Κάθε καλλιτέχνης επιχειρεί να ερμηνεύσει τον κόσμο και τη κοινά βιωμένη εμπειρία των πραγμάτων με τον δικό του τρόπο. Συγκροτεί, όπως θα έλεγε και ο Saussure στην γλωσσολογία, τη δική του – εικαστική – ομιλία, προκειμένου να συνομιλήσει με τις εμπειρίες του. Η τέχνη είναι και αυτή μια γλώσσα με τους δικούς της σταθερούς συντακτικούς και γραμματικούς κανόνες και κάθε καλλιτέχνης αναπτύσσει μια ξεχωριστή ομιλία, έναν, δηλαδή, υποκειμενικό τρόπο χρήσης της γλώσσας.
Η δική μου εικαστική γλώσσα επικεντρώνεται στην έρευνα του σημείου και της γραμμής ως βασικών στοιχείων για την ερμηνεία της μορφής. Η ζωγραφική μου αποτελεί μια εικαστική διαδικασία ανάμεσα στο σημείο και την γραμμή, προκειμένου να προσδιορίσω τον τρόπο που ο δικός μου εγκέφαλος αντιλαμβάνεται την ουσία των δύο αυτών μορφικών στοιχείων. Σημεία και γραμμές που πυκνώνουν και αραιώνουν πάνω στον καμβά συνιστούν τον δικό μου τρόπο θέασης και ανάγνωσης του κόσμου. Με βάση αυτόν τον τρόπο ανάγνωσης συγκροτώ ένα εικαστικό σύμπαν, το οποίο αποτελείται από πρόσωπα, που δομούνται από σημεία και γραμμές και τα οποία συνιστούν μια εκλεκτική προσωπική μου μυθολογία με καθαρά προσωπικές αναφορές. Είναι πρόσωπα του οικείου μου περιβάλλοντος, άνθρωποι που μας συνδέουν τα νήματα ενός κοινά βιωμένου χρόνου.
Στη ζωγραφική μου κυριαρχεί το πορτρέτο.Το πορτρέτο,όμως, δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως η πραγματική εικόνα του προσωπογραφούμενου και αυτό γιατί ο καλλιτέχνης χτίζει το πορτρέτο ενός ατόμου «από τα μέσα», καθιστώντας την τέχνη του πορτρέτου «cosa mentale» και όχι μηχανική αντιγραφή ενός φυσικού προσώπου. Όταν λέμε ότι το πορτρέτο απεικονίζει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, δεν εννοούμε ότι επιδιώκει την ακριβή αναπαράσταση του φυσικού μοντέλου, αλλά την πραγματικότητα που αντιλαμβάνεται ο καλλιτέχνης, επειδή το έργο είναι αναπαραγωγή της ζωής στην πνευματική της αλήθεια.
Με αφετηρία αφενός τις θεωρίες του Cézanne και του Kandinsky και αφετέρου τη φυσικομαθηματική Θεωρία των Χορδών, επιχειρώ τη ζωγραφική απεικόνιση προσώπων μέσα από άπειρες λεπτές γραμμές από χρωματιστά μελάνια, οι οποίες πυκνώνουν και αραιώνουν, ταλαντώνονται και αλληλοδιασταυρώνονται πάνω στην ζωγραφική επιφάνεια, δημιουργώντας τριών διαστάσεων πορτρέτα. Την τέταρτη διάσταση, δηλαδή τον χρόνο, τον αναζητώ σε συνάφεια με την μνήμη.
Η μνήμη για μένα συγκρατεί και κουβαλάει από το παρελθόν στο παρόν και εν συνεχεία στο μέλλον, πρόσωπα, γεγονότα και στιγμές που όσο και αν μετασχηματίσουμε τον γύρω μας χώρο και χρόνο, αυτά δεν αλλάζουν. Υπόκειται, λοιπόν, σε μια σχέση αιτιότητας που την κουβαλάμε μέσα μας, για αυτό και αξιωματικά την ορίζω ως «μνήμη Minkowski».Αυτή η μνήμη είναι ο βιωμένος χρόνος του Bergson, ο οποίος συναιρεί παρόν – παρελθόν –μέλλον, και βρίσκεται σε διαρκή μεταβολή.
