Ο Χρυσόστομος Γαλαθρής γεννήθηκε στη Σάμο. Έζησε και μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη το Καρλόβασι, μια πόλη με παρόντα και έντονα τα σημάδια του ακμαίου παρελθόντος. Όταν του αγόρασαν το πρώτο του ποδήλατο συχνά το έσκαγα από την γιαγιά του και πήγαινε στον Όρμο Καρλοβάσου, πλάι στο κύμα. Εκεί, παρατηρούσε τα δεκάδες παλιά αρχοντικά, σπίτια και εργοστάσια βυρσοδεψίας σε παρακμή, έτοιμα να καταρρεύσουν και να πάρουν μαζί τους όλες τις αναμνήσεις και ιστορίες τους.
Να ήταν αυτό άραγε το έναυσμα να ασχοληθεί με την φωτογραφία και να αποτυπώσει όλη αυτή την τεράστια αρχιτεκτονική κληρονομιά του τόπου του, μέσα από το φακό του;
Σπούδασε στην FOCUS ART SCHOOL OF ATHENS και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην ιστορία της φωτογραφίας&ενδυματολογίας στο πανεπιστήμιο VEVEY SCHOOL OF PHOTOGRAPHY στην Ελβετία.
Έχει στο ενεργητικό του αρκετές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για την δουλειά του έχουν γράψει αρκετά ΜΜΕ της Ελλάδας, ενώ αφιερώματα στο έργο του παρουσίασαν το «Κ» της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, το περιοδικό ‘Φωτογράφος, η ΑΤΗENS VOICE,η εφημερίδα EGE TELEGRAPH στην Σμύρνη της Τουρκίας κ.α. To πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα κυκλοφόρησε το 2016 με τον τίτλο «Σάμος μνήμες μιας πατρίδας» από τις εκδόσεις Μίλητος.
Γνώρισα την δουλειά του Χρυσόστομου Γαλαθρή μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εντυπωσιάστηκα, από την ατμόσφαιρα που καταφέρνει να δημιουργεί σε λήψεις που μοιάζουν σαν σκηνικά από παραμύθια. Λες και είναι βγαλμένα από άλλες εποχές. Σήμερα, τον φιλοξενούμε και μιλάμε για τον ίδιο, αλλά και το project του, «Ζωή χωρίς εμένα».
Θα ξεκινήσω ίσως με την πιο συνηθισμένη ερώτηση, μπορείς να μας περιγράψεις την εποχή που συνειδητοποίησες για πρώτη φορά ότι η δημιουργία/φωτογράφηση ήταν κάτι που έπρεπε να κάνεις;
Από πολύ μικρός είχα τέμπερες, μπογιές, μαρκαδόρους, πινέλα και όλα τα συναφή, αρχικά ζωγράφιζα και σχεδίαζα είτε σε χαρτιά λευκά είτε σε ακουαρέλες, μου άρεσε να κάνω και κωμικά σκίτσα με μέλη της οικογένειας ή γείτονες, ξέρεις αυτά που κάνουν οι σκιτσογράφοι στις εφημερίδες με τα συννεφάκια πάνω από τα πρόσωπα με τους διαλόγους..
Από αυτά άρχισα, δεν είχα φωτογραφική μηχανή τότε, θυμάμαι πήρα στα 15 κάπου εκεί. Οι πρώτες φωτογραφίες που τράβηξα ήταν στην φύση που αγαπώ και λατρεύ,φωτογράφιζα και έναν σκύλο που είχαμε και μετά την φοράδα του παππού. Τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα ασχοληθώ με τις τέχνες, οι δικοί μου δεν μου έδιναν και πολύ θάρρος να ασχοληθώ με αυτά, ξέρεις προέρχομαι και από οικογένειες εργατών και όσο να ναι δεν είχα και πολύ ενθάρρυνση από το περιβάλλον.
Η πρώτη μου σπουδή είναι Μαγειρική τέχνη, αυτό μόνο σου λέω!
Τι σημαίνει «να είσαι δημιουργικός» για σένα; Τι προσπαθείς να πεις, να επικοινωνήσεις με την τέχνη σου;
Η δημιουργία για εμένα είναι το παν, είτε ασχολούμαι με το σπίτι, είτε με τα φυτά μου, ακριβώς το ίδιο νιώθω όταν δημιουργώ και μια νέα φωτογραφική δουλειά. Η χαρά το να δημιουργείς είναι για εμένα σαν μια θεία χάρη, μια αρετή που στην φύτεψαν μέσα σου και απλά εσύ την ποτίζεις και την καλλιεργείς κάνοντας την να ανθίζει όσο θες. Έχω περάσει και περνάω διάφορα μηνύματα με κάθε φωτογραφική μου δουλειά, μηνύματα προσωπικά, κοινωνικά. Δεν έχω πιάσει ακόμη τα υπαρξιακά διότι αυτό θέλει μεγάλη διατριβή και δεν ξέρω αν θα έχω και έμπνευση για κάτι τέτοιο.
