Οι πειρατές δεν έθαβαν το θησαυρό τους, ούτε σημείωναν με “Χ” την τοποθεσία του στον χάρτη. Δεν είχαν ξύλινα πόδια, παπαγάλους, δεν ήταν μονόφθαλμοι. Οι πειρατές τριγυρνούν κάπου ανάμεσα μας, οι θησαυροί τους είναι οι στίχοι και οι νότες, σημειώνουν με Χ τον χρόνο. Τα μάτια τους είναι ορθάνοιχτά, παπαγαλίζουν σκέψεις και όταν τα πόδια τους δεν φτάνουν για να ανταμώσουν τον κόσμο, φοράν ξύλινα!
40 χρόνια πειρατής ο Μάκης, αντάμωσε τον κόσμο από τα ψηλά και τα χαμηλά αλλά δεν σήκωσε ποτέ την μαύρη σημαία. Αντίθετα υπό τους ήχους της τρικυμισμένης θάλασσας συνεχίζει ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο, τα λιμάνια, τις μνήμες, τα χώματα χλευάζοντας τον πόνο και τον θάνατο, δοξάζοντας τον έρωτα και τη χαρά!
Το νέο του άλμπουμ ξεκίνησε να ηχογραφείται το 2017 για να τελειώσει μέσα από αντίξοες συνθήκες το 2021, ενώ κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Kyklosrecords και διανέμεται από τις εκδόσεις «Ταξιδευτής».
Ο Μάκης Σεβίλογλου είναι από τους δημιουργούς αυτούς που βγάζουν την ψυχή τους έξω από το σώμα τους και την τσαλακώνουν. Τί «κοινότυπο» μπορώ να γράψω για αυτόν όταν όλη του η ύπαρξη και η μουσική του πορεία μας ταξιδεύει στης ζωής το παραμύθι, αποδεικνύοντας πως, από όποιο μετερίζι και αν είναι κανείς, τα συναισθήματα που βιώνει μπροστά στα ανθρώπινα είναι κοινά.
Και κάπως έτσι μεγαλώνουμε μαζί του, «μία στην πίκρα και μια στο πετιμέζι»…
Τον συνάντησα ένα πρωινό, ερχόταν από μακριά με το χαρακτηριστικό του μπερέ, καλοδιάθετος, αυθεντικός, πηγαίος, καυστικός και έξω καρδιά.
Του ψιθυρίζω στίχους από τον νέο του δίσκο «Σαράντα χρόνια πειρατής»
Σαράντα χρόνια πειρατής κουρσάρος από κούνια
Τίγκα τ’ αμπάρια της ζωής με πίκρες ως τα μπούνια
Κι είπα να βρω ένα νησί με φίνα ακρογιάλια
Να πνίξω σε λευκό κρασί τα μαύρα μου τα χάλια
Βρήκες τελικά το νησί σου ή ακόμα το ψάχνεις, τον ρωτάω.
Αν και οι στίχοι είναι του Άρη Αποστολόπουλου, μελοποιώντας τους, είδα τον εαυτό μου, κάτι κοντά σε μένα, που, θα μπορούσα ίσως να έχω γράψει κι εγώ. Με βοήθησαν πολύ οι στίχοι άλλων δημιουργών σε αυτήν την συνθήκη. Συνήθιζα να μελοποιώ δικούς μου στις προηγούμενες δουλειές μου. Την περίοδο που με συνάντησε ο Άρης Αποστολόπουλος, μου έβγαινε πιο εύκολα η μουσική παρά ο στίχος. Το θετικό από το αλισβερίσι αυτό είναι πως,βάζεις κι εσύ χρώμα στις εικόνων των άλλων. Έτσι ξεκίνησα τα τραγούδια του δίσκου. Όλα βγήκαν στην πορεία. Ο δίσκος έχει κατά τη γνώμη μου, δυνατές στιγμές στιχουργικά και παιχτικά, αν έχει και συνθετικά θα μας το πει ο κόσμος.Σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές μου, νομίζω πως αυτά τα τραγούδια είναι περισσότερο εξωστρεφή.
