Ο Σωτήρης παρατηρούσε τον πατέρα του Μανόλη Κουτσουνάνο και συζητούσε μαζί του μουσικά, ελεύθερα και αυτοσχεδιαστικά από μικρή ηλικία. Ένας κόσμος και μια κουλτούρα ανοιγόταν μπροστά του και δεν έχασε την ευκαιρία να αρπάξει αυτό το μουσικό δώρο που ετοίμασε γι’ αυτόν ο πατέρας του και να το κάνει δικό του.
«Θυμάμαι τον πατέρα μου να γυρνάει στο σπίτι μετά από live και να αφήνει τις μπαγκέτες του στο τραπέζι. Τις έπαιρνα έβαζα βιντεοκασέτες με Αμερικανούς ντράμερ, τοποθετούσα ένα μαξιλάρι μπροστά από την τηλεόραση και έπαιζα! Άλλοτε έπαιζα πάνω σε ξύλινα πιάτα της μητέρας μου ή σε τάπερ!»
Τα πρώτα του τύμπανα τα απόκτησε σε ηλικία 7 χρονών. Με βαθιές εικόνες και βιώματα ο Σωτήρης φέρνει στο νου μελωδίες, ηχοχρώματα, φόρμες, μουσικούς και ρεπερτόρια. Μεγάλωσε με Τσαϊκόφσκι, αργότερα με Miles Davis, μπλουζ, ροκ, τζαζ, λάτιν και παραδοσιακά. Από μικρός συναναστρεφόταν με αξιόλογους μουσικούς και είχε επαφή με διάφορα μουσικά όργανα. Το πιάνο, το τρομπόνι, τα κλασσικά τύμπανα που διδάχτηκε από τα Ωδεία συνεισέφεραν στην δημιουργία της μουσικής του ταυτότητας. Με οδηγό την επιθυμία και την επιμονή του κατάφερε να εκφραστεί δημιουργικά στο ρυθμό της δικής του έμπνευσης.
«Οι ποντιακές ρίζες της μητέρας μου και οι Κοζανίτικες του πατέρα μου ήταν καθοριστικές για μένα. Η βάση της δημιουργίας είναι οι ρίζες μας σε όλες τις εκφάνσεις μας. Η μουσική που διάλεγα να ακούσω και να παίξω ήταν πάντα λιγάκι extreme, δεν μου άρεσε ποτέ η κονσέρβα και δεν έπαιξα ποτέ συμβατικά. Έψαχνα μέσα στους ήχους τον δικό μου κώδικα και ζητούσα την μουσική ελευθερία, κάτι που επιδιώκω μέχρι σήμερα.»
Για τον Σωτήρη Κουτσουνάνο η μουσική ενώνει τον κόσμο. «Σε όλες τις δυσκολίες στη ζωή μου πάντα βρίσκω τον εαυτό μου και την ισορροπία μου μέσα από τα τύμπανα. Παίζοντας βιώνω μια κάθαρση» λέει.
Μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή του είναι οι φίλοι του από την εφηβεία έως σήμερα που ποτέ δεν τους λησμόνησε. Με την μπάντα Shadow play, έχτιζαν τα μουσικά τους όνειρα παρέα με τους Γιάννη Ζήγρα, Γιώργο Εξίδη και Βαγγέλη Χαραλαμπίδη. Με τους Αλέξη Καρανάνο, Γιάννη Μητρούση και Αλέξη Μιμήτο , σαν έφηβοι, δημιούργησαν τις «Άδειες Μέρες» μια πολύ ενεργή μπάντα στον χώρο της hard heavy metal punk ενώ έως σήμερα συνεχίζουν να παίζουν μαζί. Δεν παραλείπει να αναφέρει και τον δάσκαλό του, Κώστα Αναστασιάδη, ο οποίος τον καθοδηγούσε και έβλεπε σ΄αυτόν έναν χαρισματικό ντράμερ που ξεχώριζε. Θυμάμαι τον Κώστα να λέει «Θα τον κάνω ντραμούκλα!».
Αναπολεί την καθοδήγηση από τον Χρήστο Γερμένογλου και Νικό Βαργιαμίδη ενώ δεν ξεχνά έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο, σπουδαίο ντράμερ και φίλο του, τον Νίκο Καπηλίδη που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Μαζί του έβγαινε συχνά στην Αθήνα για καφέ και συζητούσαν για ώρες ατέλειωτες. Οι άνθρωποι αυτοί έδωσαν σημαντική συνεισφορά στην μουσική του αντίληψη.
