Xριστούγεννα
(Ι)
Αγγελικά τραγούδια να ηχούνε με βιολιά
παντού στης πόλης τα στενά και την πλατεία
γιρλάντες, φώτα λαμπερά να ξεδιπλώσουμε
δώρα να δώσουμε, να πάρουμε, να πούμε
“Χρόνια πολλά” με αγκαλιές θερμές κι εγκάρδιες
όπως το έθιμο ζητάει κάθε χρόνο.
Κι η λαμπερή χρυσόσκονη των δώρων μας
τις ενοχές ίσως σκεπάσει και τη θλίψη
που πάλι μόνοι μας γιορτάζουμε γενέθλια
για το εξόριστο παιδί π` άγνωστο μένει.
(ΙΙ)
Θ` απλώσουν άραγε ποτέ τα χέρια οι άνθρωποι
όχι για πάλεμα σκληρό, μα ν` αγκαλιάσουν
τον διπλανό τους με στοργή, θα έρθει άραγε
το φωτεινό αστέρι να σταθεί πάνω απ`την πόλη;
Να που γεννήθηκε ξανά φτωχός κι αθέατος
ο γιος σου, Θε μου, και κοιμάται μες στη φάτνη
με πληγωμένα τα χεράκια του στο στήθος του
απ` τα καρφιά της απονιάς που δεν τελειώνει.
Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι ένας άνθρωπος που βλέπει «το όνειρο με μάτια ολάνοιχτα» και η ποίηση του «μελωδούσε γλυκά ήλιος χρυσός κρεμασμένος στα σύννεφα». Ο Κοζανίτης Παπαϊωάννου αναγορεύεται ποιητής της ευσπλαχνίας του Όμηρου οπού χοιροβοσκοί και ασκητές των πόλεων συνυπάρχουν στις γραμμές που περιγράφει.
Ο Manolo kappa είναι ένας διαβόητος ονειρολόγος των οριζόντων. Τα τοπία του πάντα με ιλιγγιώδη τρόπο ακινητοποιούν μπουρδουκλωμένα όντα, πάθημα τους όταν προσπέλασαν για λίγο τον ορίζοντα των οριζόντων αφήνοντας ανυπεράσπιστο τον χρόνο του χώρου. Το Together τον συνάντησε μαζί με τον Secretguest από την Σχολή Καλών τεχνών Θεσσαλονίκης όπου συνδημιούργησαν τα αλλοπρόσαλλα χριστουγεννιάτικα τοπία του παππού τους, του Santa Claous. Τον επισκέπτονται είκοσι χρόνια τώρα . Η Αρκτική ήταν παγωμένη και κανένας δεν φοβόταν ότι θα λιώσει. Ο Santa Claous τώρα ζει σε ένα θωρακισμένο σκάφος που επιπλέει του αρκτικού πελάγους.
