Αν δεν προετοιμαζόμασταν χρόνια για αυτό, ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα στην αρένα. Δεν είναι τόσο απλό όσο φαντάζει. Δεν είναι μια προετοιμασία μαθήματος. Είναι ένας αγώνας που πρέπει να δίνεις μέσα σε μια κοινωνία που απαιτεί να επιβιώσεις. Γρήγορα αντανακλαστικά, οξυμένη αντίληψη των πραγμάτων, μεγάλος βαθμός αυτογνωσίας, ετοιμότητα για ανταπόκριση σε αλληλέγγυες δομές είναι λίγα μέρη από την πανοπλία που θα χρειαστείς να έχεις για να μπεις στο παιχνίδι. Πόσα όπλα έχεις; Πόσες αντοχές; Θα επιβιώσεις ή προτιμάς να βρεις τον εαυτό σου σε σχέση με τους υπόλοιπους μονομάχους. Παλεύεις για να σωθείς ή για να αποδείξεις πως αξίζει να σωθούμε όλοι; Δεν υπάρχουν λιοντάρια ούτε Καίσαρας. Αλλά υπάρχει ένα κοινό που προσδοκά από σένα να δει κάτι. Είναι εκεί για να δει κάτι. Είναι εκεί για να μας δει να τα καταφέρνουμε ή για να γονατίσουμε. Δημιουργώντας μοναδικές προσωπικές μονομαχίες που μετουσιώνονται σε συλλογικές, προσπαθούμε να βρούμε τα δικά μας Θεριά αλλά και τους δικούς μας ‘αδερφούς’ μονομάχους μέσα από την Τέχνη. Μπαίνοντας στο εργαστήρι μια γόνιμη μάχη ξεκινά. Αλλά όχι έτσι όπως έχουμε γνωρίσει τους όρους μιας αναμέτρησης. Μια αναμέτρηση που σηκώνει ο ένας τον άλλον για να βγούμε όλοι νικητές. Για να μην είμαστε εμείς οι αυριανοί μελλοθάνατοι που χαιρετούν σε αυτήν την κοινωνία.
Άννα Καμπουρίδου