«Δεν ήμουν ένα ήρεμο παιδί, είχα μέσα μου μια αγωνία για ανακάλυψη και εξέλιξη. Ήμουν εσωστρεφής σαν έφηβος όμως μέσα από τα τύμπανα έβρισκα την εξωστρέφεια μου. Όλα γύρω μου, από μικρό παιδί, τα μετέφραζα σε μουσική. Θυμάμαι στο σχολείο να χτυπώ τα χέρια μου ρυθμικά επάνω στο θρανίο. Με αυτόν τον τρόπο έφτιαχνα κωδικούς για μελέτη. Δεν χρειαζόταν να διαβάσω νότες γιατί ήμουν ακουστικός τύπος. Οτιδήποτε και αν άκουγα μπορούσα να το παίξω, το ίδιο συμβαίνει ακόμη.»
Οι γονείς του τον στήριξαν και τον στηρίζουν σε όλες τις αποφάσεις και επιλογές του. ‘Οταν αποφάσισε πως τα τύμπανα ήταν αυτό που ήθελε να κάνει στην ζωή, τον βοήθησαν να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει για σπουδές στην Ολλανδία, στο Bachelor of Music Jazz & Pop Utrechts Conservatorium. «Αν και στην Ολλανδία “φρέναρα”, πάντα έπαιρνα πολύ αξιόλογες κριτικές από τους δασκάλους μου για το παίξιμο μου. Γνώρισα πολλούς μουσικούς και ήρθα σε επαφή με διαφορετικά ακούσματα και κουλτούρες μέσα από τους συμφοιτητές μου που ήταν από διαφορετικές χώρες κάτι που με βοήθησε να εξελιχθώ ακόμη περισσότερο και σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.»
Για τον Σωτήρη ένας καλός μουσικός θα πρέπει να έχει καλή ψυχή. Δεν του αρέσει ο αρνητισμός, ούτε ο τοξικός ανταγωνισμός. Βλέπει την όμορφη πλευρά της ζωής και πορεύεται μουσικά και ελευθεριακά επικοινωνώντας την μουσική του μέσα και έξω. Η μουσική για αυτόν είναι επανάσταση, επιστήμη, αγάπη και αρμονία. Κάθε πρωί ξυπνά με την ίδια δίψα για να παίξει και ποτέ δεν σταμάτησε να νιώθει μαθητής αφού μελετά καθημερινά. «Μου αρέσει να εξελίσσομαι και έχω πολύ πίστη μέσα μου» σημειώνει.
Ο συναισθηματισμός, η παρόρμηση, η δυναμική και η ορμή είναι εμφανής αντικρίζοντας τον Σωτήρη σε κάποιο Live του. «Όταν παίζω τύμπανα δεν ελέγχομαι είναι σαν να προσπαθώ να δραπετεύσω από ένα κλουβί. Όταν σκέφτομαι την ελευθερία σκέφτομαι ένα χειμαρρώδες παίξιμο. Στόχος μου είναι όταν παίζω, ο κόσμος να χορεύει και να ταξιδεύει μαζί μου. Τα τύμπανα είναι παλμός. Παλμός ζωής.»
Καθοριστική στιγμή στην ζωή του ήταν το ταξίδι στην Αμερική με τον πατέρα του, και συγκεκριμένα στην Νέα Υόρκη όπου έμεινε για αρκετό διάστημα. «Βρέθηκα στην πηγή και εντυπωσιάστηκα. Ένιωθα πως βρήκα το σπίτι μου, συνδέθηκα και γνώρισα τεράστιους μουσικούς όπως τον γιο του Jaco Pastorius, τον Felix, τους Chris Dave, Ludwig Afonso και πολλούς άλλους που συναντούσα σχεδόν καθημερινά. Δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να συμμετέχει σε Jam sessions που γινόταν σε διάφορους υnderground χώρους της Νέας Υόρκης, όπως ήταν το Creole, Nublu, Fatcat κ.α. Εκεί συνάντησε κορυφαίους μουσικούς όπως ο ντράμερ Justin Brown, o πιανίστας Eric Lewis, ο τρομπονίστας του Dizzy Gillespie, Steve Turre και άλλους που μοιραζόταν μαζί του μουσικές εμπειρίες. «Συμβαίνουν τρομερά πράγματα μουσικά και παικτικά στην Νέα Υόρκη γι’ αυτό πολλοί μουσικοί, επιδιώκουν να ζήσουν το όνειρο που ζήσαμε και εμείς» αναφέρει.