Σε σχέση με τις προηγούμενες δουλείες σου ποια είναι η διαφοροποίηση;
Ο ίδιος είμαι και εδώ. Απλά οι στίχοι αφορούν περισσότερους ανθρώπους. Τελευταία δεν με ενδιαφέρει η γνώμη των ειδικών γύρω απ’ τη μουσική, παρά η γνώμη του απλού κόσμου που θα με ακούσει.
Σε ενδιέφερε παλιότερα;
Ίσως περισσότερο η γνώμη των μουσικών. Στεκόμουν περισσότερο στο τεχνικό κομμάτι ενώ τώρα αφέθηκα. Μετά από ένα διάστημα ενδοσκόπησης έφαγα κι εγώ την φάπα μου. Η ενδοσκόπηση είναι μια διαδικασία που έρχεται με τα χρόνια και που οφείλουμε όλοι να την κάνουμε, εκτός κι αν κάποιος ζει μόνο για να ανασαίνει. Πλέον στα μεταπενήντα μου δεν έχω τις ίδιες φιλοδοξίες. Βλέπω αυτό που κάνω με πιο καθαρή ματιά ίσως κι έρχομαι κάθε μέρα πιο κοντά σ’ εμένα. Θέλω να αφήνω το δικό μου, όσο πιο ειλικρινές κι άδολο αποτύπωμά μου.Βέβαια μιλώ πάντα από την δική μου οπτική γωνία, με τον τρόπο που κινούμαι και σκέφτομαι, πολιτικά, κοινωνικά κι όσο γίνεται από καρδιάς.
Tι διαχειρίζεσαι μέσα από τα τραγούδια; Την ματαιότητα; Την ύπαρξη; Toν πόνο, την χαρά; Τον έρωτα; Όλα;
Έχω την εντύπωση πως εμείς που γράφουμε τραγούδια, το κάνουμε γιατί δεν μπορούμε να πούμε αυτά που θέλουμε εύκολα με λόγια και έτσι φτιάχνουμε μουσικές ιστορίες. Διαχειριζόμαστε ουσιαστικά μια αναπηρία μας, βγάζοντας τις «κραυγές» αγωνίας μας. Είναι σαν να βρήκαμε ένα τόπι ύφασμα και ράβουμε πουκάμισα που τα κρεμάμε στην βιτρίνα. Σε όποιον ταιριάζουν τα φοράει. Κάποια στιγμή είχα πάρει ένα μήνυμα που έγραφε «Πέρασα πολλές δυσκολίες τα τελευταία χρόνια και πίστεψε με βγήκα από αυτές με τα τραγούδια σου» Βάλσαμο. Η μεγαλύτερη χαρά του δημιουργού είναι αυτή. Να ξέρεις πως ακούμπησες δέκα ψυχούλες.
Πόσες λέξεις, μουσικές, χώρος, χρόνος, κόπος χωράνε σε σαρανταοχτώ σελίδες κι ένα δισκάκι από πλαστικό κι αλουμίνιο;
Πολύς ο χρόνος κι η δουλειά. Όμως κι άλλα δυο χρόνια αν καθόμουν να ασχοληθώ με τον δίσκο, ίσως να μην αρκούσαν. Κάποια στιγμή πρέπει τα τραγούδια να τα καρφώσεις στον τοίχο, να κλείσει το κεφάλαιο, γιατί αλλιώς σε κρατάνε πίσω και σε βαραίνουνσαν αλυσίδα.
