Η 96χρονη γαλλίδα ζωγράφος και συγγραφέας Françoise Gilot γνωστή ως πρώην ερωμένη και μούσα του Πάμπλο Πικάσο και μητέρα των δύο παιδιών του Claude και Paloma, δημοσίευσε ένα βιβλίο με σκίτσα που ολοκλήρωσε κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της σε Ινδία, Σενεγάλη και Βενετία μεταξύ του 1974 και 1981. Όπως αναφέρει στη συνέντευξή της στους New York Times, «τα πράγματα που έχω βιώσει και θέλω να βγάλω από το μυαλό μου» απεικονίζονται στα σκίτσα. «Η τέχνη δεν πηγάζει από αυτό που είναι γύρω μας, αλλά από αυτό που είναι μέσα μας», τονίζει.
Γνώρισε τον Πικάσο στο εστιατόριο Le Catalan στο Παρίσι το 1943. Ήταν 21 ετών και εκείνος 61. Κατά τη διάρκεια των 10 περίπου χρόνων μαζί, η Gilot βρέθηκε κοντά με προσωπικότητες όπως ο Henri Matisse και ο Georges Braque, αν και τονίζει ότι η τέχνη της δεν έχει επηρεαστεί από κανέναν. «Δεν πιστεύω στις επιρροές», λέει. Ο βιογράφος του Πικάσο ανέφερε ότι μάλλον ο Πικάσο πήρε από εκείνη, παρά η Gilot από εκείνον. Το φθινόπωρο του 1952 η σχέση τους τελείωσε και η δυσαρέσκεια του Πικάσο αποτυπώθηκε στο να στρέψει των καλλιτεχνικό κόσμο του Παρισιού εναντίον της.
Όσον αφορά τα σκίτσα της σε αυτό το τελευταίο βιβλίο αποτελούν μια αποκόλληση του σώματος από την εργασία και τα άφησε σκόπιμα ημιτελή και τα ολοκλήρωσε μέσα από notebook της που κρατούσε ενώ ταξίδευε με τον Salk, όταν εκείνος έκανε έρευνα για το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας. Περιέχουν σχέδια ακουαρέλας αλλά και λέξεις, αποτυπωμένες σε προσεγμένη και όμορφη γραφή. Για την Gilot, τα χρώματα, το κείμενο και τα σχήματα χρησιμοποιούνται εναλλακτικά- συνθετικά.
Το έργο της ολοκληρώθηκε ως επί το πλείστον μεταξύ των ταξιδιών σε διάφορες γωνιές του κόσμου, επηρεασμένη από τις στιγμές που βίωνε, και μετά από διαλογισμό των εικόνων στο μυαλό της φαίνεται ότι τα σκίτσα υπερθεματίζουν τις μορφές σε σχέση με τα τοπία. «Ένα τοπίο είναι πάντοτε εκεί, ενώ οι άνθρωποι όχι», λέει. «Μπορείτε να το αποκαλέσετε ημερολόγιο», προσθέτει, «αυτό που σχεδιάζω έχει νόημα. Στο μυαλό μου παρατηρώ αυτό που νιώθω και όχι αυτό που υπάρχει».
Σε ένα έργο της του 1946, κοιτάζει προς τα πάνω και υπάρχει ένας άνθρωπος στο βάθος με τα πόδια του προς εκείνη. «Στο έργο όλων τω γενεών των ζωγράφων που ήταν σαν τον Πικάσο, η φιγούρα είναι τόσο τεράστια, σε ολόκληρο σχεδόν το έργο. Ενώ εγώ το έκανα αντίστροφα. Η φιγούρα χάνεται σε ένα σύμπαν που είναι μεγαλύτερο». Θα μπορούσε κανείς να το πει και για την δική της οπτική στη ζωή.
