O κεντρικός άξονας των έργων μου επιδιώκει να ανοίξει έναν διάλογο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω. Φέρνει στο προσκήνιο αντικείμενα\έννοιες\εικόνες που συναντάμε στην καθημερινότητα μας σε αυτό που θεωρούμε «μέσα». Ο όρος αυτός προφανώς έχει ευρεία έννοια και ποικίλει ανάλογα με το θέμα της συζήτησης. Το «μέσα» θα μπορούσε να είναι ο εσωτερικός μας κόσμος, άρα ο ψυχισμός του καθένα, αλλά είναι και το εσωτερικό του σπιτιού μας -οικείο- αλλά και ο ψηφιακός κόσμος που θεωρώ, παρά την τεράστια πλέον έκταση του, ότι δεν θα μπορούσε να ανήκει στο «έξω». Γιατί όμως όταν μεταφέρουμε κάτι από το μέρος από όπου προοριζόταν κάπου αλλού παύει να είναι το ίδιο, και τι θα προκύψει στην περίπτωση που δημιουργήσουμε ένα κοινό έδαφος συνάντησης για το μέσα και το έξω ;
Τα μέσα που κυρίως χρησιμοποιώ είναι το σπρέι και ο καμβάς. Η αφορμή για το σπρέι, πέρα από το βάνδαλο παρελθόν μου στην εφηβεία, είναι το γεγονός ότι η γραφή του είναι ευρέως αναγνωρίσιμη καθώς συναντάται παντού στα αστικά κέντρα. Συνεπώς φέρνει μαζί του την έννοια του «έξω». Ωστόσο όταν χρησιμοποιείτε επάνω στον καμβά, τον οποίο χρησιμοποιώ ως σημείο συνάντησης των δύο προαναφερθέντων εννοιών, παύει είναι το βρώμικο υλικό για τέχνη του δρόμου. Η μεταφορά αυτής της γραφής από το ένα μέρος στο άλλο ξαφνικά -και τόσο ειρωνικά κατά την γνώμη μου- μεταμορφώνει το υλικό αυτό από ¨βρώμικο¨ σε καθαρό χρώμα και από ¨παράνομο¨ σε εργαλείο για έναν άνθρωπο με μεράκι.
Αν έπρεπε να περιγράψω την έρευνά μου με μία λέξη θα έψαχνα για μία λέξη ανάμεσα στην “αλλαγή” και στην “μεταμόρφωση”. Δεν θα μπορούσα να συμβιβαστώ με καμία από αυτές δυο καθώς παραπέμπουν σε άλλα νοήματα εκτός του ερευνητικού μου πεδίου. Εξ άλλου η εικαστική γλώσσα έρχεται -και είναι αναγκαία- όταν οι λέξεις δεν είναι αρκετές ώστε να περιγράψουν κάτι. Σε διαφορετική περίπτωση κανένας δεν θε έμπαινε στον κόπο να οπτικοποιήσει οτιδήποτε αν μπορούσε να το επικοινωνήσει με τα λόγια.
Τα τελευταία χρόνια η σύγχρονη τέχνη θεωρώ πως έχει ασχοληθεί με θέματα που αφορούν όχι απλά τη επικαιρότητα αλλά θίγουν με έναν εντελώς νέο τρόπο την ανθρωπότητα ως γεγονός. Αυτό το βασίζω στο ότι με την άνοδο της τεχνολογίας, το να ζείς στον 21ο αιώνα είναι μια εμπειρία που ιστορικά κανένας άνθρωπος δεν έχει ξανά βιώσει. Με το ίντερνετ ο κόσμος έχει γίνει μικρότερος αλλά την ίδια στιγμή και μεγαλύτερος από ποτέ. Με αυτό στο νου μου καταλαβαίνω ότι οι καλλιτέχνες επηρεάζονται από εντελώς καινούρια ερεθίσματα και καταλήγουν σε διαφορετικά συμπεράσματα σε σχέση με το παρελθόν. Ιδανικά, θα ήθελα να μπορούσα να απαριθμήσω και να πω μερικά λόγια για κάθε μία θεματολογία ξεχωριστά αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι μία δεξιότητα που λίγοι κατέχουν. Στο κάτω κάτω τι θεωρούμε σύγχρονη τέχνη ; Τα έργα που παρακολουθεί ο περισσότερος κόσμος ή τα έργα ¨υψηλής ραπτικής¨ που φιλοξενούνται σε κάτασπρες γκαλερί ; Πάντως, αν η απάντηση είναι τα έργα που παρακολουθεί ο περισσότερος κόσμος, τότε η σημαντικότερη θεματολογία είναι το τί θα συνέβαινε στην περίπτωση που ένας μωβ εξωγήινος ερχόταν στην γη και με μία κίνηση εξαφάνιζε τον μισό πληθυσμό του πλανήτη.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1997. Σήμερα είναι τελειόφοιτος στη Σχόλη Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στο 5ο εργαστήριο ζωγραφικής. Η εικαστική του μελέτη είναι κυρίως στο πεδίο της ζωγραφικής αλλά ασχολείται επίσης με τις κατασκευές, μικρά γλυπτά και εικαστικές εγκαταστάσεις. Από το 2021 ασχολείται με το ραδιόφωνο σε διαδικτυακό σταθμό που έχει την δική του εκπομπή. Τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά στην Θεσσαλονίκη συμμετέχοντας σε ομαδικές εκθέσεις όπως στο “Πάνω-Κάτω τέχνη” στο “Ατελείωτο” art studio, στο “Λιβάδι του εφήμερου” στο Λιβάδι Βασιλικών, στο “Affordable art” στη γκαλερί Λόλα Νικολάου, στο “Κοίτα μην αρρωστήσεις” στον πολυχώρο τέχνης Μπενσουσάν Χαν και στον “Social Fetish – Κοινωνικός Φετιχισμός” στον πολυχώρο Spectroom.
Facebook: Demétres Demetridis
Instagram: Demetres_d3de
