Γράφει ο Σοφοκλής Πινόπουλος
Στην αίθουσα 600 του δικαστικού μεγάρου της Νυρεμβέργης δεν διεξάγονται πλέον δίκες. Από το 2010, ο απλός κόσμος μπορεί να βρεθεί μέσα στον λιτό χώρο που δικάστηκαν 21 Γερμανοί Ναζί εγκληματίες πολέμου, μεταξύ των οποίων οι Χέρμαν Γκέρινγκ, Ρούντολφ Ες, Φον Ρίμπεντροπ, Άλφρεντ Ροζενμπεργκ. Οι Αδόλφος Χίτλερ, Γιόζεφ Γκαίμπελς, Χάινριχ Χίμλερ είχαν προλάβει να αυτοκτονήσουν, ο Άντολφ Άιχμαν να δραπετεύσει στην Αργεντινή και ο Ράινχαρντ Χάιντριχ να εκτελεστεί από την Τσεχοσλοβάκικη Αντίσταση πριν τελειώσει ο πόλεμος.
Όσα αποκαλύφθηκαν στο πραιτώριο της Νυρεμβέργης ξεφεύγουν κυριολεκτικά από την ανθρώπινη φαντασία. Τα όσα εξέτασε η νομική επιστήμη κάνουν τον ανθρώπινο νου να σαλεύει και να βρίσκεται σε αμηχανία μπροστά στην ερώτηση αν τα κακουργήματα αυτά μπορούσαν να διαπραχθούν από το ανθρώπινο είδος.
Υπήρξαν σφάλματα; Σαφέστατα ναι. Οι ίδιοι οι Γερμανοί έχουν το θάρρος να παραδεχθούν ότι εκατοντάδες λιγότερο προβεβλημένοι ομοεθνείς τους Ναζί που δικάστηκαν στις δίκες που ακολούθησαν την Δική της Νυρεμβέργης (γιατροί, δικηγόροι, βιομήχανοι κλπ) αθωώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες λόγω του Ψυχρού Πολέμου και αποδόθηκαν άσπιλοι και αμόλυντοι πίσω στην κοινωνία, έτοιμοι να πολεμήσουν από άλλο μετερίζι τον νέο εχθρό, «την μεγάλη ασθένεια», το φάντασμα που πλανάται πάνω από την Ευρώπη ήδη από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και έκανε κάθε σοβαρό καπιταλιστή να χάνει τον ύπνο του: τον εξ Ανατολάς κίνδυνο, τον κομμουνισμό. Τρανό παράδειγμα ο «δικός μας» Μαξ Μερτέν, ο «Χασάπης της Θεσσαλονίκης», ο οποίος ακολούθησε καριέρα στελέχους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης της Δυτικής Γερμανίας, και μάλιστα υψηλόβαθμου.
Ή μήπως δεν θα έπρεπε μαζί με εκείνους που οργάνωσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα στρατόπεδα θανάτου, μαζί με τους δήμιους και σφαγείς της Βαρσοβίας, της Λυών, της Θεσσαλονίκης, της Πράγας, να κάτσουν στο εδώλιο του κατηγορούμενου κι εκείνοι που διέταξαν τον βομβαρδισμό του Αμβούργου με φωσφόρο, τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, του Πειραιά, τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες;
Παρά τα λάθη και τις παραλείψεις όμως, η Δίκη της Νυρεμβέργης παραμένει ένα γεγονός κολοσσιαίας σημασίας. Μάλιστα, έπρεπε να βρεθούν οι βασικοί υπεύθυνοι αυτών των τερατουργημάτων. Μάλιστα, έπρεπε να διωχθούν. Μάλιστα, έπρεπε να δικαστούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Τα βασανιστήρια, τα μαρτύρια, η ανέκφραστη θηριωδία των συστημάτων του ολέθρου, δικαιολογούν απόλυτα την Δίκη, καταδίκη και εκτέλεση αυτών που ουσιαστικά άλλαξαν τον ορισμό της έννοιας του κακού.