Από την στήριξη του κόσμου έως το μουσικό εργοστάσιο. Τι συμβαίνει; Eίναι η τέχνη εμπόριο;
Το τοπίο έχει αλλάξει. Από πίσω κρύβονται ακόμη εταιρείες, επειδή όμως η πίτα μίκρυνε, έχει γίνει πιο σκληρό το παιχνίδι, έτσι ακούγονται πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Εμείς βέβαια που δεν ανήκουμε στη μουσική βιομηχανία αλλά τη μουσική βιοτεχνία, υπάρχουμε ως αουτσάιντερ. Βρίσκομαι αισίως στηνέβδομη δισκογραφική δουλειά, χώρια οι συνεργασίες. Ξέρω πως έχω την εκτίμηση και την στήριξη του κόσμου.Οι εταιρείες όμως εντάσσουν τους καλλιτέχνες σε ένα συγκεκριμένο πακέτο και φτιάχνουν ένα κουτάκι για να τους χωρέσουν μέσα, όλα είναι εμπόριο.Η τέχνη που έχει μεγάλη αποδοχή, εμπίπτει δυστυχώς κι αυτή στους κανόνες του εμπορίου, διαφήμιση κλπ. Αν ο Πικάσο δεν είχε την Γερτρούδη θα ήταν άραγε ο Πικάσο; Θυμάμαι μια φράση του Βασίλη Ραφαηλίδη που έλεγε πως, «καλλιτέχνης χωρίς κοινό, σημαίνει πως δεν υπήρξε», βέβαια το έργο μένει, κι ίσως ο κόσμος το ανακαλύψει μετά θάνατον, προσωπικά το απεύχομαι!
Aλλάζεις; Eξελίσσεσαι; Eπηρεάζεσαι από τις κοινωνικές, οικονομικές, πολιτισμικές, πανδημικές, πολεμικές συνθήκες;
Εννοείται πως επηρεάζομαι και φορές μπλοκάρω και γράφω με μεγαλύτερη δυσκολία, γιατί νομίζω πως, αυτό που έχω να πω, πάει στον βρόντο.Γίναμε όλοι μας πια κομμάτι μιας κρούστας, επιπλέουμε σε μια θάλασσα από γκλαμουριά και ψέμα και μόνο η σκληρή καθημερινότητα μας φέρνει στα ίσα μας. Είναι πολύ σκληρή η εποχή μας κι απ’ όσο βλέπω, θα γίνει σκληρότερη. Όποιος δεν το βλέπει είναι τυφλός.
Θέλουμε σήμερα να είμαστε περισσότερο political correct, μήπως όμως αυτολογοκρινόμαστε συνέχεια;
Το να βγω και να πω την άποψη μου είναι χρέος μου. Δεν είναι κακό να εκφράζονται και να συζητιούνται οι διαφορετικές απόψεις. Κακό είναι να αποκλείεις κάποιον απ’ την κουβέντα. Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό το political correct«κίνημα», εμένα μου φαίνεται πολύ πονηρό και στοχευμένο και δεν αφορά μόνο τη χώρα μας αλλά πίστη μου είναι πως εκπορεύεται από ξένα κέντρα αποφάσεων. Νομίζω πως απώτερος στόχος αυτού, είναι ο παραπάνω διχασμός των κοινωνιών. Παλιά τακτική για όσους γνωρίζουν ιστορία.
