Ο πατέρας Λίβυος ζει στη νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος, μεταξύ Αστερουσίων Ορέων και Λιβυκού Πελάγους, μεγάλωσε σε μια οικογένεια που δεν έχει σχέση με την εκκλησία. Έπαιζε ντραμς και έγραφε στίχους όμως η ζωή, λέει, είναι ένα μυστήριο και αυτά που ξέρουμε είναι πολύ λιγότερα από εκείνα που υπάρχουν στα αλήθεια. Αυτά που λέμε πιο φτωχά από εκείνα που νιώθουμε.
«Σε θέματα πίστεως και έρωτος καλό είναι να επιλέγουμε την σιωπή. Σίγουρα μια πληγή, ένα τραύμα, μια απώλεια είναι ο πιο κοντινός δρόμος για να συναντηθείς με το Θεό που τις περισσότερες φορές πιστέψτε με δεν τον ανακαλύπτεις αλλά σου αποκαλύπτεται» επισημαίνει, ενώ μας δίνει απαντήσεις για τον λόγο της εκκλησίας, τον αναμάρτητο χριστιανό, την υγιή θρησκευτικότητα στην Ελλάδα, την σχέση με τον Θεό ως ζωή και όχι ως ιδεολόγημα, το τραύμα και το φως, την ανάσταση μετά την σταύρωση, τον φόβο να είμαστε ευτυχείς.
Όταν ο ένθεος άνθρωπος αρχίζει να προσδιορίζει τη σχέση του με το Θεό ως μια υπαρξιακή ατομική πράξη, όταν η πίστη αποτελεί ατομική ευθύνη και υπόθεση, η συγκρουσιακή κατάσταση μπορεί να αποχωρήσει. Αυτή είναι και η ελεύθερη σκέψη του ανθρώπου μέσα στον πολιτισμό.
Μπορούμε να ξεπεράσουμε τα παραδοσιακά κλισέ, τις προκαταλήψεις, την καχυποψία, το ξέπλυμα των ενοχών, τις δεισιδαιμονίες, της θρησκευτικότητα ως θέαμα, τον ηθικό καθωσπρεπισμό, τον διωγμό της πνευματικότητας;
Σήμερα, που οποιοσδήποτε έχει το δικαίωμα να κρίνει οποιονδήποτε, ο σεβασμός κερδίζεται, δεν έρχεται αυτονόητα, ούτε λόγω θέσης, ούτε λόγω ηλικίας, ούτε λόγω πίστης και ο πατέρας Λίβυος κερδίζει τον σεβασμό. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο, 9ο στην σειρά, «Θαύματα φτιαγμένα από τραύματα» από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ.
Αν συναντούσατε έναν νέο ο όποιος σας δήλωνε πως ο λόγος της εκκλησίας είναι ακραίος, οπισθοδρομικός, ρατσιστικός. Τι θα του απαντούσατε; Μπορεί να ξεκινήσει ένας εποικοδομητικός διάλογος μεταξύ εκκλησίας και κοινωνίας;
Δεν είναι ο λόγος της εκκλησίας όλα αυτά, αλλά κάποιων εκπροσώπων της. Ο λόγος της εκκλησίας είναι φως, ζωή, χαρά και ανάσταση. Όμως πολλές φορές διάφοροι εκπρόσωποι της παραμορφώνουν το μήνυμα της. Καταλαβαίνω απόλυτα τους ανθρώπους και μάλιστα τους νέους που αισθάνονται μια απομάκρυνση. Όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι η εκκλησία από την ανθρώπινη διάσταση της, δεν είναι ένα κλαμπ τελείων, αλλά ανθρώπων που πάσχουν και υποφέρουν την ωραιότητα. Δηλαδή βιώνουν την ασχήμια και την ελλειμματικότητας τους και ζητούν την ομορφιά και πληρότητα του Θεού. Υπάρχουν ανθρώπινες αδυναμίες και λάθη, αλλά αυτό δεν μειώνει τον πλούτο και την εσωτερική ομορφιά της Ορθοδοξίας.
Mπορούμε να ξεφύγουμε από τον ατσαλάκωτο και αναμάρτητο πιστό; Υπάρχει υγιής θρησκευτικότητα στην Ελλάδα;
Μπορούμε στο ποσοστό που θα επιτρέψουμε στο εαυτό μας και την κοινωνία να φύγει από την συνθήκη την υποκρισίας. Να περάσουμε στην αυθεντικότητα, που δεν ζητάει την τελειότητα με εμμονικό τρόπο, αλλά την αλήθεια, την ομορφιά του γνήσιου και ατόφιου που μπορεί να μην είναι τέλειο. Θέλουμε τέλειους ανθρώπους ή ευτυχισμένους; Γιατί η τελειότητα ανήκει μονάχα στο Θεό, όχι στους ανθρώπους. Είναι εσχατολογικό γεγονός, είναι αυτό που έρχεται όχι αυτό που υπάρχει. Ο Χριστός μας ζητάει να είμαστε αυθεντικοί, κι αυτό δεν γίνεται εάν δεν τσαλακωθείς. Ένα τσαλάκωμα όμως που είναι θεραπευτικό, διότι σπάει αυταπάτες, γκρεμίζει ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις, συγχρόνως έχει αγάπη και αποδοχή, πίστη και ελπίδα σε κάτι νέο. Κάτι πεθαίνει για να αναστηθεί. Πολλές φορές χρειάζεται μια καταστροφή για να γεννηθεί κάτι καινούργιο.