Αίθουσα 600 δικαστικού μεγάρου Νυρεμβέργης. Πάνω, το 2025. Κάτω, το 1945.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν είναι οι παραλείψεις. Είναι ότι 80 χρόνια μετά, το «ποτέ ξανά» παραμένει κενό γράμμα. Και τι τραγική ειρωνεία: ο λαός που υπέφερε περισσότερο από όλους τους άλλους στα στρατόπεδα του θανάτου, να τελειοποιεί τα φρικωδέστερα συστήματα εξοντώσεως του ανθρώπινου είδους. Και μάλιστα χρησιμοποιώντας την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία! «Υπανθρώπους», «όντα που δεν αξίζει να ζουν», «κατώτερους από τους Άριους» χαρακτήριζε τους Εβραίους (και πολλούς ακόμα) ο θεωρητικός του ναζισμού Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ. «Υπανθρώπους», «ανθρωπόμορφα κτήνη», «κάτι κατώτερο από εμάς» λένε και οι Σιωνιστές για τους Παλαιστίνιους (εδώ και πολλά χρόνια). Είναι η κλασική μέθοδος που πρώτο – χρησιμοποίησε η Κου – Κλουξ – Κλαν: για να μπορέσεις να διαπράξεις τέτοια εγκλήματα χωρίς τύψεις, θα πρέπει να υποβιβάσεις την ύπαρξη του άλλου σε κάτι μη ανθρώπινο. Η δολοφονία γίνεται πολύ εύκολη όταν αυτοί που μακελεύεις δεν είναι άνθρωποι αλλά «κατώτερα όντα», που «δεν αξίζει να ζουν».
Αλήθεια, θα βρεθεί ποτέ ένα ανθρώπινο δικαστήριο για να δικάσει τους ηγέτες του Ισραήλ για όσα φρικώδη πράττουν; Η απεραντοσύνη του κακού έχει ξεπεράσει πλέον κάθε φανταστικό όριο, κάθε ανθρώπινη αντοχή. Και το χειρότερο: πλέον δεν νοιάζεται κανείς. Κάποτε, στον πόλεμο του Βιετνάμ οργανώθηκε ένα αντιπολεμικό κίνημα στις χώρες της Δύσης (ξεκινώντας από τα Πανεπιστήμια των Η.Π.Α.) που όσο του ασκούσαν καταστολή, τόσο αυτό γιγαντωνόταν. Σήμερα η ενσυναίσθηση έχει πιάσει πάτο και η αλλοτρίωση ταβάνι. Η διείσδυση των σιωνιστικών λόμπι σε μεγάλες εταιρείες, κινηματογραφικά στούντιο, ειδησεογραφικά μέσα, μυστικές υπηρεσίες, επιχειρήσεις, πανεπιστήμια συνθέτει το βασικό σύμπλεγμα δια του οποίου η γενοκτονία των Παλαιστινίων θάβεται ή τουλάχιστον υποβαθμίζεται συστηματικά στη δημόσια συζήτηση.
Αλλά ακόμα και να μην ήταν έτσι, ποτέ καμία γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν σταμάτησε επειδή η διεθνής κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε ή επειδή νοιάστηκαν οι ηγέτες των ξένων κρατών. Αν οι Ναζί δεν είχαν ηττηθεί στα πεδία των μαχών, τα στρατόπεδα του θανάτου θα λειτουργούσαν ακόμα. Στην Τουρκία του Κεμάλ ο γενοκτονικός μηχανισμός δεν ηττήθηκε στα πεδία των μαχών, συνεπώς ολοκλήρωσε απρόσκοπτα την γενοκτονία των λαών που συνέθεταν το μωσαϊκό εθνοτήτων της Μικράς Ασίας. Όσο για τις δύσμοιρες φυλές της Αφρικής, αυτές γενοκτονούνταν συστηματικά από τους Ευρωπαίους αποικιοκράτες σε πλήρη διεθνή «ησυχία» και «ηρεμία».
