Τώρα που “συζούμε με τον Covid”, οι πολιτικοί αλλά και οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων επιζητούν τη ζωή στο γραφείο. Πεπεισμένα ότι οι άνθρωποι αποδίδουν καλύτερα μέσα σε έναν κοινόχρηστο χώρο γεμάτο μπεζ τοίχους, βιομηχανικά χαλιά και αρθρωτά έπιπλα, τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης ξετυλίγουν ατελείωτες ιστορίες για τα οφέλη της «κουλτούρας του γραφείου» στην παραγωγικότητα των εργαζομένων, παρά τα στοιχεία για το αντίθετο.
Με την πρόσφατη δημοσίευση του “The Office” (Hoxton Mini Press), ο φωτογράφος Steven Ahlgren αποτυπώνει το ήσυχο δράμα και την κοσμική μαγεία της ζωής στο γραφείο με μια χαρακτηριστική αίσθηση ασάφειας. Φωτογραφίζοντας μέσα σε αμερικανικά γραφεία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και του 2000, ο Ahlgren βλέπει την ομορφιά στις καθημερινές στιγμές.
Ο Ahlgren ξεκίνησε τη σειρά βλέποντας τον εαυτό του. Ενώ εργαζόταν σε μια τράπεζα της Μινεάπολης το 1987, άρχισε να κάνει μικρά ταξίδια για να βλέπει τον πίνακα του Edward Hooper του 1940, Office at Night στο Walker Art Center. Στον πίνακα, ένας άντρας κάθεται στο γραφείο του και διαβάζει ένα έγγραφο ενώ η γραμματέας του στέκεται πίσω του, φαινομενικά του καταθέτει χαρτιά, ενώ έχει χαθεί στις δικές της σκέψεις. Μέσα στην ηρεμία, ένας αέρας μελαγχολίας διαχέεται. Η μέρα τελείωσε, αλλά οι υπάλληλοι είναι εκεί.
«Δούλευα σε ένα γραφείο από το 1984 και ήμουν λίγο απογοητευμένος με αυτό», λέει ο Ahlgren.
«Με εντυπωσίασε ο πίνακας του Χόπερ. Έχει αποτυπώσει μια σκηνή που φαινομενικά είναι πεζή. Συνέχισα να επιστρέφω για να φτιάξω τη δική μου ιστορία. Προσπαθούσα να καταλάβω, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα πραγματικά τι συνέβαινε εκεί».
Ο Ahlgren άρχισε να ασχολείται περισσότερο με τη φωτογραφία και τελικά έφυγε από την τράπεζα – αλλά το γραφείο τον καλούσε συνέχεια όμως ο Ahlgren ήταν έτοιμος να δημιουργήσει τις δικές του διφορούμενες αφηγήσεις που αφήνουν χώρο στους θεατές, όπως έκανε ο Hopper.
«Μία από τις πρώτες φωτογραφίες μου για την σειρά ήταν ένας τύπος που έβγαζε φωτοτυπίες», λέει ο Ahlgren. «εμοιαζε σαν να έβλεπα την αυτοπροσωπογραφία μου, ακριβώς όπως ήμουν στην τράπεζα, χαμένος στις σκέψεις μου να αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα έμενα εκεί; Τι θα έκανα;»
Ο Ahlgren σε άλλη φωτογραφία του φωτογραφίζει όπου δύο γυναίκες να κάθονται σε μια αίθουσα συνεδριάσεων περιτριγυρισμένες από άντρες – ενώ φωτογραφίες πορτρέτα ανδρών ήταν παντού κρεμασμένα στον τοίχο. Για τον Ahlgren, η φωτογραφία μίλησε για αυτό που βιώνουν οι γυναίκες σε ανδροκρατούμενες βιομηχανίες. «Η γυναίκα μου εργάζεται σε ένα δικηγορικό γραφείο και πρέπει να αντιμετωπίσει μια κουλτούρα που είναι παρόμοια», λέει.
«Η μεγαλύτερη κόρη μου είναι φοιτήτρια μηχανολόγος μηχανικός και μερικές φορές είναι η μοναδικη γυναίκα στο χώρο. Ποτέ δεν ήμουν ο μοναδικός άνδρας σε έναν χώρο εκτός από τη στιγμή που γεννήθηκαν οι κόρες μου!
Κοιτάζοντας τη φωτογραφία του άνδρα που κάθεται στο γραφείο του, περιτριγυρισμένος από «μπαλόνια γενεθλίων», ο Ahlgren σημειώνει ότι ενώ ορισμένοι βλέπουν την εικόνα ως τραγική και θλιβερή, τη βρίσκει συγκινητική και στοχαστική. «Εφτιαξαν μια γιορταστική ατμόσφαιρα με πράγματα που ήταν διαθέσιμα για να γιορτάσουν τα γενέθλιά του. Ήταν μια εγκάρδια χειρονομία», λέει.
www.anothermag.com
