Η επιστροφή δεν είναι απλή. Ούτε αυτονόητη.
Η Κατερίνα Λάκκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοζάνη. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (ΔΠΘ) και συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Συγκριτική Λογοτεχνία στη Σορβόννη, όπου και ολοκλήρωσε το διδακτορικό της.
Έχει εκδώσει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Για μια κάποια Γαλάτεια» (εκδ. Εστία) και αυτή την περίοδο ετοιμάζει την πρώτη της ταινία μικρού μήκους.
Μετά από χρόνια σπουδών και ζωής στο εξωτερικό, επέλεξε να επιστρέψει στην Κοζάνη, αναζητώντας τρόπους να δημιουργήσει και να παραμείνει στον τόπο της.
Η απολιγνιτοποίηση ως καθημερινότητα
«Η απολιγνιτοποίηση δεν είναι απλώς πολιτική. Είναι καθημερινότητα. Είναι επιχειρήσεις που κλείνουν, είναι φίλοι που φεύγουν, είναι η αίσθηση ότι η πόλη μικραίνει», λέει.
Κατανοεί την ανάγκη της ενεργειακής μετάβασης, αλλά αμφισβητεί το αν είναι πράγματι δίκαιη. «Μπορεί να υπάρξει κλιματική δικαιοσύνη χωρίς εργατική δικαιοσύνη;», αναρωτιέται.
Η επιθυμία να μείνεις – και η δυσκολία να ανήκεις
Παρά τις δυσκολίες, η Κατερίνα νιώθει συνδεδεμένη με τον τόπο της. Ωστόσο, δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα: «Θα ήθελα να μείνω. Δεν θα ήθελα να αφήσω τον τόπο μου πίσω. Αλλά πρέπει να υπάρξει λόγος, προοπτική.».
Στη συνέντευξή της στο Together, μιλά για όσα βλέπει, νιώθει και σκέφτεται, με αφορμή τη Δίκαιη Μετάβαση.
Μια κουβέντα που ακουμπά τις πραγματικές αγωνίες μιας γενιάς.
