Και το έτος 2020 έγινε το έτος συγκομιδής της ζωγραφικής δωματίου του Θωμά Μακινατζή. Πρώτα το χρώμα, ώχρες , ούλτρα μαρίν ηχητικού συνόλου για καθημερινές ονειροπολήσεις, δεύτερα γραμμές περιγραμμάτων για φευγαλέα εσάμπλ ίνσταγκραμ, έπειτα ασύνδετες εικόνες για μουσαμάδες, περιπλανήσεις με μικροσκελή θέματα φαντασίας, τα οποία παραλλάσσονται και αναδύονται πολυσχιδώς, διαλυμένα, χωρίς ποτέ να επανέρχονται ατόφια.
Με ενδιαφέρει η θυελλώδεις ορμή της ανασύνθεσης που επιχειρεί ο Μακινατζής από μια καθημερινότητα, οργανωμένη μεν θεματικά, αλλά με τόσες ισχυρές παραλλαγές, ώστε, ουσιαστικά, να μην υπάρχουν επαναλήψεις. Το πρώτο μέρος αφορά την καθημερινότητα, το άλλο μέρος αφορά την φαντασμαγορία των εικόνων, που ανασύρονται γύρω μας σε ρωμαλέα διαδικτυακή υπέρθεση και το τρίτο αφορά την ονειροπόληση, σαν ένα αντάτζιο που θα οδηγούσε σε ένα φινάλε, όπου οι συνδυασμοί των χώρων είναι επιπλέουσες αναπολήσεις. Πουθενά δεν αφήνει την ζωγραφική αμφιβολία να ελλοχεύει την αφήγηση. Φόρμες και χρώματα ενώνονται σαν έγχορδο με ένα πνευστό, ηχώντας εναλλακτικά στις μικρογραφικές φαντασίες του διαδικτύου και της ζωής. Καμία μορφική αντίφαση στην καρδιά του έργου του. Περιδινήσεις, περιπλανήσεις, περιηγήσεις στο διαδίκτυο αισθητικοποιούν το βλέμμα, αλλά στον Μακινατζή το αποαισθητικοποιούν.
Η ομοιογένεια των μορφών του δεν σημαίνει απονεύρωση και έλλειψη κριτικής διάθεσης. Περισσότερο ο Μακινατζής αρθρώνει τα προβλήματα φανέρωσης της μορφής που η ζωγραφική του πράξη προσπαθεί να επιλύσει. Η αλίευση από το διαδίκτυο καταστά τον Μακινατζή ψαρά. Τα ψάρια του καταψύχονται εικαστικά και συσκευάζονται σε τελάρα ζωγραφικής πολλαπλών χρήσεων και αλληλεπιδράσεων, με ολοκληρωμένη την μεταμοντερνιστική λειτουργία του έργου τέχνης. Παλιότερα, ακόμα και Έλληνες εικαστικοί ζωγράφοι, όπως ο Θεοφυλακτόπουλος, ο Δημητρέας αλλά και ο Μυταράς, ο Λούστας, για τους οποίους η υπόθεση της μορφικής επινόησης και διεύρυνσης ήταν στα ζητούμενα τους, αντιστάθηκαν στα μέγιστα με την «τρομερότητα» των χειρονομιών τους, έτσι ώστε πρωτοεμφανιζόμενοι καλλιτέχνες, όπως ο Μακινατζής , να χαίρει μιας λειτουργικής εικόνας ζωγραφισμένης με έναν ξέγνοιαστο εξπρεσιονιστικό/αυθάδη/γλυκόπικρο/φαντασιακό τρόπο, που παραπέμπει στα πρώιμα έργα της μεταπολιτευτικής ελληνικής σκηνής. Παρά ταύτα, υπερισχύει το χωρικό και χρωστικό νόημα του ζωγραφικού προοπτικισμού, καθώς η προσοχή μας στρέφεται, από το ρόλο της ανώνυμης ανάδυσης εικόνων του διαδικτύου, σε ένα ενορχηστρωμένο ζωγραφικό συμβάν χωρίς υπόκρουση.
Αυτό είναι εμφανές με τη ζωγραφική μετάβαση λεπτομερειών που βρίσκονται σε αντίθεση και σε σύγκρουση μεταξύ τους, όπου χρωματικά πεδία παρενοχλούνται από σχηματισμούς ημιτελείς, πρόσωπα δυσανάγνωστα θέλουν να εμφανιστούν με ευκρίνεια ή να απομακρυνθούν από ζωγραφικά όντα κατασκευάζοντας μια ζωγραφική δωματίου στην μυχιότητά της. Ο Μακινατζής επιπλήττει την αυξανόμενη αταξία των σχηματισμών και των διεγερμένων αναμνήσεων των θεατών που βλεμματίζουν στο διαδίκτυο. Προκαλεί ζωγραφικές συγκρούσεις ή, αποτυγχάνοντας σε αυτό, εξαπολύει καταιγίδες σε χρωματικούς κάμπους, με ένα πανδαιμόνιο χειρονομιών κάθε λογής και περιγραφών που συγκεντρώνονται γύρω από τα ξέφωτα των στρωμένων και καλοσκουπισμένων χρωμάτων, ωθώντας στην ανάγκη για διέγερση του βλέμματος.