Παράλληλα με τη μελέτη της γραμμής, ερευνώ και το σημείο, αυτή την άτμητη βασική εικαστική φόρμα, προκειμένου να κατανοήσω καλύτερα τη γραμμή. Τι είναι, δηλαδή, για μένα η γραμμή; Είναι, όπως λέει ο Kandinsky ένα «αόρατο ον»; Είναι πολλά σημεία που συνενώνονται και σχηματίζουν τη γραμμή; Ή είναι όντως μια ελάχιστη μονοδιάστατη ταλαντώμενη δύναμη;
Σημεία μικρά, μεγάλα, κυκλικά, ασχημάτιστα, ήρεμα, έντονα, στη σειρά, άτακτα, αραιά και πυκνά κυριαρχούν πάνω στον καμβά και αναζητούν την διάλυση, αλλά και την ένωση του θέματος που απεικονίζουν. Σημεία που είναι μόνα, αλλά και όλα μαζί. Που αν εισχωρήσεις σε βάθος μεγεθύνοντάς τα, βρίσκεσαι σε ένα απροσδιόριστα στικτό με μαύρες στιγμές πεδίο μέσα σε λευκό φόντο, ενώ αν απομακρυνθείς και τα σμικρύνεις καταλήγεις σε ψευδείς εικόνες προσώπων.
Και εδώ φτάνουμε στην ουσία της ζωγραφικής μου, η οποία προσδοκεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον γεμάτο σημεία και γραμμές που ακολουθούν τη λογική του Hausdorff χώρου. Έναν χώρο όπου τίποτα δεν υφίσταται μόνο του, αλλά όλα λειτουργούν ως ένα σύνολο. Το φόντο παραμένει λευκό. Το άσπρο για τον Kandinsky συμβολίζει μια μεγάλη σιωπή. Είναι ένα τίποτα πριν την αρχή και τη γέννηση. Σε αυτόν τον άσπρο χώρο δημιουργούνταισημεία και γραμμές. Σημεία μαύρα και γραμμές γεμάτες χρώμα. Σημεία στατικά και γραμμές γεμάτες κίνηση. Γραμμές ευκλείδειας γεωμετρίας, όπως ευθείες, οριζόντιες, κατακόρυφες, τεθλασμένες, οξείες και αμβλείες, καθώς και γραμμές fractal γεωμετρίας γεμάτες διάρκεια και άπειρες δυνατότητες σχηματικής έκφρασης. Επομένως, το έργο μου επιχειρεί μια συνθετική ανάγνωση και αποτύπωση του κόσμου.
Γλύκα Διονυσοπούλου_Σύντομο βιογραφικό
Η Γλύκα Διονυσοπούλου γεννήθηκε και ζει στην Κοζάνη. Σπούδασε αρχικά Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Ιστορία της Τέχνης στην Ελλάδα και το Παρίσι. Μετέπειτα σπούδασε Εικαστικές Τέχνες στη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και από το 2017 είναι Υποψήφια Διδάκτωρ της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας.
Έχει συνεργαστεί με τη Γκαλερί Ζουμπουλάκη, τη Γκαλερί Λόλα Νικολάου, τη Γκαλερί Παπατζίκου και πολλές άλλες. Το 2016 διακρίθηκεστηνOSTEN BIENNIAL OF DRAWINGως ‘Remarkable Representation’. Το 2021 πήρε το Α΄ Βραβείο Ζωγραφικής από το Ίδρυμα Στευροπούλου στην Αθήνα. Έργατηςβρίσκονται στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Είναι μέλος των εικαστικών ομάδων Φλώροι Εικαστικοί και ΕΝ ΦΛΩ. Έχει εικονογραφήσει πλήθος ποιητικών συλλογών. Από το 2019 έχει αναλάβει την εικαστική επιμέλεια του περιοδικού «καρυοθραύστις» από τις Εκδόσεις Ρώμη.