Ποια διαδικασία ακολούθησες στο μυαλό σου μέχρι να χτίσεις το κάδρο σου στο project «Ζωή χωρίς εμένα»;
Στην συγκεκριμένη φωτογράφιση δεν υπήρχαν διαδικασίες, είχα τρία βασικά στοιχεία, το μοντέλο ντυμένο με ένα vintage νυφικό, 3-4 κλεμμένους λευκούς κρίνους από τον κήπο της κ. Ιωάννας και ένα ερειπωμένο σπίτι στην διάθεση μου. Μπαίνοντας στο ισόγειο δεν βρήκα κάτι να με εντυπωσιάσει, ανεβαίνοντας όμως την σκάλα βρήκα υλικά που με βοήθησαν να δέσω την ιστορία μου, οπότε μαζί με την Λώρη δημιουργήσαμε το αποτέλεσμα αυτό. Η αλήθεια είναι ότι είχαμε χημεία μεταξύ μας κατά την διάρκεια της φωτογράφισης.
Διάλεξε την πιο αγαπημένη φωτογραφία του project και πες μου την ιστορία που κρύβει πίσω της…
Μου βάζεις δύσκολα τώρα, αλλά θα απαντήσω! Η φωτογραφία που κρατά το κάδρο κρύβοντας το πρόσωπο της για εμένα είναι η πιο δυνατή φωτογραφικά αλλά και συναισθηματικά από όλες τις άλλες. Αυτή η αίσθηση που προκαλεί στον θεατή είναι κάπως φοβιστική&σκοτεινή γιατί πίσω από το κάδρο όντως η ιστορία της ηρωίδας μου είναι πολύ δραματική.
Νιώθεις κάποια συναισθηματική σύνδεση με το θέμα σου; Επιλέγεις το προσφυγικό ζήτημα, νιώθεις κάποια προσωπική σύνδεση με αυτό το θέμα για να έχεις επιλέξει να ασχοληθείς με αυτό; Ποια μηνύματα θέλεις να περάσεις στον κόσμο;
Η ιστορία που παρουσιάζω με την συγκεκριμένη μου δουλειά δεν με συνδέει συναισθηματικά, μας συνδέει όμως το χώμα που πατάμε. Θα έλεγα ότι περισσότερο συναισθηματικά θα συνδεθούν με αυτή όλες οι κοπέλες-γυναίκες που παντρευτήκαν τον εκλεκτό του μπαμπά ή της μαμάς και όχι τον εκλεκτό της καρδιάς τους. Έτυχε να επιλέξω την Σμύρνη ως τόπο διεξαγωγής της φωτογραφική μου ιστορίας, η ηρωίδα μου είναι μια όμορφη Σμυρνιά λοιπόν. Τα μηνύματα που θέλω να περάσω μέσα από αυτό το πρότζεκτ είναι πολλά, πρώτο από όλα και κυριότερο η επιβολή του γαμπρού και όχι η αποδοχή της επιλογής από την ίδια, η τιμωρία του να ερωτευτεί, η άρνηση διαλόγου από τον πατέρα της, ο φόβος της μάνας στο να εκφέρει και εκείνη η ίδια την γνώμη της για το ίδιο τους το παιδί. Όπως βλέπεις όλα είναι μια αλυσίδα και φυσικά η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως έγινε και με τον γάμο των ίδιων της των γονιών.
Έχοντας ζήσει το προσφυγικό από κοντά, πως βλέπεις τους Έλληνες να αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότητα. Τι έχεις να πεις γενικά για τον ρατσισμό στην Ελλάδα; Υπάρχει;
Ποια διαφορετικότητα εννοείς Υπάρχουν πάρα πολλές, για εμένα τρείς είναι οι πιο προβληματικές στην σημερινή κοινωνία. Η διαφορετικότητα στην χώρα προέλευσης, η σεξουαλική και φυσικά η θρησκευτική. Όλες μαζί δημιουργούν ένα τεράστιο κρατήρα που όλοι μας περπατάμε πάνω του και είναι θέμα χρόνου να εκραγεί. Η διαφορετικότητα στις αντιλήψεις μας είναι για εμένα θετικό στοιχείο αλλά συνάμα είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα μεταξύ ανθρώπων.