Ημιτελή συντέλειες, κομματιασμένες ολότητες, σπαράγματα φαντασμαγορίας, ονειροπόδηση, εφιάλτες και γαλήνιες σκέψεις, βόλτες σε ένα πάρκο ανυπαρξίας, όπου ηδονή και οδύνη, ματζόρε και μινόρε, μικρογραφία και μεγέθυνση, ένα κυανό που σε μεθάει όπως το κόκκινο, συνυπάρχουν και αναδύουν τις παραισθήσεις τους. Ο κόσμος κατασπαράζεται από μια νέα αεικινησία το διαδίκτυο.
Ο Μακινατζής, ως πνευματικός επιχειρηματίας, σπεύδει, μαζεύει, τακτοποιεί διαδικτυακές εικόνες ανοικονόμητες και πλέουσες, για να ακινητοποιήσει ζωγραφικά μια νέα τάξη αντίληψης, εκείνης που διεργάζεται τον υπεράνθρωπο και τον υπάνθρωπο καθισμένους στην υπερταχεία αργών ταχυτήτων ενός μαγνητικού συρμού. Τι να προλάβεις να ονειρευτείς ως επιβάτης μιας τέτοιας αργοκίνητης ταχείας μηχανής. Το σόλο του Μακινατζή απέναντι στις συγχορδίες κάποιου άλλου συγκρούεται ανεπιτήδευτα, σε μια θαυμαστή ασυμφωνία; Ένα πράσινο είναι τόσο λαχταριστό που σε πονάει ομολογεί ο Μποντλέρ. Αυτό σημαίνει ότι πρόκειται για πλεκτό αισθήσεων, όπου η ξινίλα θα τυλιχτεί γύρω από ένα γαλάζιο, το βεραμάν θα σφίξει γύρω από ένα κόκκινο τρίγωνο, ένα γλυκό άρωμα τριαντάφυλλου θα εκλύεται από μια σκοτεινή όμπρα Σκωτίας και το καμένο κρεμμύδι θα τυλίγεται στον πράσινο του χαλκού μίσχο μιας λαγοκερασιάς, η σύσφιξη της ασφάλτου θα έχει να κάνει με ένα τζούφιο μαύρο μυκητιασμένο καρύδι. Γιατί πρέπει να οριστούν διακριτές μορφές υπερβατικότητας;
Η υπερβατικότητα είναι μια ασύμφορη ανάπτυξη μορφικών ιδεών που λειτουργούν σε κήπους που παρεμβαίνει μόνο κηπουρός; Η υπερβατικότητα, σαν σουρεαλιστική ψαλίδα φύλλων, είναι μια ονειρογδαρμένη κατάσταση. Η υπερβατικότητα θα μπορούσε, σαν μια ονειροπόλα βάρκα, να επιπλέει σε νερά ασύνδετα, όπου ποτάμι, λίμνη και θάλασσα δεν ξεχωρίζουν. Ο Μακινατζής ασκόπως διαρρηγνύει e-μάτια άλλων και συρράπτει ένα ρούχο ζεστό και δροσερό για τις καταιγίδες των ποδιών, τα χιόνια της επιδερμίδας, τον γαλάζιο κνησμό της μύτης και την ζέστη που εκλύει το συκώτι. Με ποιο χρώμα δροσίζεται το συκώτι;
Με το πράσινο του χαλκού, απάντησε ένας γιατρός. Με το μπλε πρωσίας και στοιβαγμένα ξυλάκια καστανιάς Φηγίδας σκιατοφόρας κοντά στον αφαλό του υγιούς, απαντά ο Μακινατζής. Μα γνωρίζει από συχνότητες χρωμάτων, από διεργασίες της φύσης; Οι δονήσεις των χρωμάτων επιδρούν στον ανθρώπινο οργανισμό, όπως και όλες οι μη ορατές ακτινοβολίες. Το κόκκινο έχει το μεγαλύτερο μήκος κύματος από όλα τα ορατά χρώματα και την πιο χαμηλή συχνότητα δόνησης, ενώ το ιώδες, το βιολετί, έχει το μικρότερο μήκος κύματος και την υψηλότερη συχνότητα δόνησης. Όλα τα άλλα χρώματα του ορατού φάσματος ίριδας, που είναι με τη σειρά το πορτοκαλί, το κίτρινο, το πράσινο, το ανοιχτό κυανό και το κυανό, βρίσκονται ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο. Ο Μακινατζής δηλώνει ότι τα χρώματα είναι ένας αφρισμένος ωκεανός, καυτός και γλυκός. Αστράφτει, όταν