Είναι ψευδαίσθηση ότι οι φωτογραφίες δημιουργούνται από τη φωτογραφική μηχανή. Δημιουργούνται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, με το μάτι, την καρδιά και το μυαλό. Για να φωτογραφίσεις: Πρέπει να τοποθετήσεις σε μια ευθεία γραμμή το μυαλό, το μάτι και την καρδιά. Henri Cartier-Bresson
Ο Πάτροκλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κοζάνη ενώ τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα, Άρχισε να φωτογραφίζει σε μικρή ηλικία. Παρά την κάποια εκπαίδευση θεωρεί τον εαυτό του αυτοδίδακτο. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια βιοπορίζοται από τη φωτογραφία σε διάφορες μορφές της. Τον τελευταίο καιρό φωτογραφίζει θέατρο….
Πότε είχες την πρώτη επαφή με την φωτογραφία και ποια ήταν η αφορμή. Τι σε οδήγησε σε αυτήν την μορφή τέχνης;
Από παιδί έβλεπα τον πατέρα μου να φωτογραφίζει ερασιτεχνικά. Έμπαινα σε σκοτεινό θάλαμο, κάτι που με εντυπωσίαζε. Άρχισα λοιπόν να πιάνω τις φωτογραφικές μηχανές, να μαθαίνω την τεχνική, να γοητεύομαι από όλο αυτό.
Ποιο ήταν το κίνητρο και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με την φωτογραφία θεάτρου;
Πάντα αγαπούσα το θέατρο, απλά πριν από μερικά χρόνια ήταν η κατάλληλη στιγμή για εμένα. Είμαι τυχερός γιατί βρίσκω ανθρώπους που πιστεύουν σε εμένα.
Τι πρέπει να έχει ένας φωτογράφος για να τον κάνει να ξεχωρίσει και πόσο δύσκολο είναι να χτίσει κάποιος τη φωτογραφική του υπογραφή;
Πρέπει να έχεις τη δύναμη να μην επηρεάζεσαι και να εμπιστεύεσαι τη δική σου ματιά. Είναι χαμένος κόπος να φωτογραφίζεις με δανεικές εικόνες.
Θα μπορούσε άραγε ο φωτογράφος να θεωρηθεί ένας «ζωγράφος» με σύγχρονα μέσα;
Σκέφτομαι περισσότερο τη φωτογραφία σαν ένα μέσο που τροποποιεί το παρόν. Η ζωγραφική έχει διαφορετικά όρια. Όχι δε θα συνέκρινα τις δύο τέχνες.
Με ποιον τρόπο ο ίδιος βιώνεις την φωτογραφία; Είναι η φωτογραφία εργαλείο επικοινωνίας;
Πιστεύω σε μια φωτογραφία αρκετά εσωτερική. Έχω την ανάγκη οι εικόνες που κρατάω να έχουν μια αληθινή αντιστοίχιση με εμένα και να μην είναι τυχαία γεγονότα ή στιγμιότυπα. Κατά καιρούς φωτογραφίζω εμμονικά ένα εντελώς συγκεκριμένο θέμα με ένα εντελώς συγκεκριμένο τρόπο. Μέχρι ίσως να δικαιωθώ προσωπικά για την επιλογή μου ή να αλλάξω γνώμη. Είναι σα να μιλάω για εμενα οπότε ναι είναι επικοινωνία.
Ψηφιακός αισθητήρας ή φιλμ;
Έχω κάνει πράγματα που αγαπώ και με τα δύο. Στην πραγματικότητα δε με νοιάζει.
Ποια είναι η σύνδεση θεάτρου- φωτογραφίας;
Η φωτογραφία στο θέατρο είναι ντοκουμέντο μιας πολλαπλής δημιουργίας. Μέσα στο θέατρο μοιάζει να είναι τόσο στο φυσικό της χώρο όσο σε λίγες άλλες εφαρμογές.
Υπάρχουν φωτογραφικές προκλήσεις, στο κομμάτι που ασχολείσαι, ως προς την σύλληψη και την απόδοση σε αντίθεση ίσως με πιο συμβατικές μορφές φωτογραφίας ;
Σαφώς. Καλείσαι να υπάρξεις ως καλλιτέχνης μέσα στο όραμα ενός άλλου καλλιτέχνη, του σκηνοθέτη, και μάλιστα σεβόμενος το έργο, τους ηθοποιούς, το θέατρο. Είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις.
Ηθοποιοί, σκηνικά, κοστούμια, φωτισμός, κίνηση, κοινό.. Τι από αυτά θεωρείς πιο συναρπαστικό φωτογραφικά;
Το συνδυασμό τους. Γιατί αυτό είναι το θέατρο: ένας συνδυασμός ετερόκλητων στοιχείων που αν τα διαχωρίσεις παύει να είναι αυτό που είναι.
Πες μας λίγα λόγια για την πορεία που ακολουθείς από την αρχή ως το τελικό αποτέλεσμα ενός έργου. Τη σύλληψη της ιδέας, τον χρόνο που χρειάζεται, τις τεχνικές λεπτομέρειες, την κυκλοφορία.
Η πορεία αυτή μπορεί να είναι κάθε φορά διαφορετική. Ανάλογα με το έργο, το σκηνοθέτη και την ομάδα αλλά και τις απαιτήσεις της παραγωγής. Άλλοτε διαβάζεις το έργο και προγραμματίζεις και άλλοτε τα πάντα προκύπτουν μέσα από την παρακολούθηση της πρόβας. Σημαντικό είναι να έχεις τη δυνατότητα να καταλάβεις την ατμόσφαιρα της κάθε δουλειάς. Κανένας “Ριχάρδος” δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλο “Ριχάρδο” και έτσι πρέπει.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για σένα μέχρι στιγμής;
Να φωτογραφίσω την παράσταση του μύθου του διεθνούς σύγχρονου θεάτρου: Bob Wilson. Όχι μόνο γιατί ήταν εκείνος, αλλά και γιατί ήταν από τις πρώτες μου δουλειές στο θέατρο.
Πού θεωρείς ότι βρίσκεται η φωτογραφία, είναι δύσκολο να είσαι φωτογράφος στην Ελλάδα του 2016;
Ποτέ δεν θεώρησα δύσκολο το να είμαι φωτογράφος, αυτό ξέρω να κάνω, αυτό αγαπάω. Είναι ευκολότερο να επικοινωνήσω τη δουλειά μου τώρα, από ότι όταν ξεκίνησα. Νομίζω ότι η φωτογραφία στη χώρα είναι όλο και σε καλύτερη μοίρα.
Αλήθεια, ποιο είναι το όνειρο ζωής σου στο επαγγελματικό κομμάτι; Υπάρχει ταβάνι;
Ταβάνι είναι εκεί που απολαμβάνω τη δουλειά και την καθημερινότητά μου. Όταν μπορώ να είμαι με ανθρώπους και συνεργάτες που αγαπώ. Όταν έχω χρόνο και διαύγεια να ασχοληθώ με τα δικά μου πράγματα, φωτογραφικά ή μη.
Επόμενα σχέδια, project;
Αναζητώ κάτι επόμενο άλλα συνήθως με προλαβαίνει αυτό που εμφανίζεται σαν ανάγκη έκφρασης στο σήμερα. Ήμουν πάντα κακός στον προγραμματισμό.
Που μπορούμε να βρούμε δουλειά σου;