Τα τελευταία χρόνια με την αύξηση των μεταναστών αυξήθηκε και το ποσοστό του ρατσισμού, το θεωρώ λογικό αν και δεν συμφωνώ με τις ακραίες συμπεριφορές, ο ρατσισμός δεν με τρομάζει τόσο, όσο με τρομάζει και με ανησυχεί το μέλλον αυτών των ανθρώπων σε μια χώρα η οποία είχε και συνεχίζει να έχει πολλά προβλήματα και δεν ξέρω αν είναι και σε θέση όλοι οι μετανάστες να ενσωματωθούν στην Ελλάδα. Μην ξεχνάμε ότι οι κουλτούρες μας είναι πολύ διαφορετικές , αυτό με προβληματίζει μπορώ να πω και είναι ένα μεγάλο θέμα προς συζήτηση.
Τι σε παρακίνησε να δημιουργήσεις αυτό το project; Ποια ήταν η σπίθα που άναψε για να ξεκινήσεις;
Είμαι άτομο πολύ ελεύθερο, ίσως μερικές προσωπικές καταστάσεις και βιώματα με έπλασαν έτσι, συμπάσχω με άτομα που δέχονται με την βία είτε με το έτσι θέλω να τους καθορίζουν την ζωή τους και τις προσωπικές επιλογές τους τρίτα άτομα.
Η ηρωίδα μου είναι ένα από αυτά τα άτομα που η προσωπικότητα της μπήκε πίσω από ένα θολό τζάμι μιας κορνίζας κρεμασμένης στον τοίχο.
Το λάθος της ήταν ένα μικρό τοσο δά μικρό… να ερωτευτεί έναν Τούρκο στην προκυμαία της Σμύρνης. Ο έρωτας τους ήταν κεραυνοβόλος, αυτή πλουσιοκόριτσο φορώντας το δαντελένιο της φόρεμα καθώς περνούσε έξω από το μαγαζί που δούλευε ο Καρίμ τον μέθυσε το γαλλικό της άρωμα αλλά και η λυγερή της κορμοστασιά σε συνδυασμό με τα εκφραστικά της καστανά μάτια! Κοιτάχτηκαν και αυτό ήταν αρκετό. Η σχέση τους κράτησε 7 μήνες ώσπου τους είδε ένας φίλος του πατέρα της όταν κρυφά είχαν συναντηθεί στο πίσω μέρος της Αγίας Φωτεινής, ο πατέρας έξαλλος, θηρίο ανήμερο στην σκέψη ότι η κόρη του βλέπει έναν εργάτη Τούρκο. Η μάνα της ήταν πιο διαλλακτική αλλά μην ξεχνάμε ότι ο πατέρας κουμαντάρει και είναι η κεφαλή της οικογένειας. Πατριαρχική οικογένεια βλέπεις..
Η σπίθα που με έκανε να δημιουργήσω αυτή την φωτογραφική ιστορία είναι η καταπίεση των γυναικών από την ίδια τους την οικογένεια.
Πιστεύεις πως ένας φωτογράφος πρέπει να ταυτίσει το φωτογραφικό του έργο με ένα μόνο θέμα ή πρέπει να είναι σε θέση να φωτογραφίσει άρτια το οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή;
Όλοι μας έχουμε μια κλήση, οι περισσότεροι λόγο οικονομικού ακολουθούν το κομμάτι της εμπορικής φωτογραφίας (γάμος, βάφτιση, διαφήμιση), λίγοι αυτό που τους εκφράζει περισσότερο. Ένας από τους λίγους είμαι και εγώ. Ασχολήθηκα με το κομμάτι του γάμου και της βάφτισης αλλά μου ήταν βαρετό έως αδιάφορο, καταπιέστηκα τόσο πολύ που και έχασα την δημιουργικότητα μου.
Αποφάσισα να ασχοληθώ μόνο με την καλλιτεχνική φωτογραφία και ήρθα στα ίσια μου που λέμε πιο λαϊκά! Τα χρήματα δεν είναι βέβαια τα ίδια, το πορτοφόλι δεν είναι πάντοτε γεμάτο αλλά έχω γεμάτη ψυχή και αυτό είναι το η καλύτερη ανταμοιβή για εμένα!