από κάτω του κολυμπάει κάτι ζωντανό, μια βίδρα, ένα χελιδονόψαρο ή ένας σακάτης άνθρωπος. Σκοτεινιάζει, όταν κολυμπά μια όμορφη κοπέλα και παίζει φυσαρμόνικα κάποιος στην παραλία των ονείρων του. Φυσιοδίφης του ονείρου κατάντησε. Παρατηρεί την αμορφόπλαστη πλάση των εικόνων και ζωγραφίζει ανεξέλεγκτα τις ρηγματώσεις των σχημάτων, ειδικά των κυλίνδρων. Ο Μακινατζής δεν συντάσσει οπτικά, αποτάσσει τις εικόνες από την χυμώδη κολλώδη ύλη που τις συγκρατεί βλεμματικά. Η έννοια της συγκυρίας είναι το αποτέλεσμα της αρτίωσης δυο κυριοτήτων. Στα εικαστικά, η κυριότητα μιας εκτελεσμένης ιδέας είναι συγκυριακή, όταν διαχέεται και αλληλοεπιδρά με ευκολία μορφοπλαστική και θεματική. Αυτό το φαινόμενο της «gestalt» συγκεράζεται και με την αλληλεπιδραστική παρουσίαση έργου της Ανδριανής Τζίμα, στην ατομική έκθεση του Θωμά Μακινατζή. Η Ανδριανή, εμβόλιμα με λιτές και απέριττες γραμμές, σχεδιάζει μια γάτα που παρατηρεί τις αμορφόπλαστες εικόνες του Θωμά, λίγο πριν περιτυλιχθεί στον εαυτό της και γίνει μύγα ή μέλισσα αναζωογονημένων γραμμών. Η Ανδριανή Τζίμα επιθυμεί να σκοτώσει τον ναρκισσευόμενο χρόνο, τον αναμνησιογράφο βιαιοτήτων και σαγήνης. Προτιμά να κάθετε ρεμβαζόμενη και αναπαυόμενη στην απρόσκοπτη θέαση των ενορμητικών έργων του Θωμά Μακινατζή. Η έκθεση του Θωμά Μακινατζή έχει ενεργήσει στην πλατφόρμα «Μακρύ Όχημα»
Βιογραφικό
Ο Θωμάς Μακινατζής γεννήθηκε το 1981. Είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών με κατεύθυνση την ζωγραφική και καθηγητές τους Χάρη Κοντοσφύρη και Μανώλη Πολυμέρη. Αποφοίτησε το 2012, ζει και εργάζεται στις Σέρρες.
Επιλογή από ομαδικές εκθέσεις:
Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης Generations 1960-2019 (ομαδική έκθεση με την εικαστική ομάδα ΔΙΠΟΛΑ) στη Δημοτική Πινακοθήκη Μαλεβιζίου-Τύλισος (Κρήτη) 2019
Σαφές το ασαφές (ομαδική έκθεση) γκαλερί Λόλα Νικολάου-Θεσσαλονίκη 2019
Θέα Εντός (ομαδική έκθεση) στο Τρένο του Ρουφ(πρωτοβουλία Γιάννη Ψυχοπαίδη)-Αθήνα 2018
Συμμετοχή στην 2η Art Thessaloniki με την Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος –Θεσσαλονίκη 2017
Συμμετοχή σε ομαδική έκθεση που πραγματοποιείται αναφορικά με τον Κ. Π. Καβάφη στην νέα βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο (συνδιοργάνωση Σχολή Καλών Τεχνών Αλεξάνδρειας, εικαστικού επιμελητηρίου Κύπρου και αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος) Αίγυπτος 2013
Θεσσαλονίκη Έρημη πόλη (ομαδική έκθεση) gallery Λόλα Νικολάου -Θεσσαλονίκη 2013.
Εικαστικά ρεπορτάζ εν Αθήναις -εικοστός πρώτος αιώνας. Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος (συν-εκθέτει με τους Χρήστο Αλαβέρα και Χάρη Κοντοσφύρη) -Αθήνα 2013.
Θυμάσαι; (ερευνητική έκθεση με αφορμή κείμενα του φιλοσόφου Walter Benjamin) Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού Beton 7-Αθήνα 2012.
culture Now δημοσίευση εδώ