Ο κόσμος οφείλει να αλλάξει;
Ο Χρόνης Μίσιος είχε πει, «αφού δεν μπόρεσα ν’ αλλάξω τον κόσμο, φρόντισα να κρατήσω τον εαυτό μου». Θεωρώ πως ο κόσμος σπάει σε κομμάτια. Πόσες φορές διχαστήκαμε τα τελευταία χρόνια; Έχεις ομάδα σήμερα; Έχεις followers; Eίσαι κάποιος! Είναι οπαδικό το θέμα, χωρίς οπαδούς δεν πας πουθενά. Αν είναι να γίνω έτσι για να ακουστούν τα τραγούδια μου ας μην ακουστούν ποτέ. Ο κόσμος με όλη την ψηφιακή αυτή τρέλα κλειδώθηκε. Σήμερα μπορεί να μας μιλήσει ο Τσόμσκι και να τον χλευάσουμε γιατί, ο κάθε πικραμένος ξαφνικά, βρήκε βήμα να λέει τη γνώμη του. Γύρισαν όλα τούμπα. Μπαίνουμε στα social media και έχουμε 5.000 φίλους όμως δεν είναι φίλοι μας, είναι εικόνες. Τις προάλλες περπατούσα στην Αθήνα, περνάει δίπλα μου μια κοπέλα και μου φωνάζει: “Γεια σου ρε μεγάλε!” Σταμάτησα. “Γνωριζόμαστε;” τη ρωτώ “Είμαστε φίλοι στο FB” μου λέει. Μιλήσαμε και ήταν του συναφιού μου, τραγουδίστρια. «Στείλε μου κάτι να ακούσω» της είπα, μου έστειλε και μου άρεσε. Αυτό είναι το ζητούμενο, η επαφή, η επικοινωνία. Τώρα που τη γνώρισα θεωρώ, πως μπορούμε να είμαστε φίλοι. Χάσαμε την πραγματική επαφή γιατί κοιτάμε μονίμως από ψεύτικα παράθυρα. Βάζουμε φίλτρα. Με το λούστρο όμως δεν αλλάζει η ουσία των πραγμάτων αλλάζει μόνο η επιφάνεια. Το σκατό και να το βάψεις, πάλι το ίδιο βρωμάει. Αν δεν ξεκολλήσουμε απ’ τις οθόνες των υπολογιστών μας και των τηλεφώνων μας, θα ξεχάσουμε σε λίγο και να μιλάμε…
Στην μουσική βιομηχανία βλέπεις κάτι να αλλάζει;
Ασχολούνται πολλοί περισσότεροι άνθρωποι με την μουσική σήμερα. Είναι επίσης πιο εύκολο να ηχογραφήσεις τραγούδια στο σπίτι σου και να έχεις έναν επαγγελματικό ήχο. Το ζητούμενο είναι τι γίνεται μετά. Μπορεί να γράφουμε συνεχώς και να δημιουργούμε, αν όμως δεν ακούγονται τα τραγούδια μας ποιος ο λόγος;Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δυστυχώς, ακούει αυτά που του σερβίρουν οι ραδιοφωνικές συχνότητες, άγεται και φέρεται δηλαδή, γιατί γι’ αυτούς η μουσική είναι απλά ένας συνοδευτικός ήχος στη ζωή τους και φτάνει ως το δέρμα τους. Αυτοί οι ακροατές λοιπόν, δανείζονται την κρίση άλλων για να αναγνωρίσουν την αξία κάποιου. Μου ‘χει τύχει να μου πει συντοπίτης μου, «α εσύ είσαι καλός, αφού βγήκε και μίλησε η Αλεξίου για σένα.» Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να ήμουν στα πόδια τους, να τους τραγούδαγα, να τους ψυχαγωγούσα, να τους πήγαινα μουσικές βόλτες, ξαφνικά όμως απέκτησα άλλο βάρος, εξ’ αιτίας μιας σημαντικής συνεργασίας. Και για να καταλήξω, τα πολυτιμότερα κατ’ εμέ, φτιάχνονται στα υπόγεια κι όχι στη βιομηχανία… Οπότε αντιλαμβάνεσαι πως, τις αλλαγές δεν τις περιμένω απ’ τη μουσική βιομηχανία αλλά απ’ τους εραστές της τέχνης, που σκύβουν με ευλάβεια πάνω στα δημιουργήματά τους, σαν να προσεύχονται…
Τι εστί πνευματικό δικαίωμα; Τι σημαίνουν τα πνευματικά δικαιώματα για τον σύγχρονο δημιουργό; Κατοχυρώνονται, προστατεύονται;
Το πνευματικό δικαίωμα θεωρητικά, είναι κάτι σαν τις μετοχές. Ένας συλλογικός οργανισμός διαχείρισης αποδίδει ένα χρηματικό αντίκρισμα από τις αναμεταδόσεις των τραγουδιών και τις πωλήσεις των δίσκων (των λιγοστών δίσκων που βγαίνουν σήμερα αν σκεφτείς πως πλέον δεν έχουμε ούτε cd player). Σήμερα, όλα ανεβαίνουν στο Youtube, στο spotify και άλλες πλατφόρμες. Οι απολαβές από το διαδίκτυο είναι ελάχιστες. Μπορείς να επενδύεις ώρες στην δουλειά σου και να μην σου γυρίζει κανένα οικονομικό όφελος πίσω.
