Ο Δημήτρης, νέος επαγγελματίας στην εστίαση και ιδιοκτήτης καφέ-μπαρ στα Σέρβια, μιλά για την πραγματικότητα της καθημερινότητας μετά την απολιγνιτοποίηση. Με λόγια απλά, ανθρώπινα, γεμάτα παράπονο αλλά και πείσμα, περιγράφει μια περιοχή που αλλάζει, και μια γενιά που προσπαθεί να μη χαθεί μέσα σε αυτή την αλλαγή.
Κάποτε, τα Σέρβια είχαν ζωή. Η ΛΑΡΚΟ έδινε δουλειές, η ΜΕΤΕ λειτουργούσε κανονικά και η περιοχή είχε κίνηση, κόσμο, εισόδημα. «Θυμάμαι όταν έβγαινες στον δρόμο και έβλεπες μαγαζιά γεμάτα. Υπήρχε παλμός», λέει. Σήμερα, ο ρυθμός έχει πέσει. Οι νέοι/εες άνθρωποι λιγοστεύουν, ορισμένες επιχειρήσεις έχουν κλείσει και η τοπική οικονομία παλεύει να βρει νέο βηματισμό.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ο Δημήτρης είναι ένας από αυτούς που επέλεξαν να μείνουν και να επενδύσουν στον τόπο τους.
Πώς είναι η ζωή στα Σέρβια σήμερα για έναν νέο/α που δουλεύει στην εστίαση;
«Είναι δύσκολα. Ο κόσμος έχει μειωθεί, τα έξοδα τρέχουν και τα έσοδα συχνά δεν φτάνουν. Αλλά δεν τα παρατάμε. Εμείς που μείναμε, παλεύουμε όπως μπορούμε. Περιμένουμε τις μέρες που θα έρθει λίγος περισσότερο κόσμος – ένα πανηγύρι, ένα τριήμερο, μια εκδήλωση – για να πάρουμε μια ανάσα. Η καθημερινότητα είναι απαιτητική, όμως η δουλειά πρέπει να συνεχίζεται».
Πώς θυμάσαι την εποχή που δούλευε η ΛΑΡΚΟ;
«Ήταν αλλιώς. Τα Σέρβια ζούσαν. Ο κόσμος είχε δουλειά και διάθεση. Η κίνηση στα μαγαζιά ήταν σταθερή. Τώρα, με τη ΜΕΤΕ να υπολειτουργεί και τον λιγνίτη να φεύγει πλέον εκτός Ελλάδας, εδώ δεν μένει τίποτα. Μόνο η σκόνη από τα φορτηγά και μια αίσθηση εγκατάλειψης».
Γιατί αποφάσισες να μείνεις;
«Γιατί αγαπάω τον τόπο μου. Γιατί ήθελα να κάνω κάτι δικό μου εδώ, στη γειτονιά που μεγάλωσα. Δεν είναι εύκολο, αλλά αν φύγουμε όλοι, δεν θα μείνει τίποτα. Και αν κάποτε αλλάξει κάτι —αν έρθουν νέες δουλειές, νέες προοπτικές— πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι εδώ για να το κρατήσουν ζωντανό».
Πιστεύεις πως υπάρχει μέλλον μετά την απολιγνιτοποίηση;
«Υπάρχει, αλλά χρειάζεται δουλειά. Θέλει σχέδιο, επενδύσεις που να μένουν στον τόπο και όχι μόνο υποσχέσεις. Θέλει στήριξη σε εμάς που προσπαθούμε να κρατήσουμε τις επιχειρήσεις μας ανοιχτές. Αν υπάρξει πραγματικό ενδιαφέρον, μπορούν να γίνουν πολλά. Δεν ζητάμε θαύματα· ζητάμε ένα περιβάλλον που να δίνει ευκαιρίες».
Τι θα έλεγες σε έναν νέο που σκέφτεται να ανοίξει επιχείρηση στα Σέρβια;
«Να μην το φοβηθεί, αλλά να είναι προετοιμασμένος. Θέλει όρεξη, επιμονή και υπομονή. Αν αγαπάει τον τόπο και έχει πλάνο, αξίζει. Εμείς που μείναμε αυτό κάνουμε: δημιουργούμε λίγο λίγο, κάθε μέρα. Είναι δύσκολο, αλλά όταν βλέπεις ότι υπάρχει ακόμη κόσμος που στηρίζει τις τοπικές επιχειρήσεις, παίρνεις δύναμη».
Τι είναι αυτό που σε κρατάει εδώ;
«Το χαμόγελο του ανθρώπου που έρχεται κάθε πρωί για καφέ. Οι φίλοι που μαζεύονται το βράδυ για ένα ποτό. Η αίσθηση ότι, όσο και αν αλλάζουν όλα, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο τόπος μας έχει αξία. Όσο υπάρχει αυτή η μικρή σπίθα ζωής, θα προσπαθώ κι εγώ».
