[dropcap]Μ[/dropcap]ε το πέρασμα των αιώνων άνδρες και γυναίκες θέλοντας να ξεχωρίζουν, να γοητεύσουν και να επιβληθούν φορούσαν ρούχα περίτεχνα διακοσμημένα. Το ένδυμα ως αναγκαίο στοιχείο αποτελεί σημείο προσωπικής αλλά και εθνικής ταυτότητας και προσωπικότητας καθώς λειτουργεί ως το κάτοπτρο της κοινωνίας, αντανακλώντας την εξέλιξη της πολιτισμικής τάσης σε χρονική περίοδο χτίζοντας μεταβλητά θεμέλια ομορφιάς.
Η ένδυση εξελίχθηκε έτσι ώστε να εξυπηρετήσει πολλούς πρακτικούς και προστατευτικούς σκοπούς για να αποφευχθεί η απόκλιση από την ανθρώπινη σταθερή θερμοκρασία για να μη τεθεί το σώμα σε κίνδυνο. Στη πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης το ένδυμα διακοσμήθηκε ως ένδειξη εξουσίας.
Η τέχνη της Χριστίνας Τζάνη μας μεταφέρει μέσα από τη σκηνοθεσία των μορφών σε μια ατοπική προσέγγιση της δομικής λειτουργίας του σώματος. Τα αποσαφηνισμένα κοκκινισμένα άκρα ανατρέπουν την αισθητική ικανοποίηση του θεατή, δημιουργώντας μια αμφιβολία που απομυθοποιεί τη συγκάλυψη των περίτεχνα διακοσμημένων ρούχων. Κάποιες φορές το αποκρουστικό συμβαδίζει με το πονόψυχο και γοητεύει ελκύοντάς σε, σε ένα διαφορετικό κομμάτι της τέχνης πιο σκοτεινό, όπου κάτι που μπορεί να φαντάζει ανείπωτο να ειπώνεται οπτικά, δίνοντας ένα αισθητικό προβάδισμα στη σκέψη του τρομακτικού.
Γένος θηλυκού, όπως τα εικονιζόμενα κορίτσια, η σαγήνη εγκλωβίζεται μέσα στις μορφές τους εκτρέποντας την αρχική τους όψη και πολλαπλασιάζοντας τα περιθώρια «λάθους» στην απόδοση της παγωμένης χρονικά μορφής. είναι αποδεσμευμένος από τη φυσιοκρατική αντίληψη της αναπαραστατικής τέχνης. Το υλικό μετουσιώνεται και το τυχαίο μαζί με το συνειδητό συγκρατεί τη μορφή στο χώρο, ο οποίος είναι αποδεσμευμένος από τη φυσιοκρατική αντίληψη της αναπαραστατικής τέχνης. Ο χώρος ιστορικά προτείνετε συνεχώς σαν μια επινοημένη ψευδαισθησιακή συνθήκη αναπαράστασης, γι’ αυτό η αποδεσμευτική του φυσιοκρατικότητα δικαιώνεται εύκολα σε μια συμβολική διάσταση.