Τι καθιστά κάποιον φωτογράφο τον 21ο αιώνα. Ο καθένας σήμερα μπορεί να αγοράσει μια DSLR και να λέει ότι κάνει φωτογραφία. Αυτό όμως δεν τον καθιστά φωτογράφο. Ποια είναι τα σωστά κριτήρια;
Η φωτογραφία έχει μπει τόσο πολύ στην καθημερινή μας ζωή πια. Δεν χρειάζεται πλέον να αγοράσει κάποιος DSLR για να τραβήξει φωτογραφίες, οι περισσότεροι έχουμε ένα κινητό με μια θεωρητικά καλή κάμερα και φωτογραφίζουμε τα πάντα, από το φλυτζάνι του καφέ το πρωί έως και την φάτσα μας με duckface το βράδυ καθώς ξαπλώνουμε για ύπνο. Ο καθένας μπορεί να φωτογραφίσει και να πάρει μέρος σε διαγωνισμούς καθώς και να τραβάει φωτογραφίες σε εκδηλώσεις ακόμη και σε μυστήρια, το ‘χω δει άλλωστε. Δεν με ενοχλεί ίσα ίσα που μου αρέσει και το διασκεδάζω στο να χαζεύω δουλειές τους, βλέπω και καλές αλλά και κακές δουλειές, άλλωστε ποιος είμαι εγώ να κρίνω?
Η ματιά και το πάθος κάνει την διαφορά, αυτό πάντα λέω σε κάθε ερώτηση ως προς τα κριτήρια.
Έχεις κάνει αρκετές εκθέσεις και projects. Ποια δουλειά σου είναι η πιο αγαπημένη και γιατί;
Από τις αγαπημένες μου είναι το 142. Αυτή μου η φωτογραφική δουλειά πήρε το όνομα της από τα 142 άτομα που φωτογραφήθηκαν για τις ανάγκες της. Αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, κυκλοφόρησε σε λεύκωμα, ταξίδεψε σε Μυτιλήνη, Αθήνα, Βρυξέλλες, Ρώμη, Λουξεμβούργο. Την θεωρώ από τις πιο επιτυχημένες μου δουλειές καθώς εκτός από χρήματα που απέφερε και αναγνώριση στο εξωτερικό.
Πως αισθάνεσαι όταν βλέπεις ένα έργο σου δημοσιευμένο;
Μια ιδιαίτερη χαρά, αυτό μόνο!
Από πού αντλείς έμπνευση και ιδέες;
Από τα πρόσωπα των ανθρώπων, την προσωπικότητα τους, την μουσική, τα λουλούδια, τον κινηματογράφο και από την φύση, αυτά μου είναι αρκετά ώστε να μου γεννηθούν ιδέες και να εκτοξευθεί η έμπνευση!
Ποιος θεωρείς πως είναι ο ρόλος του φωτογράφου στην κοινωνία μας;
Στο να γαληνεύει με τις εικόνες του τις καταστάσεις που ζούμε όλοι μας σε αυτό τον πλανήτη. Να παρουσιάζει με τον φακό του την ομορφιά και την λεπτομέρεια που ένας μη φωτογράφος δεν μπορεί να δει με γυμνό μάτι. Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό…
Τι θα ήθελες να φωτογραφίσεις και το δεν έχεις κάνει ακόμη;
Θα ήθελα πολύ να φωτογραφίσω την αγαπημένη μου ηθοποιό Cate Blanchett. Την θαυμάζω για το υποκριτικό της ταλέντο και ειδικά για την ερμηνεία της στην ταινία ΄Θλιμμένη Τζάσμιν΄. Λίγο χλωμό βέβαια το κόβω αλλά είπα να το εκφράσω επι ευκαιρίας μια και με ρώτησες χαχαχαχα!
Μελλοντικοί στόχοι και όνειρα;
Θα ήθελα να εκδώσω ένα δεύτερο λεύκωμα μακροπρόθεσμα, δεν ξέρω με τι θέμα, πάντως το δουλεύω μέσα στο μυαλό μου. Επίσης θέλω να συνεχίσω να εκθέτω σε γκαλερί στο εξωτερικό όπως κάνω τα τελευταία χρόνια, εύχομαι να πάνε όλα καλά στην έκθεση του χρόνου που έχω προσκληθεί από γκαλερί της Δανίας, να έχω υγεία πρώτα από όλα, αυτό εύχομαι!
Σε ευχαριστούμε πολύ Χρυσόστομε και σου ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο μέλλον!
Σας ευχαριστώ και εγώ για την φιλοξενία και την τιμή!
Τον Χρυσόστομο Γαλαθρή μπορείτε να «συναντήσετε»:
https://www.facebook.com/chrysostomos.galathris
https://chrysostomosgalathris.com/
Instagram : chrysostomosg
