O Νικόλαος Πάσσιας γεννήθηκε το 1975 στο Βερολίνο. Η μητέρα του κατάγεται από το Νομό Πιερίας και ο πατέρας του από το Νυμφαίο Φλωρίνης. Το 1985 η οικογένεια Πασσιά γύρισε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Καστοριά λόγω της γούνας. Ο Νίκος στα πρώτα χρόνια της εφηβείας του προσπάθησα να ασχοληθεί με τη γούνα (η οποία όμως ποτέ δε του άρεσε) και το 1995 επέστρεψε στο Βερολίνο όπου και ξεκίνησε να ασχολείται με τον άφρο-βραζιλιάνικο πολεμικό χορό Capoeira de Angola. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια εργάστηκε σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, όπως το Βόλο, τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική, τη Μύκονο και τη Λευκάδα κυρίως στον τουριστικό τομέα και παράλληλα δίδασκε Capoeira η οποία τότε ήταν κάτι καινούργιο για την Ελλάδα. Εκτός από την Ελλάδα δούλεψε και σε χώρες της Ευρώπης, όπως Δανία και Ολλανδία. Σήμερα κατοικεί μόνιμα στο Βερολίνο, όπου ασχολείται επαγγελματικά με την προώθηση γνωστής εταιρείας ως store manager στο Βερολίνο και φυσικά ως δάσκαλος Capoeira.
Τι σε οδήγησε στην Γερμανία και συγκεκριμένα στο Βερολίνο; Ήταν συνειδητή επιλογή ή ανάγκη επιβίωσης;
Αρχικά δε δυσκολεύτηκα καθόλου να πάρω την απόφαση να γυρίσω στο Βερολίνο, γιατί όπως προανέφερα γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ. Τα γερμανικά μού ήταν πολύ οικεία και ήταν η πρώτη μου σκέψη να ξαναγυρίσω στη πόλη που γεννήθηκα, μιας και τα πράγματα στην Ελλάδα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. ‘Ήταν προφανές ότι δε μπορούσα να τα βγάλω πέρα με την δουλειά μου και παράλληλα την Capoeira για αυτό μετά από 6 χρόνια διδασκαλίας στην Καστοριά κι έχοντας μαθητεύσει με τον master Laercio στο Βερολίνο απέκτησα τον τίτλο του Professor ενώ στη συνέχεια βάφτισα τον Sam Tamilia ως δάσκαλό κι ως συνεχιστή από το 2011 έως και σήμερα και είμαι πολύ περήφανος για την αγάπη και την προσπάθεια του.
Πόσο φιλόξενο είναι το μέρος που κατοικείς;
We love Berlin. Αρκετά φιλόξενο για τη Γερμανία θα έλεγα.
Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ ρατσισμό στην εμπειρία σου στο εξωτερικό:
Εγώ προσωπικά σαν Νίκος δεν αντιμετώπισα ποτέ σε καμία χώρα της Ευρώπης ρατσισμό, αν και υπάρχει γενικά παντού αυτό το φαινόμενο παγκοσμίως.
Κάνε μας μια ξενάγηση στον τόπο που ζεις.
Θεωρώ ότι το Βερολίνο είναι μια πόλη με πολύ φυσική ομορφιά και πολύ χρώμα, χτισμένο μέσα σε λίμνες και πάρκα. Όταν το κοιτάς από ψηλά θαρρείς και βρίσκεσαι μέσα σε μια ζούγκλα. Ο τόπος που ζω είναι μαγευτικός στον οποίο μπορείς να κάνεις 24 ώρες το 24ωρο ότι θέλεις, όπου θέλεις και όποτε το θέλεις, γιατί εκτός από ομορφιά υπάρχει και ζωή.
Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητα σου;
Τώρα τι να σου πρωτοπώ… Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά! Capoeira, δουλειά, κολύμβηση, βόλτες στα πάρκα, συναντήσεις με φίλους και διάφορα άλλα.
Ποια είναι τα συναισθήματα σου, η νοσταλγία γιατρεύεται;
Αυτό δε μπορώ να στο απαντήσω γιατί δεν αισθάνθηκα ποτέ νοσταλγία για κανένα μέρος. Κάθε φορά όπου και να βρισκόμουν επικεντρωνόμουν και ζούσα τη στιγμή όπου και με όποιον κι αν ήμουν.
Τι διαφορά νομίζεις ότι έχει το να είσαι μετανάστης στην Ελλάδα σε σχέση με την χώρα που βρίσκεσαι;
Τεράστια. Η Ελλάδα είναι ένα χάος όσον αφορά τους μετανάστες γιατί δεν υπάρχουν σωστές και επαρκείς υποδομές. Στο Βερολίνο ζουν και εργάζονται μόνιμα άνθρωποι από όλο τον κόσμο ειρηνικά, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει παιδεία στο ζήτημα της μετανάστευσης. Αν και εδώ έρχονται μεγάλες αλλαγές, όπως βέβαια σε όλες τις χώρες.
Συνάντησες εμπόδια μέχρι τώρα;
Δεν μπορώ να πω ότι έχω συναντήσει εμπόδια στη ζωή μου αλλά είναι και ο τρόπος του πώς προσεγγίζεις το τι μπορεί να είναι εμπόδιο. Άρα για εμένα ένα εμπόδιο ήταν πάντα μια ευκαιρία να δημιουργήσω κάτι καινούργιο.
Στην Ελλάδα των αλλεπάλληλων μέτρων λιτότητας μένουν περιθώρια επιλογής;
Επιλογή υπάρχει πάντα κι αυτή είναι στο χέρι του καθενός μας ξεχωριστά, αυτό είναι και το δώρο του Θεού. Η επιλογή είναι για να κάνεις βήματα, διότι αν να φοβάσαι να περπατήσεις θα περάσει η ζωή σου χωρίς να καταλάβεις τίποτα και είναι κρίμα. Αυτά που γίνονται γύρω μας με τον έναν η με τον άλλον τρόπο γινόταν πάντα απλά με διαφορετικά μέσα. Άρα είναι στο χέρι μας να τα δούμε με διαφορετική οπτική γωνία. Επομένως έχεις επιλογή.
Πάντα υπάρχει αυτή η πιθανότητα!