Η αλήθεια είναι πως ασχολήθηκα με τα πνευματικά δικαιώματα, συμμετείχα και στις συνεδριάσεις για τη δημιουργία την ΕΔΕΜ αλλά αμφιβάλλω για την καθαρότητά της πλέον.Ενώ θα έπρεπε να έχουμε έναν οργανισμό συλλογικής διαχείρισης, σήμερα έχουμε τρεις, χωρίς να αναφέρω τις ξένες εταιρείες που θα στήσουν τα δικά τους μαγαζιά. Υπάρχει μια σύγχυση στο τοπίο.Είναι χαοτικό. Με το διαδίκτυο δεν μπορείς να βγάλεις άκρη ακόμη, ίσως αργότερα αλλάξει η κατάσταση, προς το παρόν όμως,η εκμετάλλευση των τραγουδιών, δεν είναι ανταποδοτική όπως στο παρελθόν, κάτι που συμβαίνει και με την υγεία, τους μισθούς, την παιδεία. Να το πω απλά, όλα βαίνουν κατά διαόλου…
Aπο τον δίσκο περάσαμε στο διαδίκτυο;
Tελείωσε το πράγμα, δεν υπάρχει φυσικό προϊόν όλα είναι αέρας πλέον. Το κόστος όμως μιας παραγωγής με αξιώσεις, δεν έχει μειωθεί επειδή το τραγούδι θα ανέβει σε κάποια ψηφιακή πλατφόρμα, πράγμα που μπορείς να το κάνεις κι απ’ το σπίτι σου. Χρειάζεται ηχογράφηση, να γράψουν μουσικοί, να γίνει μίξη, μάστερ, να υποστηριχθεί με οπτικοποίηση, βίντεο. Όλα αυτά, χωρίς την υποστήριξη εταιρείας, στοιχίζουν στον καλλιτέχνη χρόνο, κόπο και χρήμα. Κι έρχεται μετά η εταιρεία και σου παίρνει τη δουλειά μπιρ παρά, τάχα μου να την επικοινωνήσει…
Είναι και αυτό όμως μια πρόκληση;
Είναι μια μεταβατική περίοδος που θα μας πάρει καιρό να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας του πράγματος. Η δική σας γενιά μπορεί να προλάβει το τρένο της τεχνολογίας, εμείς ίσως δεν έχουμε καν το σθένος να το καβαλήσουμε. Δεν είμαι καλός στα gadjets, κόπιασα πολύ για να μάθω και όσα έμαθα.
Αυτοαναιρείσαι;
Συνήθως όχι.Την άποψη μου την υπερασπίζομαι, έως ότου βέβαια νικηθώ από μια άλλη άποψη που μου μοιάζει καλύτερη απ’ τη δική μου. Δεν είμαστε πέτρες, είναι καλό να αλλάζουμε γνώμη και να παραδεχόμαστε τα λάθη μας.Θα ήταν πολύ καλύτερος ο κόσμος αν αποβάλλαμε το εγώ μας και στη θέση του βάζαμε το εμείς. Κομμάτι δύσκολο βέβαια κι όπως λέει μια φίλη αστειευόμενη, «ας αφήσουμε τους εγωισμούς κι ας μιλήσουμε για τον εαυτό μας».
Ο νέος δίσκος του Μάκη Σεβίλογλου « Σαράντα χρόνια πειρατής» διανέμεται από τις εκδόσεις «Ταξιδευτής» www.taxideftis.gr (τηλ. 2103638617) και σε μεγάλα βιβλιοπωλεία ( Public)
facebook.com/Makis-Seviloglou-B-Mac-Mac-Mac-B
youtube.com/MakisSeviloglouOfficial
