεν είναι μόνο μια συνεχής σειρά καθηκόντων. Είναι ένας χορός στον ρυθμό του χρόνου, όπου η νοσταλγία συνυπάρχει με την ειρωνεία. Ίσως, μέσα από αυτήν την αντίφαση, να βρούμε την απάντηση για το πως να ζούμε πραγματικά, αφού πληρώσουμε τον λογαριασμό της υποχρέωσης.
Και έτσι, η γειτονιά του παρελθόντος συναντά τη σημερινή πραγματικότητα σε ένα ταξίδι μέσα από το χρόνο. Ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις και επιθυμίες, όπου η ζωή σημαίνει περισσότερο από απλή επιβίωση, σημαίνει να είσαι παρών, πραγματικά παρών, στη ζωή σου και στη ζωή των αγαπημένων σου.