Έχετε πει πως μπορούμε να κρατήσουμε τους ανθρώπους στην εκκλησία δίνοντας ζωή και όχι ιδεολογία. Τι εννοείται; Πως επιτυγχάνεται αυτό;
Η σχέση με τον Θεό είναι ζωή, όχι ιδεολόγημα μέσα στο οποίο θωρακιζόμαστε και κρυβόμαστε από τις αλήθειες της ζωής και του εαυτού μας. Στην σχέση με τον Θεό γκρεμίζουμε τα είδωλα του εγώ που μας κρατάνε μακριά από την εσωτερική μας αλήθεια. Πολλές φορές οι θρησκείες θωρακίζουν και σκληραίνουν το εγώ του ανθρώπου. Αρκετοί μέσα στην θρησκεία νιώθουν αυτοικανοποίηση, αυτοδικαίωση, δύναμη και εξουσία δηλαδή όλα αυτά που απομακρύνουν από τον αληθινό Θεό. Γι’ αυτό πολύ σωστά είχε πει ο Γιούνγκ ότι πολλές φορές η θρησκεία γίνεται η μεγαλύτερη άμυνα του ανθρώπου απέναντι στο ζωντανό Θεό.
Στην εκκλησία και στο Θεό στέκεσαι γυμνός. Χωρίς τα ψέματα που καθημερινά ενδύεσαι στους ρόλους της ζωής σου. Η ιδεολογία είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα που προσπαθεί να μας απομονώσει από την αλήθεια της ζωής και του εαυτού μας. Είναι μια νεύρωση. Μια άμυνα του εγώ. Ενώ η σχέση με το Θεό είναι ζωή, αλήθεια και όχι κρυψώνα. Στο Θεό και στην εκκλησία δεν πάμε για να πούμε πόσοι υπέροχοι είμαστε, αλλά για να δείξουμε τα τραύματα και τις πληγές μας, να πούμε ότι φοβόμαστε και υποφέρουμε, να ζητήσουμε θεραπεία. Να θεραπεύσουμε την μιζέρια και την άρνηση μας, να μεταπλάσουμε το σκοτάδι σε φως.
Αγάπη και κατανόηση απέναντι από το εσωτερικό χάος της ψυχής, των προβλημάτων και της καθημερινότητας; Εμπιστοσύνη, μεταμόρφωση, μεταποίηση και μετάπλαση. Η χαρά κρύβεται στην μεταμόρφωση; Η πίστη είναι εμπιστοσύνη;
Η χαρά κρύβεται στην εσωτερική μεταμόρφωση. Όταν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε και ερμηνεύουμε την πραγματικότητα. Όταν καταλάβουμε ότι τα λόγια και οι σκέψεις μας διαμορφώνουν την ζωή μας. Αυτό που σκεφτόμαστε εχθές είναι αυτό που ζούμε σήμερα. Οπότε αλλάζουμε νου και στάση ζωής. Δίχως να είναι όλα τέλεια και ιδανικά ξεκινάμε να επιλέγουμε την χαρά και την ευχαριστία στην ζωή μας.
Η χαρά δεν είναι συναίσθημα αλλά επιλογή. Επιλέγεις την χαρά. Μαθαίνεις και ασκείσαι μια ζωή δοξολογίας και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό και την ζωή βλέποντας τα πάντα ως μαθήματα πνευματικής εξέλιξης. Η χαρά είναι στα απλά και καθημερινά αρκεί να τα βλέπουμε ως σπουδαία και γιορτινά, ως ευκαιρίες και δώρα, και όχι αυτό αυτονόητα και δεδομένα. Όταν κάτι ή κάποιον αισθάνεσαι ότι τον κατέχεις τότε τον καταστρέφεις.
Φοβόμαστε να είμαστε ευτυχείς;
Ναι φοβόμαστε. Γιατί η χαρά έχει ευθύνη. Από έναν δυστυχισμένο και κακόμοιρο ποιος ζητάει ευθύνες; Κανείς. Όλοι τον λυπούνται. Ενώ από έναν άνθρωπο χαρούμενο όλοικάτι περιμένουν. Οπότε αρκετοί από εμάς επιλέγουμε τον φόβο της δυστυχίας από την ευθύνη της ευτυχίας.
Έχουμε μάθει από μικροί να μας δίνουν σημασία όταν δεν είμαστε καλά. Αυτό γίνεται ρόλος, ρόλος θύματος. Οπότε αργότερα νομίζουμε ότι μόνο εάν είμαστε οι κακόμοιροι της ιστορίας θα μας προσέξουν οι άλλοι. Αυτό όμως στην ζωή των ενηλίκων είναι καταστροφικό. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει την ωριμότητα να αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του. Μιας ζωής που έχει χαρές και πόνους, ευλογίες και δυσκολίες. Όμως όλα αυτά μαζί συνθέτουν την ζωή που είναι όμορφη και ευλογημένη ως δώρο του Θεού. Ένα δώρο που πρέπει να ζήσουμε και όχι να πετάξουμε ή να ξεφορτωθούμε. Είμαστε πλασμένοι για την ευτυχία και πρέπει να την ονειρευόμαστε και να την διεκδικούμε κάθε μέρα, τώρα και αιώνια.