Η πρώτη προσωπική δισκογραφική δουλειά του Σωτήρη Κουτσουνάνου “Acceleration” κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο και είναι μια δουλειά με συμμετέχοντες εξαίρετους μουσικούς της ελληνικής τζαζ σκηνής, τον Γιάννη Οικονομίδη στην τρομπέτα – φλισκόρνο, την Βάσω Δημητρίου, τον Σάκη Ζαχαριάδη,τιν Μιχάλη Ζέγα στην κιθάρα, τον Γιώργο Τζούκα στο πιάνο – συνθεσαϊζερ, τον Χρήστο Ραφαηλίδη στο βιμπράφωνο, τους Λάκη Τζήμκα, Δημήτρη Χριστώνη, Μιχάλη Αυλονίτη και Βασίλη Κουτσονάνο στο μπάσο.
«Η εκκίνηση για τον δίσκο ξεκίνησε από την Βάσω Δημητρίου μετά την επιστροφή μου από την Αμερική. Αυτή ήταν ο προπομπός και το έναυσμα και την ευχαριστώ πολύ για όσα έκανε για εμένα» αναφέρει ο Σωτήρης και συμπληρώνει «Είμαι τυχερός που στην ηλικία που βρίσκομαι συνεργάστηκα με τόσο επιφανείς μουσικούς.»
Το ‘’Acceleration”, η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Σωτήρη Κουτσουνάνου, συμπεριλαμβάνει οκτώ συνθέσεις που στοχεύουν να αναδείξουν το ντραμιστικό στυλ και τις επιρροές του.
Λίγα λόγια για τον Σωτήρη από την Βάσω Δημητρίου και τον Γιάννη Οικονομίδη
Γνωρίζω τον Σώτο Κουτσουνανο από παιδί. Ο πατέρας του τον έφερνε σε όποιο live κάναμε στην Κοζάνη είτε με Aroma Caribe (με τους οποίους ουκ ολίγες φορές τζάμαρε στις τιμπάλες και το αξιοθαύμαστο ήταν ότι παρόλο το νεαρό της ηλικίας του, δεν είχε το παραμικρό στρες στην σκηνή και το παίξιμο του ήταν ωριμότατο) είτε με κάποιο τζαζ σχήμα. Είναι ένα παιδί το οποίο αγαπά το όργανο του και την μουσική αληθινά και το αποδεικνύει με πεντακάθαρο τρόπο είτε παίζοντας ζωντανά οτιδήποτε στυλ μουσικής είτε μελετώντας στο στούντιο. Ο Σώτος είναι πραγματικά από τους Έλληνες μουσικούς που θεωρούνται “εξαγώγιμο προϊόν” και έχει όλα τα φόντα να διαπρέψει στο εξωτερικά πλάι σε μεγάλα ονόματα. Προσωπικά με τιμά το να παίζω μαζί του και είμαι πολύ περήφανος που συμμετέχω στην εξαιρετική πρώτη του δουλειά Acceleration! Τα καλύτερα έρχονται Σώτο μου, την αγάπη μου!
Γιάννης Οικονομιδης
Με τον Σωτήρη γνωριστήκαμε μουσικά στην Νέα Υόρκη, την εποχή της προσωρινής του εγκατάστασης για ένα διάστημα μουσικής επιμόρφωσης μετά από τις σπουδές του στην Ουτρέχτη. Ομολογώ ότι υπήρξε μια ευχάριστη έκπληξη για μένα γιατί η μουσική και τεχνική του προσέγγιση αποκάλυπτε μια ξεχωριστή άποψη. Ο Σωτήρης έχει μια δική του προσωπικότητα που τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους ντράμερ και τον κάνει να ξεχωρίζει για τον δυναμισμό και τις ιδέες του. Έτσι λοιπόν στήθηκε η ιδέα του δίσκου του, μέσα από την τριβή της γνωριμίας μας. Είμαι πολύ περήφανη και χαρούμενη που συμπράττω μαζί του καθώς και με όλους τους εξαιρετικούς μουσικούς που συνέβαλαν στην πραγματοποίηση του ονείρου του.
Του εύχομαι έναν καλόπαιχτο και καλοτάξιδο δίσκο γιατί πραγματικά του αξίζει.
Βάσω Δημητρίου