Για να πάψει λοιπόν μια γενοκτονία, πρέπει να υπάρξει επαρκής αντίσταση με στρατιωτικά μέσα ενάντια στο γενοκτονικό μηχανισμό. Ένοπλος Αγώνας, Αντίσταση. Δηλαδή πρέπει το Ισραήλ να ηττηθεί στρατιωτικά, στο πεδίο της μάχης. Και μέχρι τώρα η μοναδική δύναμη που εξέφρασε εμπράκτως (δηλαδή στρατιωτικώς) την αντίθεσή της με την γενοκτονία ήταν ο Άξονας της Αντίστασης. Ιράν, Χεζμπολάχ, Ανσαραλά (Χούθι), Σιίτες του Ιράκ και της Συρίας, και φυσικά οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι. Γιατί καλό είναι να μην γελιόμαστε. Είναι γνωστός ο κυνισμός των Διεθνών Σχέσεων. Η παρεμβολή σε ένα γενοκτονικό σχέδιο προϋποθέτει ότι υπάρχει επαρκές διακύβευμα ούτως ώστε ξένες δυνάμεις να συγκρουστούν με το κράτος το οποίο τελεί τη γενοκτονία. Σε διαφορετική περίπτωση, κανείς δεν θα προστρέξει σε βοήθεια. Ας τα λάβουν υπόψη τους όλα αυτά όσοι θεωρούν ότι σε ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία, θα πάρουν τηλέφωνο την Ούρσουλα, την Κάλλας και τον Τραμπ και έτσι θα γλυτώσουμε. Κανείς δεν πρόκειται να «βάλει πλάτη», κανείς δεν θα πολεμήσει για εμάς στο απευκταίο σενάριο της πιο σκοτεινής ώρας. Ούτε το Ισραήλ, ούτε οι Η.Π.Α., κανείς. Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να σέρνεται πίσω από συμμαχίες και σχήματα που εξυπηρετούν αποκλειστικά αμερικανοισραηλινά συμφέροντα, ξεπλένοντας εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι μια πολιτική που αντίκειται σε κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και κινδυνεύει να γυρίσει μπούμερανγκ σε περιπτώσεις στις οποίες η Ελλάδα θα ζητήσει η ίδια την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.
Και όσοι λοιδορούν και εμπαίζουν το σενάριο του πολέμου ως «ουτοπικό», «ανεδαφικό», «ιστορίες για αγρίους» και «παραμύθια της Χαλιμάς», ας παραδειγματιστούν λίγο από όσα έγιναν λίαν προσφάτως στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ (στην εθνοκάθαρση του οποίου το Ισραήλ φώναξε βροντερό παρών εξοπλίζοντας αφειδώς τους Τουρκοαζέρους). Και ας πάνε να μιλήσουν στους 120.000 ξεριζωμένους Αρμένιους του Αρτσάχ για «ιστορίες για αγρίους» και «παραμύθια της Χαλιμάς».
Μέχρι λοιπόν να ηττηθεί στρατιωτικά το Ισραήλ, όσο Παλαιστινιακό αίμα και αν ποτίσει την πολύπαθη Γη της Επαγγελίας δεν θα είναι ποτέ αρκετό για τα παιδιά του Βασιλιά Δαυίδ. Όσες και όσοι καταδικάζουν τη βία της Αντίστασης, αντικειμενικώς και ασχέτως προθέσεων συντάσσονται με τη γενοκτονία. Απλά πράγματα.
Η γενοκτονία είναι εύκολη όσο η Αντίσταση δεν υπάρχει. Η γενοκτονία δυσκολεύεται όσο η Αντίσταση επιμένει. Η γενοκτονία παύει όσο η Αντίσταση νικά.
